วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 329

ปีศาจเซียงซีตายแล้ว

เยี่ยชิวถอนหายใจด้วยความโล่งอก ในที่สุดก็ฆ่าไอ่แก่นี้ได้สักที แต่ในเวลานี้ เขารู้สึกเวียนหัวมาก

พรึ่บ!

ล้มหัวฟาดพื้นอย่างจัง

"หัวหน้าเยี่ย!"

"หัวหน้าเยี่ย!"

เหล่าเซี่ยงและฟู่เหยียนเจี๋ยตะโกนพร้อมกัน รีบวิ่งไปประคองเยี่ยชิวเอาไว้

ซูเสี่ยวเสี่ยวเห็นฉากนี้ มุมปากก็กระตุกยิ้มขึ้นดีใจที่แผนการสำเร็จ หยิบเข็มพิษขึ้นมาจากพื้น เก็บไว้ที่ฝ่ามือข้างขวา

จากนั้น ก็เดินไป

"หัวหน้าเป็นไงบ้างคะ?" ซูเสี่ยวเสี่ยวถามเบาๆ

เหล่าเซี่ยงตอบว่า "หัวหน้าถูกวางยาพิษและหมดสติไปแล้ว"

"อ่อ" ซูเสี่ยวเสี่ยวตอบด้วยท่าทีเฉยชา สายตาจ้องมองไปที่เยี่ยชิวที่หมดสติ ทำหน้าเฉยเมย ค่อยๆยกมือขวาขึ้น

กำลังจะลงมือ

"หมอ หมอเยี่ย"

ทันใดนั้นเสียงของเกอต้าจ้วงก็ดังขึ้น ซูเสี่ยวเสี่ยวรีบดึงมือขวาไปไว้ที่หู แกล้งทําเป็นเล่นผม

"เกิดอะไรขึ้นกับหมอเยี่ย?" เกอต้าจ้วงตื่นขึ้นมาก็เห็นเยี่ยชิวนอนอยู่บนพื้น จึงถามขึ้น

"หมอเยี่วถูกวางยาพิษและหมดสติไปแล้ว" เหล่าเซี่ยงตอบ

"ห้ะ!" เกอต้าจ้วงตกใจ ดิ้นรนลุกขึ้นจากพื้น เดินมาทางนี้และพูดว่า "หมอเยี่ยจะไม่เป็นอะไรใช่ไหม?"

จะเป็นอะไรไหม?

เหล่าเซี่ยงและฟู่เหยียนเจี๋ยมองหน้ากันแวบหนึ่ง ทั้งสองก็ไม่มั่นใจ

"เหล่าเซี่ยง ต้องหาวิธีรักษาหัวหน้าเยี่ย ไม่งั้นละก็ กลัวว่า" ฟู่เหยียนเจี๋ยไม่ได้พูดต่อ แต่เหล่าเซี่ยงพอเข้าใจความหมายที่เขาต้องการจะสื่อแล้ว

เหล่าเซี่ยงพูดเบาๆว่า "ไม่เพียงแต่ต้องรักษา ต้องรีบด้วยด้วย ไม่งั้นหมอเยี่ยจะตกอยู่ในอันตรายซึ่งอาจถึงแก่ชีวิตก็ได้"

"แต่พวกเราก็ไม่รู้เลยว่าหมอเยี่ยโดนพิษอะไร ทํายังไงดีล่ะ?" ฟู่เหยียนเจี๋ยทําหน้าร้อนใจ

"ช่างมันเถอะ เอาเข็มพิษออกก่อนค่อยว่ากัน"

หลังจากเหล่าเซี่ยงพูดเสร็จ ก็รีบหยิบแหนบทางการแพทย์ออกมาจากกระเป๋าเป้ ใช้แหนบดึงเข็มพิษสามเข็มออกจากร่างกายของเยี่ยชิว

ในเวลานี้ ผิวหนังบริเวณที่โดนเข็มพิษสามเข็มกลายเป็นสีม่วงไปเลย

เหล่าเซี่ยงไม่ลังเลใดๆ ก้มหน้าก้มตาเอาปากเล็งไปที่เข็ม ดูดอย่างสุดชีวิต

"เหล่าเซี่ยง นาย"

ฟู่เหยียนเจี๋ยทั้งตกใจและซาบซึ้งใจ

เพราะวิธีที่เหล่าเซี่ยงทำนั้นเสี่ยงมากๆ ถ้าไม่ระวัง เหล่าเซี่ยงก็อาจจะโดนยาพิษไปด้วย

"ถุย!"

เหล่าเซี่ยงเอาเลือดพิษที่ดูดออกมาถุยลงพื้น เช็ดปากแล้วพูดว่า "ไม่ว่ายังไง หัวหน้าเยี่ยจะตายไม่ได้เด็ดขาด"

พูดจบ ก็ดูดเลือดพิษต่อไป

ซูเสี่ยวเสี่ยวยืนอยู่ข้างๆมองไปที่เยี่ยชิว แล้วมองไปที่เหล่าเซี่ยงพวกเขา ลังเลไปสักพัก หลังจากนั้นไม่นาน ความต้องการฆ่าก็ปรากฏขึ้นในสายตาที่เย็นชาของเธออีกครั้ง กําเข็มพิษไว้แน่น

"อือ"

ในเวลานี้ เยี่ยชิวมีเสียงลมหายใจดังขึ้น จากนั้นก็ลืมตาขึ้น

"หัวหน้าเยี่ย ท่านตื่นแล้วเหรอ?"

"ในที่สุดหัวหน้าเยี่ยก็ตื่นแล้ว เยี่ยมเลย"

เหล่าเซี่ยงและฟู่เหยียนเจี๋ยพูดตามลำดับ ใบหน้าของทั้งสองเต็มไปด้วยความสุข

ในขณะที่ทุกคนไม่สนใจ ซูเสี่ยวเสี่ยวก็โยนเข็มพิษในมือทิ้งอย่างรวดเร็ว

"หมอเยี่ย เหล่าเซี่ยงช่วยท่านดูดเลือดพิษออกมาแล้ว ตอนนี้ท่านรู้สึกดีขึ้นบ้างไหม?" เกอต้าจ้วงถามอย่างห่วงใย

"ฉันไม่เป็นไรแล้ว" เยี่ยชิวพูดขอบคุณว่า "เหล่าเซี่ยง ขอบคุณนะ"

"หัวหน้าเยี่ย ท่านอย่าเกรงใจกับผมเลย ถ้าวันนี้ไม่มีท่าน พวกเราทุกคนต้องตายด้วยน้ํามือของปีศาจเซียงซีแน่ๆ" พูดจบ ก็พยุงเยี่ยชิวลุกขึ้น

อาหารกลางวันพร้อมเสริฟแล้ว อาหารพื้นเมืองเต็มไปทั้งโต๊ะ ตรงกลางสุดของโต๊ะมีเนื้อสัตว์ป่าสองกะละมังวางอยู่ กระต่ายป่าหนึ่งกะละมัง ขาแพะอีกหนึ่งกะละมัง

อาหารมื้อนี้ เยี่ยชิวพวกเขาคนกินอย่างอิ่มอกอิ่มใจ ในเมืองหากินอาหารป่าแท้ๆแบบนี้ได้ยาก

หลังอาหารกลางวัน ตอนที่เยี่ยชิวพวกเขาจากไป ชาวบ้านทั้งหมู่บ้านโม่กั้นก็ต่างมาส่งพวกเขา

ชาวบ้านเดินไปหลายกิโล ส่งเยี่ยชิวพวกเขาไปถึงทางเข้าหมู่บ้านถึงจะหยุด

"หมอเยี่ย ขอบคุณท่านมากนะคะ!"

"หมอเยี่ย ดูแลตัวเองดีๆด้วยครับ!"

"หมอเยี่ย ท่านเป็นผู้มีพระคุณอันยิ่งใหญ่ของหมู่บ้านโม่กั้น พวกเราจะจดจำท่านตลอดไป"

เยี่ยชิวมองใบหน้าที่จริงใจของทุกคน รู้สึกซาบซึ้งใจมาก ตอบว่า "ทุกคน ยินดีที่ได้รู้จักครับ"

"ต่อไปถ้าทุกคนเจอปัญหาอะไร สามารถไปหาผมที่โรงพยาบาลเจียงโจวได้เลย ผมทํางานที่นั่น"

"ลาก่อน!"

เยี่ยชิวโบกมือ และขึ้นรถไป

เกอต้าจ้วงรีบเดินไปที่หน้าต่างรถ พูดอย่างอาลัยอาวรณ์ว่า "หลานเขย ท่านว่างเมื่อไหร่ อย่าลืมมาเยี่ยมกันนะ"

"วางใจเถอะลุงเกอ ถ้ามีโอกาสผมจะกลับมาอีกแน่นอน กระต่ายป่าอร่อยมาก" เยี่ยชิวพูดต่อว่า "คุณไปเจียงโจวเมื่อไหร่ อย่าลืมมาหาผม ผมเลี้ยงเหล้าคุณเอง"

เกอต้าจ้วงรับปากทันทีว่า "จัดไป"

"ดูแลตัวเองดีๆด้วย!"

เยี่ยชิวโบกมือ นั่งรถจากไป

ฟู่เหยียนเจี๋ยเป็นคนขับรถ เหล่าเซี่ยงนั่งข้างๆ

เยี่ยชิวและซูเสี่ยวเสี่ยวนั่งเบาะหลัง

ทันทีที่ขึ้นรถ เปลือกตาขวาของเยี่วชิวก็กระตุกไม่หยุด ในใจเต็มไปด้วยความรู้สึกที่ไม่สบายใจ

รถวิ่งอยู่บนถนนขี้ดินเป็นเวลายี่สิบนาที

ทันใดนั้น