วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2839

หลังจากเป่ยหมิงหวังกับเซวียนหยวนหรงเอ๋อร์ตกลงกันเรียบร้อยแล้ว เป่ยหมิงหวังก็เรียกขุนพลเทพเป่ยหมิงคนนั้นกลับมา

จากนั้นก็เตรียมตัวจะไปหาหรงอี้

“จับมือฉันสิ” เซวียนหยวนหรงเอ๋อร์พูดขึ้นมาทันที

เป่ยหมิงหวังลังเลนิดหน่อย เอ่ยว่า “แบบนี้ไม่ค่อยดีมั้ง ถ้าบังเอิญถูกหรงอี้เห็นเข้า…”

“ก็แค่ไม่ให้เขาเห็นก็จบแล้วนี่” เซวียนหยวนหรงเอ๋อร์ตอบเรียบ ๆ

เป่ยหมิงหวังไม่ลังเลอีกต่อไป จับมือเซวียนหยวนหรงเอ๋อร์โผทะยานออกไป มุ่งหน้าไปทางที่หรงอี้กำลังไล่ล่าอู๋ฮวาอยู่

ในเวลาเดียวกัน

ในป่าเขาอันไกลโพ้น

เงาร่างหนึ่งที่ทั้งเร่งรีบและลนลานพุ่งพรวดออกมาจากในป่า ไม่ใช่ใครอื่น แต่อู๋ฮวานั่นเอง

อู๋ฮวาหน้าซีดเผือด มุมปากเปื้อนเลือด จีวรขาดรุ่งริ่ง ระหว่างหนีเอาชีวิตรอดก็ยังตะโกนด่าไปด้วยว่า “ไอ้แซ่หรง อย่ารังแกกันให้มันเกินไปนัก!”

หรงอี้ยิ้มเย็น “อู๋ฮวา แกฆ่าน้องสาวของหรงอี้ วันนี้ถ้าไม่ฆ่าแกให้ตาย ก็ไม่ต้องเป็นคนแล้ว!”

อู๋ฮวารีบร้องแก้ตัว “ผมไม่ได้ฆ่าหรงฮวา หรงฮวาไม่ได้ตายเพราะผม!”

“ยังกล้าปากแข็งอีก?” หรงอี้ยิ้มเยาะ ร่างพุ่งเร่งความเร็วขึ้นฉับพลัน ดั่งสายฟ้าฟาดแหวกฟ้าฉับเดียวไปโผล่ด้านหลังอู๋ฮวา

ปัง!

หมัดหนักของหรงอี้ทุบลงกลางแผ่นหลังอู๋ฮวาอย่างจัง

ทันใดนั้นทั้งร่างอู๋ฮวาก็ปลิววูบไปเหมือนว่าวที่สายขาด ร่วงกระแทกพื้นอย่างแรง เลือดพุ่งออกมาจากปาก

“ฮึ แค่ตัวแมลงใต้ฝ่าเท้า ยังกล้าหนีเอาตัวรอดต่อหน้าฉันอีก?” หรงอี้ฮึดฮัด เสียงเต็มไปด้วยความดูแคลน

อู๋ฮวารู้ดีว่าวันนี้คงไม่อาจจบลงด้วยดี แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่มีทางยอมรอความตายเฉย ๆ

เขาแค่รู้สึกว่าตัวเองช่างซวยเหลือเกิน

โลกบ้าบออะไรนี่ ทำไมพูดความจริงแล้วไม่มีใครเชื่อเลยสักคน?

แปลกก็แปลก ตามวิสัยของหรงอี้ ต่อให้ลงมือเล่น ๆ ยังไล่ตามเขาทันได้ง่ายดาย แต่กลับทำเหมือนแกล้งไล่จับ ทุกครั้งต้องปล่อยให้เขาหนีไปได้ระยะหนึ่งก่อนค่อยลงมือ

ยิ่งไปกว่านั้น ทุกครั้งที่หรงอี้โจมตี แรงกลับคุมได้อย่างพอดิบพอดี ทำให้อู๋ฮวาบาดเจ็บหนัก แต่ไม่มีทีท่าว่าจะให้ตายจริง ๆ สักครั้ง

“ไอ้สารเลวนี่ คิดจะทำอะไรของมันกันแน่?”

“คิดว่าฉันเป็นลิงให้เล่นหรือไง?”

“แม่งเอ๊ย อย่าให้ฉันหาโอกาสได้เถอะ ไม่งั้นฉันจะฆ่าแกให้ตาย!”

อู๋ฮวาไม่มีเวลาคิดมาก รีบยันตัวลุกจากพื้นแล้วเผ่นหนีต่อ

หรงอี้ตามไปแบบสบาย ๆ ไม่รีบร้อน

ครู่ต่อมา

หรงอี้ก็ไล่ทันอู๋ฮวา

“ฉันบอกแล้วว่าแกหนีไม่รอดหรอก”

หรงอี้ยิ้มเหยียด พุ่งตามเข้าไปแล้วฟาดฝ่ามือใส่ทีเดียว ส่งร่างอู๋ฮวาปลิวกระเด็นไกลไปหลายสิบจั้ง

ร่างของอู๋ฮวาเหมือนใบไม้แห้ง ถูกลมฝ่ามือของหรงอี้พัดปลิวไปชนกับต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่งอย่างแรง

ครืน!

ต้นไม้โบราณต้นนั้นหักโค่นทันที ใบไม้ร่วงโปรยเกลื่อน

อู๋ฮวาฝืนยันกายลุกขึ้น เลือดที่มุมปากย้อมจีวรให้แดงฉาน แต่ในดวงตากลับยังฉายแววไม่ยอมแพ้

“ทำไม…ทำไมไม่มีใครเชื่อฉันเลยสักคน?”

อู๋ฮวาพึมพำ น้ำเสียงเต็มไปด้วยความจนใจและไม่ยอมจำนน

หรงอี้ก้าวเข้ามาอย่างเชื่องช้า แต่ละก้าวเหมือนเหยียบลงบนเส้นประสาทหัวใจของอู๋ฮวา ทำให้เขารู้สึกว่าตัวเองยิ่งเข้าใกล้ความตายมากขึ้นทุกที

“อู๋ฮวา ยิ่งแกปากแข็ง แกก็ยิ่งต้องตายอย่างทรมาน” เสียงของหรงอี้เย็นเยียบไร้เมตตา ราวกับได้ประกาศโทษประหารของอู๋ฮวาไปแล้ว

อู๋ฮวาสูดลมหายใจเข้าลึก ฝืนทนความเจ็บปวดทั่วร่าง เขารู้ดีว่ามีเพียงพึ่งตัวเองเท่านั้น ถึงจะมีโอกาสรอดแม้เพียงริบหรี่

เขากวาดตามองรอบด้าน หาเส้นทางหลบหนี แต่กลับพบว่าทั้งสี่ทิศแปดด้านถูกแรงกดดันแห่งเซียนของหรงอี้ปกคลุมไว้หมดแล้ว ราวกับตกอยู่ในกับดักฟ้าดิน ไร้ทางหนีไร้ทางรอด

“ทำไมฉันซวยขนาดนี้ ต้องมาเจอไอ้โรคจิตแบบนี้ด้วยนะ?”

“ดวงซวยจริง ๆ”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน