วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2837

เขาเข้าใจดีถึงความกังวลของเซวียนหยวนหรงเอ๋อร์ และก็รู้ถึงพลังกับนิสัยของหรงอี้อย่างทะลุปรุโปร่ง ถ้าทุกอย่างเป็นอย่างที่เซวียนหยวนหรงเอ๋อร์พูด เขาก็อยู่ในสถานการณ์อันตรายจริง ๆ

แต่ถึงอย่างนั้น ความไม่甘ใจและความรักในอกก็ยังสงบไม่ลง

เขามองเซวียนหยวนหรงเอ๋อร์ แล้วในใจก็ค่อย ๆ เริ่มด่าหรงอี้ไม่หยุด

ฉันเห็นแกเป็นพี่ชาย แกกลับจะมาแย่งผู้หญิงของฉันไป ด้วยสิทธิ์อะไรวะ?

ก็เพราะพลังบำเพ็ญเพียรของฉันสู้แกไม่ได้แค่นั้นเหรอ?

มันดูถูกคนกันเกินไปแล้ว!

คิดมาถึงตรงนี้ เป่ยหมิงหวังเอ่ยขึ้นว่า “หรงเอ๋อร์ ฉันรู้ว่าเธอทำเพื่อฉัน แต่เป่ยหมิงหวังอย่างฉันน่ะ ไม่ใช่พวกกลัวตายหรอกนะ ฉันขอถามแค่คำเดียว เธอยอมตามฉันไหม?”

เซวียนหยวนหรงเอ๋อร์ก้มหน้า น้ำเสียงขื่นเครียดเอ่ยว่า “เป่ยหมิงหวัง น้ำใจของท่านฉันรับไว้แล้ว แต่ฉันไม่อยากให้ท่านต้องตกอยู่ในอันตรายเพราะฉัน บางที บุพเพของเราอาจจะมีได้แค่นี้ก็ได้”

เป่ยหมิงหวังได้ยินแล้ว ใจเจ็บแปลบ แต่เขารู้ดีว่าที่เซวียนหยวนหรงเอ๋อร์พูดนั้นคือความจริง

เขาสูดลมหายใจเข้าลึก พยายามกดความปั่นป่วนในใจลง แล้วเงยหน้ามองเซวียนหยวนหรงเอ๋อร์

“หรงเอ๋อร์ อย่าพูดแบบนั้นเลย บางทีเรื่องนี้อาจยังมีทางพลิกก็ได้”

“หรงอี้จะแข็งแกร่งแค่ไหน ก็ใช่ว่าฉันจะเป็นก้อนดินให้เขาย่ำเล่นเสียหน่อย”

“ยิ่งไปกว่านั้น ฉันเชื่อว่า แค่ในใจเรามีกันและกัน ยังไงก็ต้องหาทางฝ่าฟันทุกอุปสรรคไปได้”

เซวียนหยวนหรงเอ๋อร์ส่ายหน้า พูดว่า “ไม่ทันแล้ว ทุกอย่างมันไม่ทันแล้ว”

“หรงอี้ออกจากการปิดด่านแล้ว พอเราออกไปจากที่นี่ พ่อของเขาก็จะไปที่เซวียนหยวนเจียขอสู่ขอฉันทันที”

“ท่านก็รู้ หรงอี้คือคนที่โดดเด่นที่สุดในคนรุ่นเยาว์ ไม่มีผู้อาวุโสคนไหนปฏิเสธลูกเขยแบบนั้นหรอก”

“เพราะฉะนั้น การที่สองบ้านจะแต่งงานเชื่อมสัมพันธ์กัน มันแทบจะเป็นเรื่องตายตัวแล้ว”

“เป่ยหมิงหวัง ถ้า…ถ้าตอนนั้นท่านไม่ไปไล่ตามหรงฮวา บางทีเราอาจจะ…ตั้งแต่เมื่อก่อนแล้วก็ได้”

พูดมาถึงตรงนี้ น้ำตาของเซวียนหยวนหรงเอ๋อร์ก็เอ่อท้นออกมา ราวดอกแพร์เปียกฝน ชวนให้คนมองเจ็บปวดหัวใจ

เป่ยหมิงหวังอยากจะตบหน้าตัวเองสักฉาด แม่ง เอ๊ย ตัวเขาเองนี่แหละที่โง่เง่าบัดซบ ไล่ตามหรงฮวามาหลายปีไม่สมหวังก็แล้วไป ยังจะเกือบพลาดเซวียนหยวนหรงเอ๋อร์ไปอีก

“โทษฉันเอง ทั้งหมดเป็นความผิดฉัน! หรงเอ๋อร์ เป็นฉันที่ไม่ดี เป็นฉันที่ตาถั่ว เป็นฉันที่…ไม่ ไม่ได้ ฉันจะพลาดเธอไปไม่ได้”

เป่ยหมิงหวังพูดขึ้นมาอย่างกะทันหันว่า “ทั้งชีวิตนี้ฉันจะเสียอะไรไปก็ได้ แต่อย่างเดียวที่เสียไม่ได้คือเธอ”

เซวียนหยวนหรงเอ๋อร์เงยหน้ามองเป่ยหมิงหวัง แววตาฉายแววสับสนหลากหลาย นางพูดว่า “ฉันรู้ว่าท่านพูดออกมาจากใจจริง แต่ท่านก็รู้เหมือนกันว่า อุปสรรคตรงหน้าฉันมันไม่ใช่เรื่องธรรมดา เลิกเถอะเป่ยหมิงหวัง”

เลิก?

ไม่ ฉันเลิกไม่ได้!

เป่ยหมิงหวังเพิ่งคิดอะไรบางอย่างได้ เขาไม่มีทางยอมปล่อยเซวียนหยวนหรงเอ๋อร์ไป

อย่างแรก เซวียนหยวนหรงเอ๋อร์งามพร้อมทั้งใจ ในหัวใจของเขา ได้มองนางเป็นตัวเลือกภรรยาคนเดียวมานานแล้ว ผู้หญิงแบบนี้ถ้าพลาดไป เขาต้องเสียใจไปทั้งชาติแน่

อย่างต่อมา ถ้าเขาได้เซวียนหยวนหรงเอ๋อร์ เขาก็จะได้การสนับสนุนจากเซวียนหยวนเจีย ต่อจากนั้นก็ผลักดันให้เป่ยหมิงเจียกับเซวียนหยวนเจียแต่งงานเชื่อมสัมพันธไมตรีกันได้

ถึงตอนนั้น เขาก็ใช้ทรัพยากรของทั้งสองบ้าน ทุ่มสุดตัวบนหนทางบรรลุเต๋าได้

ท้ายที่สุด ถ้าหรงอี้ได้เซวียนหยวนหรงเอ๋อร์ไป เขาไม่เพียงแต่จะเสียคนที่รักไป ได้การสนับสนุนจากเซวียนหยวนเจียไม่ได้เท่านั้น แม้แต่โอกาสบรรลุเต๋าสู่จักรพรรดิก็จะริบหรี่ลงไปอีก

อย่างไรเสีย นับแต่โบราณมา ในแต่ละยุคสมัยก็มีเพียงยอดฝีมือจักรพรรดิได้แค่หนึ่งเดียว

หรงอี้มีร่างเทพไร้เทียมทาน พรสวรรค์น่าสะพรึงกลัว ระดับพลังสูงส่งล้ำหน้า ตอนนี้เขาถูกอีกฝ่ายบดขยี้ในทุกด้านอยู่แล้ว ถ้าหรงอี้ยังได้เซวียนหยวนหรงเอ๋อร์ไปอีก เป่ยหมิงหวังก็นึกไม่ออกเลยว่าตัวเองยังเหลือโอกาสใดจะบรรลุเต๋าสู่จักรพรรดิได้อีกหรือไม่

พอนึกถึงตลอดหลายปีมานี้ แสงของตัวเองถูกหรงอี้กลบอยู่ตลอด ใจเขาก็อัดอั้นขัดเคืองเป็นพิเศษ

ทั้งที่ฉันก็เป็นอัจฉริยะไร้เทียมทานเหมือนกัน ทำไมต้องอยู่ใต้เงาแกด้วย?

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน