วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2836

หรงอี้ปรากฏตัวบนยอดเขาในพริบตา ราวกับเทพเทวาเสด็จลงมา ทั้งตัวแผ่พุ่งด้วยอำนาจกดดันมหาศาล ทำเอาเป่ยหมิงหวังกับอู๋ฮวาสีหน้าถอดสีไปพร้อมกัน

“พี่หรงอี้!” เป่ยหมิงหวังทั้งตกใจทั้งดีใจสุดขีด

เขาไม่คิดเลยว่าหรงอี้จะโผล่มาในเวลานี้ เปรียบได้กับฝนโปรยลงมาท่ามกลางภัยแล้ง

ส่วนทางอู๋ฮวา แค่หรงอี้โผล่มาในชั่วขณะนั้น ใจเขาก็ระแวดระวังขึ้นมาทันที ความรู้สึกที่ได้รับจากหรงอี้มีเพียงสี่คำ—

อันตรายถึงขีดสุด

‘คนผู้นี้เป็นใคร? ดูท่าทางแล้วร้ายกาจไม่เบา!’ อู๋ฮวาคิดในใจ

หรงอี้เพียงปรายตามองเป่ยหมิงหวังอย่างเย็นชา แสร้งถามอย่างเป็นห่วงว่า “ไม่เป็นไรนะ?”

“แค่เจ็บเล็กน้อย ไม่เป็นอะไร พี่หรงอี้ พี่ออกจากการปิดด่านตั้งแต่เมื่อไหร่?” เป่ยหมิงหวังถาม

“นายพักก่อนสักครู่ เดี๋ยวฉันจัดการพระนี่ให้เสร็จก่อน แล้วค่อยคุยกัน” หรงอี้พูดจบ ร่างก็ขยับวูบ เหมือนภูตผีไปปรากฏตรงหน้าอู๋ฮวาแล้ว

ไวชะมัด!

อู๋ฮวาใจสะท้าน ยังไม่ทันได้ถอย หรงอี้ก็ฟาดฝ่ามือใส่ ลมฝ่ามือแผ่กระจายอย่างดุดัน แฝงด้วยพลังมหาศาลจนปั่นป่วนไปทั้งอากาศ

อู๋ฮวาเห็นดังนั้นก็รีบประสานมือขึ้นทันที เพียงชั่วพริบตา โล่ระฆังทองคำที่แปรจากแสงพุทธะก็โผล่มาห่อหุ้มร่างเขาเอาไว้ทั้งตัว

ทว่า วิชาศักดิ์สิทธิ์แห่งพุทธะของเขา พอมาอยู่ต่อหน้าหรงอี้กลับอ่อนด้อยเกินไป ถึงขั้นไม่อาจรับการโจมตีได้แม้เพียงครั้งเดียว

“ตูม!”

เสียงระเบิดดังลั่น โล่ระฆังทองคำแตกกระจาย

เพียงชั่วเสี้ยววินาที อู๋ฮวาก็รู้สึกราวโดนสายฟ้าฟาด ร่างปลิวกระเด็นไปไกล เลือดสดพุ่งออกจากปากไม่หยุด

“ราชานักบุญไร้เทียมทาน!”

ใจของอู๋ฮวาสะท้านอย่างรุนแรง เขาไม่คิดเลยว่าหรงอี้จะยังหนุ่มแน่นอยู่แท้ ๆ แต่กลับมีพลังน่าสะพรึงกลัวถึงเพียงนี้

ราชานักบุญไร้เทียมทานที่อายุน้อยขนาดนี้ ต่อให้ไม่ใช่คนเดียวในโลก ก็ต้องเป็นของหายากดุจขนหงส์เขากิเลนอย่างไม่ต้องสงสัย

อู๋ฮวาไม่ใช่คนโง่ เขารู้ทันทีว่าหรงอี้ต้องเป็นอัจฉริยะไร้เทียมทานที่มาจากเขตต้องห้ามแห่งชีวิต ไม่อย่างนั้น เป่ยหมิงหวังคงไม่แสดงความเคารพต่อหรงอี้ถึงเพียงนั้น

อีกด้านหนึ่ง เป่ยหมิงหวังเห็นภาพตรงหน้า ใจเองก็สั่นสะท้าน

เขาสู้กับอู๋ฮวามานาน ย่อมรู้ดีว่าพลังของอู๋ฮวาไม่ธรรมดา หรงอี้สามารถเอาชนะอีกฝ่ายได้อย่างง่ายดาย มีอยู่คำอธิบายเดียวเท่านั้น นั่นคือพลังบำเพ็ญเพียรของหรงอี้ทะลวงชั้นแล้ว

‘เขาทำสำเร็จจริง ๆ งั้นเหรอ?’

‘สุดยอดเกินไปแล้ว!’

‘สมกับเป็นร่างเทพไร้เทียมทาน!’

แล้วภายในใจของเป่ยหมิงหวังก็เข้มขมขึ้นมา

‘พี่หรงอี้เหมือนดวงจันทร์บนท้องฟ้า ส่วนฉันเป็นได้แค่ดวงดาวเล็ก ๆ ข้างดวงจันทร์ คอยเป็นเพียงฉากหลังให้เขาเท่านั้น’

‘พรสวรรค์ของพี่หรงอี้ราวท้าทายสวรรค์ ต้องยอมรับจริง ๆ ว่า การได้เกิดมาอยู่ในยุคเดียวกับเขา เป็นเรื่องน่าเศร้าเหลือเกิน’

เป่ยหมิงหวังทอดอารมณ์อย่างหม่นหมอง และในจังหวะนั้นเอง เขาก็เห็นเงาร่างบอบบางสายหนึ่งวิ่งตรงเข้ามาหาเขา

เมื่อนั้นเอง หมอกหม่นในใจของเป่ยหมิงหวังก็พลันสลายหายไป

‘ดีแล้ว อย่างน้อยฉันก็ยังมีหรงเอ๋อร์’

เซวียนหยวนหรงเอ๋อร์วิ่งมาหยุดตรงหน้าเป่ยหมิงหวัง ดวงตาเต็มไปด้วยความเป็นห่วง เอ่ยถามเสียงนุ่มว่า “เจ้ายังไหวอยู่หรือเปล่า?”

“ฉันยังโอเคอยู่” เป่ยหมิงหวังแสยะยิ้มออกมา

เซวียนหยวนหรงเอ๋อร์รีบหยิบโอสถรักษาบาดแผลเม็ดหนึ่งออกมา แล้วยื่นให้เป่ยหมิงหวัง “รีบกินสิ”

“ขอบใจ” เป่ยหมิงหวังรับโอสถมาแล้วโยนเข้าปากทันที

ที่จริง ในฐานะเป็นองค์ชายของเป่ยหมิงเจีย ตัวเขาก็มีโอสถรักษาบาดแผลติดตัวอยู่ไม่น้อย เพียงแต่ที่ไม่ปฏิเสธน้ำใจของเซวียนหยวนหรงเอ๋อร์นั้น เป็นเพราะว่า…

โอสถเม็ดนี้หอมเหลือเกิน!

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน