วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2838

เมื่อเซวียนหยวนหรงเอ๋อร์ได้ยินดังนั้น สีหน้าก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย นางไม่ใช่คนโง่ ย่อมฟังออกว่าความในคำพูดของเป่ยหมิงหวังหมายถึงอะไร

“เป่ยหมิงหวัง เจ้า... เจ้าทำแบบนี้ไม่ได้นะ!” เซวียนหยวนหรงเอ๋อร์เอ่ยเสียงต่ำ “ความคิดของเจ้าเสี่ยงเกินไป กล้าเกินไป ถ้าพลาดขึ้นมา ผลที่ตามมาน่ากลัวเกินกว่าจะนึกภาพออก”

“ยังไงซะ หรงอี้ก็มีพลังบำเพ็ญเพียรอยู่เหนือกว่าเจ้า”

“ยิ่งไปกว่านั้น ถ้าหรงอี้เป็นอะไรไป หรงจิงเทียนต้องสอบสวนเรื่องนี้แน่ ถ้าสืบมาถึงตัวเจ้าเมื่อไร เขาไม่มีทางปล่อยทั้งเจ้าและเป่ยหมิงเจียไปแน่”

เป่ยหมิงหวังยิ้มบาง ๆ แล้วพูดว่า “หรงเอ๋อร์ ไม่ต้องห่วงหรอก ข้าจะไม่ให้หรงจิงเทียนสาวมาถึงตัวข้าได้”

“ใคร ๆ ก็รู้กันทั้งนั้นว่า ในเขตแกนกลางนี้เต็มไปด้วยอันตราย ไม่มีใครกล้ารับประกันได้ว่าจะรอดพ้นไปได้ทุกครั้ง”

“ยิ่งกว่านั้น หรงจิงเทียนเองก็ไม่กล้าเข้ามาในเขตแกนกลาง ถ้าเขากล้าเข้ามาเมื่อไร ท่านผู้สูงศักดิ์ต้องลงมือฆ่าเขาทิ้งแน่นอน”

ได้ฟังดังนั้น เซวียนหยวนหรงเอ๋อร์จึงเอ่ยว่า “เป่ยหมิงหวัง ต่อให้ข้าจะไม่ได้อยู่กับเจ้า แต่ข้าก็ยังอยากให้เจ้าปลอดภัยดี ข้าว่าที่เจ้าคิดจะทำมันเสี่ยงเกินไปจริง ๆ”

เป่ยหมิงหวังมองเซวียนหยวนหรงเอ๋อร์อย่างลึกซึ้ง น้ำเสียงอ่อนโยนแต่หนักแน่น “หรงเอ๋อร์ เพื่อเจ้า ต่อให้ต้องเสี่ยงแค่ไหนข้าก็ยอม”

“เจ้า... เจ้าจะโง่ไปถึงไหนกัน!” ดวงตาของเซวียนหยวนหรงเอ๋อร์เอ่อคลอไปด้วยน้ำตา นางมองเป่ยหมิงหวังเอ่ยอย่างสะเทือนใจ “เพื่อข้า แบบนี้มันคุ้มเหรอ?”

“คุ้ม” เป่ยหมิงหวังตอบโดยไม่ลังเล “ตราบใดที่ได้อยู่เคียงข้างเจ้า ต่อให้ต้องให้ข้าตาย ข้าก็ยอม”

“ต่อไปห้ามพูดคำไม่เป็นมงคลแบบนี้อีกเลยนะ ไม่งั้นข้าจะไม่พูดกับเจ้าอีกแล้ว” เซวียนหยวนหรงเอ๋อร์ค้อนใส่เป่ยหมิงหวังทีหนึ่ง ก่อนถามว่า “แล้วเจ้าคิดจะทำยังไงกันแน่?”

เป่ยหมิงหวังว่า “ตอนนี้หรงอี้ทะลวงถึงขอบเขตราชาผู้ศักดิ์สิทธิ์ไร้เทียมทานแล้ว ถ้าใช้วิธีตรงไปตรงมา ข้ามีหวังแพ้เขาแน่”

“เพราะงั้น ต้องใช้กลเท่านั้น”

“ส่วนจะทำยังไงละเอียด ๆ ข้ายังไม่ได้คิดออก แต่เจ้าวางใจได้ ข้าจะไม่ทำให้ตัวเองจนตรอกเด็ดขาด”

เซวียนหยวนหรงเอ๋อร์เตือนว่า “หรงอี้แข็งแกร่งเกินไป ถ้าจะลงมือกับเขา มีแค่สองทางเท่านั้น คือไม่ลงมือเลย หรือถ้าลงมือแล้วต้องฆ่าให้ได้ในทีเดียว ถ้าพลาดเมื่อไร คราวนี้คนที่จะตายก็คือเจ้า เข้าใจไหม?”

“เรื่องนั้นข้าย่อมเข้าใจดี” เป่ยหมิงหวังว่า “ข้าจะรอหาโอกาสที่เหมาะที่สุด แล้วลงมือให้เขาตายคาที่”

ดวงตาของเซวียนหยวนหรงเอ๋อร์กลอกไปมา ก่อนจะพูดว่า “ข้ามีความคิดอยู่อย่างหนึ่ง เจ้าสนใจฟังไหม?”

“ความคิดอะไร?” เป่ยหมิงหวังมองเซวียนหยวนหรงเอ๋อร์อย่างอยากรู้

เซวียนหยวนหรงเอ๋อร์กล่าวว่า “เจ้าเคยได้ยินประโยคนี้ไหม ‘ศัตรูของศัตรู ก็คือมิตร’”

เป่ยหมิงหวังครุ่นคิดเพียงครู่เดียวก็เข้าใจ ถามว่า “เจ้าคิดจะให้ข้าจับมือกับอู๋ฮวา ร่วมมือกันจัดการหรงอี้งั้นหรือ?”

“ไม่ใช่แค่อู๋ฮวา ยังมีเย่ฉางเซิงพวกเขาด้วย” เซวียนหยวนหรงเอ๋อร์ว่า “หรงอี้แข็งแกร่งเกินไป มีแต่รวบรวมทุกกำลังที่พอจะรวมตัวได้เท่านั้น จึงจะมีหวังโค่นเขา”

เป่ยหมิงหวังขมวดคิ้วเล็กน้อย “หรงเอ๋อร์ ข้าว่าข้อเสนอของเจ้าก็ดีอยู่หรอก เพียงแต่เย่ฉางเซิงฆ่าสมาชิกตระกูลของข้าไปแล้ว แถมคนที่ตายล้วนเป็นอัจฉริยะของเป่ยหมิงเจีย ข้ากับเย่ฉางเซิงถือว่ามีแค้นที่อยู่ร่วมฟ้าเดียวกันไม่ได้...”

ไม่ทันพูดจบ เซวียนหยวนหรงเอ๋อร์ก็พูดแทรกขึ้นมา “สมาชิกตระกูลพวกนั้น ไม่ได้ถูกเย่ฉางเซิงฆ่า”

หืม?

เป่ยหมิงหวังชะงัก ถามว่า “ถ้าไม่ใช่เย่ฉางเซิง แล้วพวกเขาตายด้วยน้ำมือใคร?”

สีหน้าเซวียนหยวนหรงเอ๋อร์ฉายแววเศร้าสร้อย “ข้าเองก็ไม่รู้ว่าใครฆ่าพวกเขา”

“ตอนนั้น พวกเรากับเย่ฉางเซิงกำลังจะลงมือใส่กันอยู่ดี ๆ แล้วสมาชิกตระกูลของเจ้าหลายคนก็โดนใครบางคนอัดจนร่างแหลกไปต่อหน้าต่อตา”

“ข้าดูไม่ทันเลยด้วยซ้ำว่าโฉมหน้ามือสังหารเป็นใคร แต่สิ่งที่มั่นใจได้ก็คือ คนที่ลงมือไม่ใช่เย่ฉางเซิงหรือคนของเขาแน่ ๆ”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน