วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2842

พอได้ยินคำของเย่ชิว ทุกคนก็ระวังมองไปรอบด้านมากยิ่งขึ้น เตรียมตัวพร้อมลงมือได้ทุกเมื่อ เผื่อเกิดเหตุไม่คาดฝันขึ้นมา

พวกเย่ชิวเคลื่อนตัวฝ่าหมอกลึกลับเข้าไป รอบด้านราวกับถูกม่านบางใสที่มองไม่เห็นคลุมทับอยู่ ให้ความรู้สึกทั้งลี้ลับทั้งอันตรายในคราเดียวกัน

ฝีเท้าของพวกเขาเบาแทบไร้เสียง แต่ในความเงียบสงัดกลับยิ่งฟังชัด ทุกย่างก้าวเหมือนกำลังเหยียบอยู่บนขอบเขตระหว่างความไม่รู้กับการสำรวจ

เดินไปได้สักพัก

อยู่ ๆ ก็มีไอเก่าแก่โบราณลูกหนึ่งพุ่งเข้าปะทะหน้า

ทุกคนรีบหยุดฝีเท้า แล้วก็เพิ่งเห็นชัดว่าข้างหน้าพวกเขา มีต้นไม้ยักษ์เก่าแก่ต้นหนึ่งขวางทางอยู่

ไม้เก่าแก่ต้นนี้ไม่ธรรมดา รูปร่างประหลาดล้ำ ลำต้นใหญ่โตหนาขนาดเท่าตึกหนึ่งหลัง ราวกับถูกใครฟันผ่าจากตรงกลางแยกออกเป็นสองท่อน แต่ไม้เก่านี้กลับไม่ตาย กลับเต็มไปด้วยชีวิตชีวา

บนเปลือกไม้เต็มไปด้วยรอยแผลที่กาลเวลาทิ้งเอาไว้ ดูเก่าแก่ชวนให้รู้สึกว่าผ่านโลกมามาก

ยิ่งน่าพิศวงไปกว่านั้นก็คือ บนลำต้นมีร่องรอยไหม้เกรียวดำเป็นเส้น ๆ พันเกี่ยวกันอยู่ ราวกับมังกรเกล็ดหยักกำลังเลื้อยพัน

มันแตกกิ่งก้านสาขา ใบไม้เขียวชอุ่มหนาทึบ แต่ใบทุกใบกลับส่องแสงสีฟ้าอ่อน ๆ แผ่ว ๆ ตัดกับหมอกลึกลับรอบด้านอย่างเด่นชัด

“ไม้ฟ้าผ่า!”

จางเหมยเจินเหรินพอเห็นไม้เก่าแก่ต้นนี้ ดวงตาก็ลุกวาบขึ้นมาทันที เอ่ยว่า “ไม้ฟ้าผ่าขนาดมหึมาแบบนี้ จางเหมยเจินเหรินอย่างข้าเพิ่งเคยเห็นเป็นครั้งแรก”

เฟิงอู๋เหินพูดด้วยท่าทีดูแคลนว่า “ต้นไม้โบราณแบบนี้ ในเขตต้องห้ามแห่งชีวิตมีเป็นสิบเป็นร้อย”

จางเหมยเจินเหรินพูดอย่างหัวเสียว่า “เจ้ารู้หรือเปล่าว่าไม้ฟ้าผ่าคืออะไร?”

เฟิงอู๋เหินว่า “ก็แค่ต้นไม้ที่เคยโดนฟ้าผ่ามาไม่ใช่หรือไง? ข้าเห็นมานักแล้ว โดนฟาดทีเดียวก็ตาย”

จางเหมยเจินเหรินถึงกับพูดไม่ออกไปชั่วขณะ

“ไม่รู้เรื่องฉิบหายอะไรสักอย่าง” จางเหมยเจินเหรินด่า “ข้าบอกให้เอง ไม้ฟ้าผ่า หมายถึงต้นไม้ที่โดนฟ้าผ่าแล้วไม่ตาย ยังมีชีวิตรอดอยู่ แบบนี้แหละถึงจะเรียกว่าไม้ฟ้าผ่า”

“ถ้าโดนฟ้าผ่าแล้วตาย จะไปเรียกไม้ฟ้าผ่าได้ยังไง”

เฟิงอู๋เหินแย้งว่า “ยังไงสุดท้ายมันก็แค่ต้นไม้เหมือนกันแหละ ไม่ว่าจะตายหรือยังไม่ตายก็เถอะ”

“ก็ว่ามันเป็นต้นไม้เหมือนกัน แต่ระหว่างไม้ฟ้าผ่ากับต้นไม้ธรรมดามันต่างกันฟ้ากับเหวเลยนะ” จางเหมยเจินเหรินว่า “ไม้ฟ้าผ่า หรือเรียกอีกชื่อว่าไม้ถูกฟ้าผ่า ไม้ตกใจฟ้าผ่า ฟังจากชื่อก็รู้แล้ว ว่าเป็นต้นไม้ที่เพราะโดนฟ้าผ่า จึงเกิดความศักดิ์สิทธิ์พิเศษขึ้นมา”

“ไม้ชนิดนี้ผ่านการอาบด้วยวิชาสายฟ้า ดูดซับแก่นแท้ของสายฟ้าเอาไว้ พลังชอบธรรมอัดแน่นอยู่ภายใน อำนาจภายนอกน่าเกรงขาม สามารถกดข่มภูตผีปีศาจ ยิ่งแสดงให้เห็นถึงความศักดิ์สิทธิ์ ถูกมองว่าเป็นไม้มงคลขับไล่เสนียดจัญไร”

“ไม้ฟ้าผ่า เป็นวัสดุชั้นเลิศสำหรับสร้างศาสตราเวทมนตร์”

“โดยเฉพาะไม้ฟ้าผ่าขนาดใหญ่ โบราณขนาดนี้ หายากหมื่นปีจะเจอสักครั้ง รับรองว่าสามารถเอามาทำศาสตราเวทมนตร์ได้เป็นกอง”

“หือ?” ในดวงตาของเฟิงอู๋เหินปรากฏความประหลาดใจ เขาเงยหน้ามองไม้ฟ้าผ่า เห็นมันตั้งตระหง่านอยู่ด้านหน้า ราวกับผู้อาวุโสที่ผ่านโลกมามาก ทำให้คนอดรู้สึกยำเกรงไม่ได้

คนอื่น ๆ ก็ถูกไม้ฟ้าผ่าที่ประหลาดพิกลต้นนี้ดึงดูดเช่นกัน พากันเดินเข้าไปสังเกตอย่างไม่รู้ตัว

พวกเขาพบว่า บนลำต้นของไม้ฟ้าผ่า มีรอยไหม้ดำเป็นทาง ๆ เหมือนบันทึกเอาไว้ว่ามันเคยผ่านการฟาดฟันของสายฟ้าสวรรค์มาไม่ใช่แค่ครั้งสองครั้ง

ราวกับมันเคยถูกสายฟ้าสวรรค์ผ่ามาเป็นร้อยครั้ง พันครั้ง หมื่นครั้ง...

ไม่เพียงเท่านั้น ตามร่องรอยไหม้เกรียวนั้น ยังมีประกายกระแสไฟเล็ก ๆ ไหลวนอยู่เบา ๆ แฝงไว้ด้วยพลังสายฟ้าที่น่าตกใจ

“ไม้ฟ้าผ่าต้นนี้ไม่ธรรมดา ภายในมันแฝงพลังสายฟ้าอันรุนแรงไว้”

คำพูดของเย่ชิวเพิ่งจบ ทุกคนก็สะดุ้งวาบ สายตาพุ่งกลับไปจ้องยังไม้ฟ้าผ่าเก่าแก่นั่นอีกครั้ง

กระแสไฟเล็ก ๆ ที่เคลื่อนไหวอยู่ในรอยไหม้เกรียวนั้น ราวกับสิ่งมีชีวิตเล็ก ๆ กำลังกระโดดโลดเล่นไปมาบนผิวลำต้น ยิ่งมองใกล้เท่าไร ก็ยิ่งชวนให้หัวใจสั่นไหวไม่เป็นสุข

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน