วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2843

โครม!

จางเหมยเจินเหรินถูกเหวี่ยงกระแทกพื้นอย่างแรง ดาบยาวในมือหลุดกระเด็นไปตกอยู่บนพื้นห่างออกไปไม่ไกล

เหตุการณ์ไม่คาดฝันนี้ทำเอาคนอื่น ๆ ตกใจจนหน้าเสีย รีบกรูกันเข้าไปดูอาการของจางเหมยเจินเหรินทันที

เห็นจางเหมยเจินเหรินหน้าดำเป็นถ่าน เสื้อผ้าขาดรุ่งริ่ง ทั้งตัวมีควันสีเขียวลอยกรุ่น ทุกคนอยากหัวเราะแต่ก็พยายามกลั้นไว้เต็มที่ อึดอัดจนหน้าเกร็ง

“อยากหัวเราะก็หัวเราะมาเถอะ!” จางเหมยเจินเหรินเอ่ยขึ้น

“ฮahahaha…” ทุกคนหลุดขำลั่น

“เชี่ย พวกแกกล้าหัวเราะกันจริง ๆ ด้วย!” จางเหมยเจินเหรินยันตัวลุกขึ้นจากพื้น จ้องทุกคนตาเขม็ง “พวกอกตัญญูไร้หัวใจทั้งกอง”

หลินต้าหนiao พูดขึ้นว่า “พี่รอง พูดงี้ไม่ถูกนะ พี่ใหญ่เตือนพี่ไปแล้วเมื่อกี้เอง ใครใช้ให้พี่ไม่ฟังล่ะ?”

“หุบปากให้ข้า!” จางเหมยเจินเหรินถลึงตาใส่หลินต้าหนiao หนึ่งแวบ จากนั้นก็หันไปจ้องไม้ฟ้าผ่าอีกครั้ง แววตาฉายทั้งความไม่甘และดื้อดึง

“ฮึ แค่ไม้ฟ้าผ่ากระจอก ๆ คิดจะขวางทางข้าเรอะ?”

จางเหมยเจินเหรินกัดฟันกรอด มุมปากยกยิ้มเย็นไม่ยอมแพ้ “วันนี้ข้าไม่ฟันเจ้าให้ร่วง ข้าจะไม่เลิก!”

พูดจบ เขาก็ก้มไปหยิบดาบยาวขึ้นมา แล้วร่างก็พุ่งทะยานรุนแรงดั่งลูกธนูที่หลุดออกจากสาย ควบตรงเข้าใส่ไม้ฟ้าผ่าอีกครั้ง

แม้ในใจจะเริ่มระวังตัวมากขึ้นแล้ว ทว่าในจังหวะที่เข้าใกล้ไม้ฟ้าผ่า ไม้ฟ้าผ่ากลับราวกับมีจิตวิญญาณของตัวเอง สายฟ้าพุ่งแลบออกมาเป็นเส้น ๆ ดั่งงูเลื้อย วาดวุ่นไปมาในอากาศ พยายามขวางทุกการล่วงเกิน

“ฮึ แค่นี้น่ะ ขวางข้าไม่ได้หรอก”

จางเหมยเจินเหรินเหวี่ยงดาบฟันลงไป โดยไม่รู้ตัวเลยว่า กระแสไฟได้ไหลตามคมดาบทะลุเข้าสู่ร่างเขาโดยตรง

ชั่วพริบตาเดียว ร่างของจางเหมยเจินเหรินก็สั่นกระตุกไปสองสามที รู้สึกทั้งชา ทั้งยุบยิบไปทั้งตัว

“แค่นี้เองรึ ก็ยังคิดจะขวางข้า น่าขำชะมัด ถ้ามีดีก็เอาให้แรงกว่านี้สิ…”

轟！

เสียงของจางเหมยเจินเหรินยังไม่ทันขาดคำ อยู่ ๆ ก็มีเสียงฟ้าผ่าดังก้องเสียจนแก้วหูสั่นสะเทือน

ถัดมา ทุกคนก็เห็นสายฟ้าเส้นหนึ่งสว่างจ้าพุ่งทะลุออกมาจากลำต้นไม้ฟ้าผ่า ดั่งมังกรเทพพุ่งทะยานออกจากถ้ำ ฟาดกระแทกใส่จางเหมยเจินเหรินอย่างจัง

จางเหมยเจินเหรินโดนสายฟ้าที่โผล่มากะทันหันนั่นฟาดใส่จนร่างสะท้านอย่างรุนแรง ทั้งคนปลิวลอยไปดั่งว่าวขาดสาย กระแทกโครมเข้ากับก้อนหินใหญ่ไม่ไกลนัก เสียงดัง “ปัง” สะท้อนก้อง

ฝุ่นดินปลิวคลุ้งไปทั่ว

ทุกคนรีบวิ่งกรูกันไปดูอาการจางเหมยเจินเหรินอีกครั้ง

เห็นจางเหมยเจินเหรินนอนเหยียดยาวอยู่บนพื้น เสื้อผ้ายิ่งขาดวิ่นกว่าเดิม ใบหน้าดำเกรียมมีเส้นสายฟ้าเล็ก ๆ วิ่งไปมา แขนขากระตุกเป็นพัก ๆ เหมือนคนเพิ่งถูกไฟช็อตมาใหม่ ๆ

จางเหมยเจินเหรินค่อย ๆ ลืมตาขึ้น ในดวงตาเต็มไปด้วยแววเหลือเชื่อ

เขาเองก็ไม่คิดเลยว่า ไม้ฟ้าผ่าต้นนี้จะร้ายกาจถึงเพียงนี้ ดีที่บนตัวเขายังมีสมบัติจักรพรรดิประจำตระกูลต้าจโจวคุ้มกันร่างอยู่ มิฉะนั้นคงโดนผ่าจนร่างแหลกเป็นชิ้น ๆ ไปแล้ว

“พี่รอง พี่ไม่เป็นอะไรใช่ไหม?” หลินต้าหนiao ถามขึ้น

“ข้า… แค่ก ๆ…” จางเหมยเจินเหรรินไอออกมาสองสามที พ่นควันดำออกมาหนึ่งเฮือก แล้วหอบหายใจถี่ “ไม้ฟ้าผ่านี่… แค่ก ๆ… ไม่ธรรมดาจริง ๆ…”

ทุกคนยืนล้อมอยู่ข้าง ๆ จางเหมยเจินเหรเริน สีหน้าเคร่งเครียด

พวกเขารู้ดีว่าคราวนี้จางเหมยเจินเหรินเจ็บตัวจริง แถมไม่ได้เบาเสียด้วย

“ศิษย์พี่ ท่านไม่เป็นอะไรมากนะ?” ม่อเทียนจีประคองจางเหมยเจินเหรินลุกขึ้น พลางถามอย่างเป็นห่วง

ใบหน้าจางเหมยเจินเหรินซีดเผือด มุมปากมีเลือดไหลซึม แต่ในดวงตายังฉายแววไม่ยอมแพ้ “ไม่เป็นไร แผลเล็กน้อยเอง… แค่ก ๆ…”

เย่ชิวไม่พูดอะไร เดินตรงไปหยุดอยู่หน้าไม้ฟ้าผ่า

เขารู้สึกแปลกใจอยู่ไม่น้อย

คิดเท่าไรก็ไม่เข้าใจ ว่าทำไมแค่ต้นไม้ต้นหนึ่งถึงกักเก็บสายฟ้าที่น่ากลัวถึงเพียงนี้ได้?

ต้องรู้ไว้ด้วยว่าตอนนี้จางเหมยเจินเหรินอยู่ในระดับต้นของราชานักบุญแล้ว

ทว่าสายฟ้าที่สถิตอยู่ในไม้ฟ้าผ่ากลับฟาดใส่จนเขาปลิวกระเด็นเจ็บหนัก เพียงแค่นี้ก็พอจะบอกได้แล้วว่า พลังของสายฟ้าเหล่านั้นไม่ด้อยไปกว่าผู้แข็งแกร่งระดับราชานักบุญเลย

แต่มันก็แค่ต้นไม้ต้นหนึ่งเท่านั้น!

เหลือเชื่อเกินไปจริง ๆ

เย่ชิวยืนอยู่ต่อหน้าไม้ฟ้าผ่า เพ่งมองอย่างถี่ถ้วนอยู่ครู่หนึ่ง แล้วค่อย ๆ หรี่ตาลง

เขาพบว่า ตอนนี้ไม้ฟ้าผ่าดูไม่ต่างอะไรจากต้นไม้ธรรมดาทั่วไปอีกต่อไปแล้ว ไม่มีพลังสายฟ้าเหลืออยู่ในนั้นเลย

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน