วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 317

เยี่ยชิวใส่เสื้อผ้าอย่างเร่งรีบ เปิดประตูห้อง มองเห็นเกอต้าจ้วงยืนอยู่ข้างนอก ถาม : “เกิดอะไรขึ้น”

“ยี่สิบนาทีก่อน เฉินเหล่าซานตายแล้ว สถานการณ์เหมือนกับคนที่ตายก่อนหน้านี้เหล่านั้น เต้นรำเสร็จก็ขาดใจตายเลย” เกอต้าจ้วงพูด : “หมอเยี่ย ผมจะพาคุณไปตระกูลเฉินนะ”

“ได้”

เยี่ยชิวเพิ่งตอบเสร็จ เหล่าเซี่ยง ฟู่เหยียนเจี๋ยและซูเสี่ยวเสี่ยว ต่างก็ใส่เสื้อเสร็จแล้วเดินออกมาจากห้อง

“ผู้ใหญ่เกอ เมื่อกี้ผมได้ยินคุณบอกว่ามีคนตาย ใครตายเหรอ” เหล่าเซี่ยงถาม

“เฉินเหล่าซานตายแล้ว” เกอต้าจ้วงพูด

ฟู่เหยียนเจี๋ยตาค้าง พูด : “ไม่ใช่มั้ง ตอนกลางวันเฉินเหล่าซานยังอยู่กับพวกเราด้วยกัน เขาจะตายได้ยังไง”

“ตายแล้วจริงๆ เช่นเดียวกับคนเหล่านั้นที่เสียชีวิตอย่างลึกลับก่อนหน้านี้ ไม่มีสัญญาณใดๆ” เยี่ยชิวออกคำสั่ง : “เหล่าเซี่ยง พวกคุณเตรียมของทั้งหมดที่จำเป็น เตรียมชันสูตรศพของเฉินเหล่าซาน”

เหล่าเซี่ยงและฟู่เหยียนเจี๋ยกลับไปเอาของในห้องทันที

เยี่ยชิวพูด : “เสี่ยวเสี่ยว คุณอยู่ที่บ้าน พักผ่อนเยอะๆ”

ซูเสี่ยวเสี่ยวรีบกอดแขนของเยี่ยชิวเอาไว้ทันที พูด : “หัวหน้า ฉันจะไปกับคุณด้วยกัน ฉันกลัว”

เยี่ยชิวพูด : “ไม่ต้องกลัว บ้านของลุงเกอปลอดภัยอย่างมาก คุณอยู่ที่บ้านไม่ต้องออกไป”

“ไม่ ฉันจะไปกับคุณด้วยกัน” ซูเสี่ยวเสี่ยวกอดแขนของเยี่ยชิวไม่ปล่อย

เกอต้าจ้วงมองซูเสี่ยวเสี่ยวอย่างเย็นชาหนึ่งที พูด : “พวกเราไม่ได้ไปดูเรื่องสนุก แต่ไปที่เกิดเหตุของคนตาย คุณก็จะไปเหรอ”

“ไปแน่นอน!” ซูเสี่ยวเสี่ยวพูด : “ฉันเป็นหมอ หมอมีเพียงอยู่ในที่เกิดเหตุ ถึงจะสามารถสืบหาสาเหตุการเสียชีวิตของผู้ตายได้ดีขึ้น”

เกอต้าจ้วงพูดอีกครั้ง : “ดึกขนาดนี้ ที่สวนมีงูเยอะอย่างมาก ถ้าหากคุณถูกงูกัดจะทำยังไง”

“ผู้ใหญ่เกอ คุณเป็นห่วงตัวเองให้มากๆดีกว่า ฉันน่ารักขนาดนี้ งูจะยอมกัดฉันได้ยังไง” ซูเสี่ยวเสี่ยวพูดด้วยรอยยิ้ม

“งูชอบกัดเด็กผู้หญิงอย่างคุณที่มีผิวบอบบางและเนื้อนุ่มแบบนี้ที่สุดแล้ว”

“มันก็ไม่แน่ งูมีตา สามารถแยกแยะออกได้ว่าใครดูดี ใครขี้เหร่”

เกอต้าจ้วงเลิกคิ้ว พูดเสียงลึก : “คุณหมายความว่าอะไร คุณหมายถึงฉันขี้เหร่งั้นเหรอ”

“หรือว่าไม่ใช่เหรอ” ซูเสี่ยวเสี่ยวพูดด้วยรอยยิ้ม

“เด็กผู้หญิงอย่างคุณ ไม่เพียงแต่ด่าผม และยังอ่อยหลานสะใภ้ของผม ช่างไร้ยางอายจริงๆ”

“คุณว่าใครไร้ยางอาย” จู่ๆสายตาของซูเสี่ยวเสี่ยวก็เย็นชา จ้องเกอต้าจ้วงและพูด : “คุณลองพูดอีกรอบดูสิ”

“คุณคิดว่าฉันไม่กล้าเหรอ ฉัน.....” จู่ๆเกอต้าจ้วงก็สังเกตเห็นดวงตาของซูเสี่ยวเสี่ยว หัวใจตึง กลืนคำพูด้านหลังกลับเข้าไป

ไม่รู้ทำไม เกอต้าจ้วงเพียงแค่รู้สึกว่าดวงตาของซูเสี่ยวเสี่ยวเหมือนกับดวงตาของงูพิษ ค่อนข้างเยือกเย็น ทำให้เขาหนาวสั่นไปถึงกระดูกสันหลัง

ผู้หญิงคนนี้เป็นหมอคนหนึ่งจริงๆเหรอ

ทำไมสายตาถึงน่ากลัวขนาดนี้

“เสี่ยวเสี่ยว ในเมื่อเธอจะไป อย่างนั้นก็ระวังตัวหน่อย” เยี่ยชิวพูด

“ขอบคุณหัวหน้า” ซูเสี่ยวเสี่ยวยิ้มอย่างมีความสุข

ในเวลานี้ เหล่าเซี่ยงและฟู่เหยียนเจี๋ยต่างก็แบกประเป่าเป้ออกมา

“ไปกันเถอะ” เกอต้าจ้วงพูดจบ พาทุกคนเดินทางไปตระกูลเฉินด้วยความเร่งรีบ

ตระกูลเฉินอาศัยอยู่ทางตะวันออกสุดของหมู่บ้าน เป็นบ้านปูกระเบื้องหลังใหญ่

ตอนที่เยี่ยชิวพวกเขามาถึง โลงศพถูกตั้งอยู่กลางห้องโถง หญิงวัยกลางคนในวัยห้าสิบกำลังจับโลงศพและร้องไห้

บนเก้าอี้ข้างๆ ชายชราคนหนึ่งนั่งอยู่ สูบบุหรี่ไปด้วย พร้อมกับเช็ดน้ำตาไปด้วย

ภายในและภายนอกบ้าน มีคนหนุ่มสาวสองสามคนคอยช่วยเหลืออยู่

มองเห็นฉากนี้ เกอต้าจ้วงรู้สึกขมขื่นในใจ พูด : “เฉินเหล่าซานยังไม่มีภรรยาเลยด้วยซ้ำ ก็ต้องจากไปแล้ว ในอนาคตพ่อแม่ของเขาเสียชีวิต ไม่มีแม้แต่หลานคนเดียวมาส่งศพ”

“ไม่อยากจะเชื่อจริงๆ ตอนกลางวันยังพูดคุยหัวเราะกับพวกเราด้วยกัน ทำไมภายในพริบตา คนก็ไม่อยู่แล้ว” เหล่าเซี่ยงก็โศกเศร้าอย่างมากเช่นกัน

ฟู่เหยียนเจี๋ยพูดตาม : “เฉินเหล่าซานเป็นคนดี ตอนกลางวัน ยังเก็บส้มมาให้พวกเรากิน”