วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2844

ทุกคนมองหน้ากันเลิ่กลั่ก ในใจล้วนเกิดลางสังหรณ์ไม่ดีขึ้นมา

“นี่…นี่มันยังไงกัน? พวกเราเดินไปข้างหน้าตลอดไม่ใช่เหรอ ทำไมถึงกลับมาที่นี่ได้อีก?”

เฟิงอู๋เหินเบิกตากว้างอย่างไม่อยากเชื่อ กวาดมองไปรอบด้าน ต้นไม้ฟ้าผ่าที่แห้งตายต้นนั้น เด่นสะดุดตาราวกับป้ายบอกทางต้นใหญ่

หลินต้าหนiao เกาศีรษะแกรก ๆ เอ่ยอย่างงง ๆ ว่า “หรือว่าพวกเราเดินหลงทางกันแน่เนี่ย?”

ม่อเทียนจีขมวดคิ้วแน่น เอ่ยเสียงทุ้มว่า “ไม่ หลงธรรมดาเฉย ๆ คงไม่ใช่ ที่นี่ต้องมีอะไรไม่ชอบมาพากลแน่”

เย่ชิวกวาดตามองไปรอบ ๆ พบว่าหมอกหลากสีหนาทึบกว่าตอนก่อนมาก จนแยกทิศทางแทบไม่ออก จึงเอ่ยถามว่า “เหล่าโต้วซี ว่าไง?”

หารู้ไม่ว่าจางเหมยเจินเหรินก็เอ่ยขึ้นพร้อมกันว่า “ไอ้เด็กเวร แกว่าล่ะ?”

ทั้งสองเอ่ยขึ้นมาพร้อมกันราวกับนัดกันไว้

จางเหมยเจินเหรินพูดว่า “ในใจข้ามีคำตอบอยู่คร่าว ๆ แล้ว แต่จะถูกหรือเปล่า ยังไม่กล้าฟันธง”

“งั้นก็ลองเดินอีกรอบดูสิ” เย่ชิวพูดจบดีดนิ้ว ส่งพลังกระบี่พุ่งออกไปหนึ่งสาย

ฟิ้ว!

ชั่วพริบตาเดียว บนลำต้นไม้ฟ้าผ่าก็มีตราประทับเพิ่มขึ้นหนึ่งอัน

“ไปกัน ทุกคนระวังตัวด้วย” เย่ชิวพูดจบ ก็พาทุกคนเคลื่อนขบวนต่อไปข้างหน้า

ทุกคนออกเดินต่ออีกครั้ง

คราวนี้ พวกเขาล้วนระมัดระวังเป็นพิเศษ

ม่อเทียนจีใช้สายตาอันระแวดระวังกวาดมองไปรอบด้าน ไม่พลาดแม้ความเปลี่ยนแปลงเพียงปลายเข็ม

ส่วนหลินต้าหนiaoก็หันกลับไปมองด้านหลังเป็นระยะ กลัวจะมีอะไรลอบตามหลังมาเงียบ ๆ

เฟิงเสี่ยวเสี่ยวเองก็หน้าเคร่งเครียด ดวงตากวาดสอดส่องไม่หยุด

เย่ชิว จางเหมยเจินเหริน กับเฟิงอู๋เหิน ต่างก็ลอบส่งสัมผัสเทพออกไปตรวจตรา

น่าเสียดายที่สัมผัสเทพครอบคลุมได้ในระยะจำกัดเท่านั้น

เวลาค่อย ๆ ผ่านไปทีละวินาที

ไม่นานต่อมา ภาพที่ปรากฏตรงหน้าก็ทำให้ทุกคนต้องหยุดเท้า—

ต้นไม้ฟ้าผ่าที่แห้งตายต้นนั้น ปรากฏขึ้นเบื้องหน้าอีกครั้ง รอยจากพลังกระบี่บนลำต้นเห็นได้ชัดเจน นั่นคือเครื่องหมายที่เย่ชิวทิ้งไว้ก่อนหน้าไม่ผิดแน่

“นี่…เป็นไปได้ยังไงกัน?”

เสียงของเฟิงอู๋เหินสั่นนิด ๆ จ้องมองต้นไม้ฟ้าผ่านั้นอย่างไม่อยากเชื่อ

“กลับมาอีกแล้ว!” เฟิงเสี่ยวเสี่ยวมองตราประทับบนต้นไม้ฟ้าผ่า ในใจพลันเกิดลางสังหรณ์ไม่ดีขึ้นมาอีกระลอก

หลินต้าหนiaoยิ่งเกาศีรษะถี่ขึ้น ใบหน้าเต็มไปด้วยเครื่องหมายคำถาม “แปลกแฮะ เมื่อกี้เราก็เดินไปข้างหน้าแท้ ๆ ทำไมถึงได้กลับมาที่เดิมอีกล่ะ? หลอนชะมัด!”

ม่อเทียนจีมองสำรวจไปรอบด้าน แววตาวูบไหวด้วยประกายคมกริบ ก่อนพูดว่า “เราคงติดอยู่ในค่ายกลบางอย่างเข้าแล้วล่ะ”

“ค่ายกลลวงทาง!” เย่ชิวเอ่ยคำสามคำนี้ออกมาช้า ๆ น้ำเสียงแฝงความเคร่งเครียด “ที่นี่ถูกวางค่ายกลลวงทางเอาไว้ พวกเราถึงได้วนอยู่ที่เดิม ออกไปจริง ๆ ไม่ได้สักที”

หลินต้าหนiaoได้ยินดังนั้น สีหน้าก็เปลี่ยนไปทันที “ค่ายกลลวงทางเหรอ? แย่แล้วล่ะ แบบนี้เรื่องใหญ่เลยนะ ค่ายกลพวกนี้เปลี่ยนแปลงไม่หยุด แถมยังมีหมอกลึกลับบังสายตาเข้าไปอีก จะให้คลี่คลายคงไม่ง่ายแน่”

เย่ชิวพยักหน้า อธิบายว่า “ค่ายกลลวงทางสามารถหลอกล่อจิตใจ ทำให้สับสนเสียงและสายตา คนเลยหลงทิศโดยไม่รู้ตัว ถ้าไม่เจอจุดศูนย์กลางค่ายกล มีหวังเราจะถูกขังอยู่ที่นี่ตลอดไป”

“งั้นตอนนี้เราจะทำยังไงดี?” เฟิงอู๋เหินถามอย่างร้อนใจ

เย่ชิวพูดว่า “ก่อนอื่นทุกคนใจเย็น ๆ อย่าตื่นตระหนก”

“ค่ายกลลวงทางจะร้ายกาจยังไงก็ใช่จะไร้ทางแก้”

“แค่ลองสังเกตสิ่งรอบตัวให้ละเอียด โดยเฉพาะจุดที่ผิดปกติ อาจจะเป็นที่อยู่ของจุดศูนย์กลางค่ายกลก็ได้”

ทุกคนได้ฟังแล้วก็พากันพยักหน้า เตรียมจะกระจายกันออกไปตรวจตรา ทว่าเย่ชิวเรียกเอาไว้ก่อน

“เรื่องนี้ให้เหล่าโต้วซีจัดการ เขาทำได้”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน