วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2840

ทันทีที่หรงอี้เห็นเป่ยหมิงหวังจับมือเซวียนหยวนหรงเอ๋อร์ ไม่รู้ทำไม เพลิงโทสะที่อธิบายไม่ถูกก็ลุกวาบขึ้นมาในอก

เขาไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าเป่ยหมิงหวังจะกล้าถึงขั้นจับมือของเซวียนหยวนหรงเอ๋อร์ได้

凭什么？

ทำไมต้องเป็นมันด้วย?

ตัวเขาเองยังไม่เคยจับเลย ไอ้หมอนี่มีสิทธิ์อะไร?

ฉันเห็นนายเป็นเหมือนพี่น้อง นายกลับมาขุดกำแพงบ้านฉันอย่างงั้นเหรอ?

เป่ยหมิงหวัง ไม่คิดเลยว่านายจะเป็นคนแบบนี้ น่าโดนฆ่าชะมัด

ทันใดนั้น จิตสังหารก็แผ่ซ่านขึ้นมาเต็มหัวใจหรงอี้

"ดูท่าพ่อจะมองการณ์ไกลจริง ๆ เป่ยหมิงหวังไอ้สุนัขสารเลวนี่ ปล่อยไว้ไม่ได้จริง ๆ"

คิดมาถึงตรงนี้ หรงอี้ก็จ้องไปที่มือของเป่ยหมิงหวัง แววตาแข็งกร้าวราวกับสัตว์ร้ายที่กำลังจะพุ่งเข้ากัดเหยื่อ

เป่ยหมิงหวังเห็นจิตสังหารในดวงตาของหรงอี้เข้าถนัดตา ถึงกับผงะ รีบสะบัดมือ ปล่อยมือเซวียนหยวนหรงเอ๋อร์ทันที

"พี่อี้ ทำไมพี่มาอยู่ที่นี่ล่ะ?" เป่ยหมิงหวังฝืนทำเสียงนิ่ง ถามกลบเกลื่อนทั้งที่ใจเต้นรัว

หรงอี้ยิ้มเย็น สายตาคมราวคมมีดจ้องเขม็งไปยังเป่ยหมิงหวัง "ฉันมาอยู่ที่นี่ทำไมงั้นเหรอ? แน่นอนว่ามาตามล่าไอ้อู๋ฮวาเจ้าโล้นนั่น แล้วนายล่ะ ทำไมต้องไปจับมือหรงเอ๋อร์?"

ก็ฉันกับหรงเอ๋อร์รักกันทั้งคู่ จับมือกันนิดหน่อยมันผิดตรงไหน?

อีกอย่าง นี่มันเรื่องของฉันกับหรงเอ๋อร์ จะมาเกี่ยวอะไรกับแก?

เป่ยหมิงหวังหงุดหงิดในใจสุด ๆ แต่ไม่กล้าพูดความจริงออกไป

สายตาของหรงอี้ตอนนี้น่ากลัวเกินไปจริง ๆ

เขามั่นใจเลยว่าถ้าพูดความจริงออกไป หรงอี้ไม่มีทางปล่อยเขาไว้แน่

รู้งี้ ตอนนั้นไม่น่าเสียเวลาไปตามจีบหรงฮวาให้มากมาย ควรเอาเวลาไปฝึกบ้าระห่ำให้ตายไปข้างจะดีกว่า

ถ้าตอนนี้ฉันเป็นราชานักบุญไร้เทียมทาน หรงอี้ยังกล้าพูดกับฉันด้วยน้ำเสียงแบบนี้ไหม?

ก็แค่พลังบำเพ็ญเพียรสูงกว่าหน่อยเดียว หรงอี้ มึงรอดูเลย วันหนึ่งกูจะฆ่ามึงให้ได้

หรงอี้เห็นเป่ยหมิงหวังไม่ตอบ สีหน้าก็ดำมืดลง เอ่ยเสียงเย็นชา "เป่ยหมิงหวัง ฉันถามนายอยู่ ทำไมไม่ตอบ หูหนวกไปแล้วหรือไง?"

สิ้นคำ ร่างของหรงอี้ก็เหยียบเท้าก้าวออกไปข้างหน้า จิตสังหารอันรุนแรงปะทุพวยพุ่งออกมาจากตัว

ชั่วพริบตาเดียว เป่ยหมิงหวังก็เหมือนถูกภูเขาศพทะเลเลือดพุ่งเข้าใส่จนหายใจไม่ออก พูดติด ๆ ขัด ๆ ว่า "พะ...พี่อี้ ผม..."

"ให้ฉันเป็นคนอธิบายดีกว่า!" เซวียนหยวนหรงเอ๋อร์เอ่ยขึ้น "หลังจากพี่ไปไล่ตามอู๋ฮวา ฉันก็เป็นห่วงความปลอดภัยของพี่ เลยรีบออกมาตามหา ใครจะคิดว่าเผลอแป๊บเดียว เอวพลิก เป่ยหมิงหวังถึงได้พยุงฉันมาตามหาพี่"

"จริงอย่างนั้นไหม?" หรงอี้จ้องเป่ยหมิงหวังถาม

"ก็..." เสียงของเป่ยหมิงหวังยังไม่ทันขาดคำ ร่างของหรงอี้ก็พุ่งเข้ามาตรงหน้าอย่างกับผี

"ตกลงจริงไม่จริง!?" หรงอี้ตะคอก

เสียงของเขาดังสนั่นราวสายฟ้าสวรรค์ถล่มลงมา ใส่จนแก้วหูของเป่ยหมิงหวังแทบแตก ตัวสั่นเทิ้ม

"พี่หรงอี้ พี่ไม่เชื่อคำพูดของฉันเลยหรือ?" เซวียนหยวนหรงเอ๋อร์ทำตาแดงช้ำพร่างพราว "ถ้าอย่างนั้น ฉันไปดีกว่า"

พูดจบ ก็ทำท่าจะหันหลังเดินหนีไปจริง ๆ

"หรงเอ๋อร์!" หรงอี้รีบขยับตัวพุ่งมาขวางหน้าทางเดินของนาง สีหน้าอ่อนลงเล็กน้อย "หรงเอ๋อร์ อย่าเข้าใจฉันผิด ไม่ใช่ว่าฉันไม่เชื่อเธอ ฉันแค่กลัวว่าบางคนจะคิดร้ายกับเธอเท่านั้น"

พูดมาถึงตอนท้าย เขายังไม่ลืมปรายตามองเป่ยหมิงหวังอย่างเฉือนลึก เต็มไปด้วยคำขู่อันชัดเจน

เป่ยหมิงหวังไม่กล้ามองสบตากับเขา ก้มหน้าลง สองหมัดกำแน่น ทั้งอึดอัด ทั้งโกรธ

แม่ง ทั้ง ๆ ที่ฉันกับหรงเอ๋อร์ต่างหากที่เป็นคู่แท้กันแท้ ๆ ทำไมพอโดนหรงอี้ปั่นแบบนี้ ฉันกลับกลายเป็นตัวก่อกวนซะงั้น?

คิดร้ายงั้นเหรอ? ฮึม ฉันว่านายนั่นแหละที่คิดร้าย

พลังบำเพ็ญเพียรสูงหน่อยแล้วมันจะทำอะไรก็ได้หรือไง?

หรงอี้ มึงรอดูเลย กูจะฆ่ามึงให้ได้แน่ ๆ

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน