วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 325

ในตอนที่เยี่ยชิวสู้กับเหล่าซอมบี้ เขาก็ได้จับตาดูการเคลื่อนไหวของปีศาจเซียงซีด้วย ไม่ว่ายังไงปีศาจเซียงซีก็เป็นผู้เชี่ยวชาญยอดฝีมือระดับหนึ่งเลย และยังสามารถควบคุมซอมบี้ได้อย่างลึกลับอีก ทําให้เขาไม่ระแวงไม่ได้

แต่สิ่งที่เยี่ยชิวคิดไม่ถึงเลยก็คือ ปีศาจเซียงซีจะฉวยโอกาสที่เหล่าซอมบี้ล้อมเขาไว้ หันหลังหนีเข้าไปในป่าอย่างรวดเร็ว

นี่มันอะไรกัน?

อยากจะหนีงั้นเหรอ?

เยี่ยชิวตกตะลึงตาค้าง

เมื่อกี้ปีศาจเซียงซียังพูดจาปากจัดใส่ บอกว่าจะฆ่าเขา แต่ทำไมวิ่งหนีไปในพริบตาเลยล่ะ?

หรือนี่คือคนที่พูดจาปากจัด แต่ทำตัวขี้ขลาดในตำนาน?

ทำงี้ได้ด้วยเหรอ?

ในขณะนั้น เกอต้าจ้วงก็ตะโกนว่า "แย่ละ ไอ่สารเลวนั้นจะหนีแล้ว"

พอพูดจบ เกอต้าจ้วงก็ถือไม้วิ่งไล่ตาม

"ลุงเกอ อย่าไล่ตาม" เยี่ยชิวตะโกนเสียงดัง

แต่เกอต้าจ้วงไม่ฟังคําพูดของเยี่ยชิว ถ้าถามว่าคนกลุ่มนี้ ใครเกลียดปีศาจเซียงซีมากที่สุด คงต้องเป็นเกอต้าจ้วงอย่างแน่นอน

แต่เดิมหมู่บ้านโม่กั้นเป็นเหมือนดินแดนในอุดมคติ เงียบสงบกลมกลืนเป็นหนึ่งเดียว แต่สิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น ปีศาจเซียงซีมาทําให้วุ่นวายไปหมด ไม่เพียงเท่านั้น ยังมีชาวบ้านจํานวนมากที่เสียชีวิตด้วยน้ํามือของปีศาจเซียงซี ในฐานะผู้นําของหมู่บ้าน เกอต้าจ้วงเกลียดปีศาจเซียงซีเข้าไส้เลย

เกอต้าจ้วงแทบรอไม่ไหวที่จะฆ่าปีศาจเซียงซีในทันที เพื่อแก้แค้นให้กับชาวบ้านที่เสียชีวิตไป

ดังนั้น ในตอนที่เห็นปีศาจเซียงซีวิ่งหนีเข้าไปในป่า เกอต้าจ้วงก็ไม่สนใจความปลอดภัยของตัวเอง รีบวิ่งตามไป

เยี่ยชิวรู้ดีว่าเกอต้าจ้วงไม่ใช่คู่ต่อสู้ของปีศาจเซียงซี เมื่อเห็นเกอต้าจ้วงเข้าไปในป่า รู้สึกกังวลใจเล็กน้อย รีบจัดการซอมบี้เหล่านี้ที่ล้อมรอบเขาให้ล้มลง

หลังจากจัดการเสร็จ เยี่ยชิวก็ไปตามเกอต้าจ้วง เพิ่งวิ่งออกไปสองก้าว ก็ได้ยินเสียงร้องของซูเสี่ยวเสี่ยวมาจากข้างหลังว่า "หัวหน้า ช่วยด้วย"

เยี่ยชิวหันกลับไป และพบว่าซอมบี้กลุ่มนั้นลุกขึ้นจากพื้น และกระโจนเข้าหาซูเสี่ยวเสี่ยวและเหล่าเซี่ยงพวกเขา

"เชี้ย!"

เยี่ยชิวด่าด้วยความโมโห ทำอะไรไม่ได้ จึงต้องวิ่งกลับไปอีกครั้ง และห้ามเหล่าซอมบี้ที่กระโจนเข้าหาซูเสี่ยวเสี่ยวพวกเขาไว้

ซอมบี้กลุ่มนี้ตายยากมาก ไม่เพียงแต่แรงเยอะ มีการเคลื่อนไหวที่ว่องไว แถมยังให้ความร่วมมือกันอย่างราบรื่น

สิ่งที่สําคัญที่สุดคือพวกเขาเป็นคนตาย ไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดเลย หลังจากล้มลงก็ลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว และโจมตีไปเรื่อยๆ

ภายในเวลาไม่ถึงสามนาที พวกเขาโจมตีเยี่ยชิวเป็นร้อยครั้ง

เยี่ยชิวเหนื่อยจนเหงื่อท่วมตัว ซอมบี้กลุ่มนี้ยังคงโจมตีต่อไป และไม่มีทีท่าจะหยุดเลย

"ไม่ได้ละ สู้ต่อไปแบบนี้ไม่ดีต่อฉันมาก ต้องหาทางจัดการพวกเขาให้เร็วที่สุด"

"แต่จะจัดการพวกเขาด้วยวิธีไหนล่ะ?"

สิ่งแรกที่เยี่ยชิวนึกถึงคือคาถาห้าสายฟ้า

คาถาห้าสายฟ้าใช้ได้ทั้งคนและภูตผีปีศาจ ซอมบี้เหล่านี้เป็นสิ่งชั่วร้าย คาถาห้าสายฟ้าสามารถยับยั้งพวกเขาได้พอดี

แต่ปัญหาคือ คาถาห้าสายฟ้ามีพลังล้นหลามมาก จะทำให้ร่างของเฉินเหล่าซานพวกเขานั้นพังทลาย ผลลัพธ์แบบนี้ไม่ใช่สิ่งที่เยี่ยชิวอยากเห็น

จากนั้น เยี่ยชิวลูบแหวนแพลตตินั่มที่นิ้วหัวแม่มือของตัวเอง

แหวนวงนี้เป็นแหวนที่เขาไปปฏิบัติภารกิจที่ต้าตงเมื่อวันก่อน ก่อนจะจากไป ถังเฟยมอบไว้ให้เขา

ถังเฟยเคยพูดไว้ว่า ภายในแหวนแพลตตินั่มวงนี้ มีระเบิดนาโนติดตั้งอยู่ ตราบใดที่รับแรงพลังถึงขีดจำกัดก็จะระเบิด อานุภาพใกล้เคียงกับระเบิดมือเลย

หากโยนแหวนแพลตตินั่มวงนี้ออกไป ก็สามารถจัดการซอมบี้กลุ่มนี้ได้เช่นกัน

เพียงแต่ ผลลัพธ์ก็จะเหมือนกับการใช้คาถาห้าสายฟ้า ร่างของเฉินเหล่าซานจะถูกระเบิด

"ไม่ได้ ต้องหาวิธีอื่น ต้องรักษาศพของเฉินเหล่าซานไว้"

เยี่ยชิวคิดอย่างรวดเร็ว

เยี่ยชิวตอบว่า "ลุงเกอ แม้ว่าไอ่สารเลวนั้นจะเป็นคนเลว แต่ถ้าคุณฆ่าเขา คุณก็จะติดคุก"

"ฉันไม่กลัวติดคุก" เกอต้าจ้วงพูดต่ออีก "ตราบใดที่สามารถแก้แค้นให้เฉินเหล่าซานพวกเขาได้ด้วยตัวเอง ฉันก็ยินดีที่จะติดคุก"

"ลุงเกอ ผมเข้าใจความรู้สึกของคุณ แต่มีหลายสิ่งหลายอย่างเกิดขึ้นในหมู่บ้าน ถ้าคุณไปติดคุกแล้ว แล้วชาวบ้านที่ยังมีชีวิตอยู่เหล่านี้จะทําไงล่ะ?ใครจะนำพาพวกเขามีชีวิตที่ดีขึ้น?"

เยี่ยชิวพูดอีกว่า "ดังนั้น เรื่องฆ่าคน ปล่อยให้ผมทำดีกว่า"

"หมอเยี่ย เมื่อกี้ท่านยังบอกว่า ถ้าฆ่าคนจะติดคุก ท่านไม่กลัวติดคุกเหรอ?" เกอต้าจ้วงถาม

เยี่ยชิวยิ้มเล็กน้อยและพูดว่า "วางใจได้ ผมจะไม่ติดคุก เพราะฉันเป็นตัวแทนของความยุติธรรมเลยฆ่าเขา"

ฐานะในปัจจุบันของเขาไม่ใช่แค่หมอธรรมดาๆเท่านั้น ยังเป็นพันเอกของวังซาตานอีกด้วย ถ้าเจอคนเลวอย่างปีศาจเซียงซี สามารถประหารชีวิต ณ ตอนนั้นได้เลย

ในเวลานี้ ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าเดินมา

เมื่อเห็นว่าเป็นเหล่าเซี่ยงพวกเขา เยี่ยชิวก็โกรธเล็กน้อยและพูดว่า "พวกนายมาทำไม? ที่นี่อันตรายมากพวกนายไม่รู้เหรอ?"

เหล่าเซี่ยงพูดว่า "หัวหน้าครับ เสี่ยวเสี่ยวเป็นห่วงความปลอดภัยของคุณมาก เอาแต่จะมาหาคุณ พวกเราเลยต้องตามมา"

ซูเสี่ยวเสี่ยวกระโจนเข้าไปในอ้อมกอดของเยี่ยชิวและพูดว่า "หัวหน้าคะ คุณไม่เป็นไรฉันก็สบายใจแล้ว ฮือๆๆ."

เยี่ยชิวรู้สึกถึงความเด้งตรงหน้าอก อารมณ์โกรธก็หายไปทันที พูดว่า "อย่าร้องไห้เลย ผมไม่เป็นไร"

"หัวหน้า แล้วไอ่สารเลวนั้นล่ะ?" ซูเสี่ยวเสี่ยวถาม

"หนีไปแล้ว"

"หนีไปแล้วเหรอ?" ซูเสี่ยวเสี่ยวเบิกตากว้าง พูดอย่างตกใจว่า "หัวหน้าท่านเก่งขนาดนั้น ไอ่สารเลวนั้นยังสามารถหนีภายใต้สายตาของท่านได้เหรอ?"

"วางใจเถอะ เขาหนีไม่รอดหรอก"

เยี่ยชิวพูดกับทุกคนว่า "เดี๋ยวพวกคุณตามติดผมเอาไว้ ระวังหน่อยนะ"