วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 33

ในห้องรองผู้อำนวยการ จางลี่ลี่นำความคาดเดาของตัวเองพูดให้กัวต้านู่ฟัง

หลังจากที่ได้ฟัง กัวต้านู่ก็ขมวดคิ้วขึ้น และถาม“เธอจะพูดว่า เยี่ยชิวเคยไปหาเส่าชง และตอนนั้นเขายังโกรธมาก?”

“ใช่ค่ะ”จางลี่ลี่พูด“ถ้าหากไม่ใช่หัวหน้าไป๋ เยี่ยชิวอาจจะฆ่าฉันแล้วจริงๆก็ได้”

“เธอกับเยี่ยชิวเคยเป็นคนรักกัน อยู่ด้วยกันนานขนาดนี้ เขาทำใจฆ่าเธอได้ลงเหรอ?”กัวต้านู่ไม่เชื่อคำพูดของจางลี่ลี่

“ผู้อำนวยการกัว ฉันไม่ได้หลอกท่าน ฉันพูดความจริง”จางลี่ลี่รีบพูดทันที“ตอนนั้นฉันตกใจมาก”

“เธอนำเหตุการณ์วันนั้น เล่าให้ฉันฟังอย่างละเอียด”

หลังจากนั้น กัวต้านู่นั่งอยู่บนเก้าอี้ ฟังจางลี่ลี่เล่าให้อย่างละเอียด

หลังจากนั้นห้านาที

กัวต้านู่ก็เข้าใจชัดเจนแล้ว พร้อมกับพูด“จางลี่ลี่ ตอนนี้เธอรีบไปหาเยี่ยชิว ถ้าเรื่องที่เส่าชงหายตัวไปเกี่ยวข้องกับเยี่ยชิว ถ้าอย่างนั้นเธอก็ต้องรู้ให้ได้ว่า ตอนนี้เส่าชงอยู่ที่ไหน?”

“ผู้อำนวยการกัว ไม่อย่างนั้นท่านไปถามเยี่ยชิวด้วยตัวเองเถอะ!”

จางลี่ลี่ไม่อยากจะไป นึกถึงสายตาโหดเหี้ยมของเยี่ยชิวเมื่อตอนเช้า เธอก็ยังหวาดกลัวไม่หาย

กัวต้านู่สีหน้าเคร่งขรึม และพูด“เธอให้รองผู้อำนวยการอย่างฉันที่สง่าผ่าเผย ไปหาพยาบาลผู้ช่วยด้วยตัวเอง?จางลี่ลี่ เธอดูถูกฉันใช่ไหม?”

“ผู้อำนวยการกัว ท่านเข้าใจผิดแล้ว ความหมายของฉันก็คือ”

“ฉันไม่สนว่าเธอจะหมายความว่าอะไร ไปหาเยี่ยชิวเดี๋ยวนี้ ต้องรู้ให้ชัดเจนว่าที่เส่าชงหายตัวไปเกี่ยวข้องกับเขาไหม ถ้าหากว่าใช่ ก็ถามหาร่องรอยของเส่าชง”

“ถ้าหากไม่ใช่ล่ะ?”

“ถ้าหากไม่ใช่เขา เธอก็ต้องหาวิธีรู้ให้ได้ว่าเส่าชงอยู่ที่ไหน ไม่อย่างนั้น ตำแหน่งในโรงพยาบาลฉันจะไม่ให้เธอ และยิ่งไม่ให้เส่าชงแต่งงานกับเธอ”

จางลี่ลี่สีหน้าซีดเผือดทันที รีบพูดอย่างรวดเร็ว“รองผู้อำนวยการกัวท่านวางใจเถอะ ฉันรับรองว่าจะต้องหาเส่าชงพบ ฉันจะไปตามหาตอนนี้”

จางลี่ลี่พูดจบก็รีบวิ่งออกไปแล้ว

“นังโง่!”กัวต้านู่พูดด่า พร้อมกับขมวดคิ้วขึ้นแน่น และพูดกับตัวเอง“เส่าชง ลูกไปอยู่ที่ไหน?”

สามนาทีผ่านไป

กัวต้านู่หยิบโทรศัพท์บนโต๊ะทำงานขึ้นมา ค้นหาหมายเลขโทรศัพท์และโทรออก หลังจากที่มีคนรับสาย กัวต้านู่ก็พูดด้วยความเกรงใจ“สวัสดี ผมโทรหาเหลยหู่ เหลยหู่ไม่อยู่เหรอ เขาไปไหนล่ะ?ไม่รู้เหรอ โอเค รอให้เหลยหู่กลับมาแล้ว รบกวนให้เขาโทรศัพท์กลับมาหาผมด้วย ผมชื่อกัวต้านู่ เป็นรองผู้อำนวยการของโรงพยาบาลเจียงโจว ขอบคุณ”

กัวต้านู่วางสายโทรศัพท์ และขมวดคิ้วแน่นขึ้น

“วันนี้ทำไม เส่าชงก็หายตัวไป เหลยหู่ก็ติดต่อไม่ได้ ซวยจริงๆ”

ทันใดนั้น หนังตาของกัวต้านู่ก็กระตุกอย่างรุนแรง ความรู้สึกไม่สบายใจทะลักเข้ามาในใจ

เยี่ยชิวออกมาจากห้องผู้ป่วยของหลินจิงจื้อ ที่มุมระเบียงทางเดิน ก็ชนเข้ากับจางลี่ลี่

สำหรับผู้หญิงที่ทรยศตัวเอง เยี่ยชิวเลือกจะมองข้าม เดินผ่านหน้าจางลี่ลี่ไป

“หยุดก่อน!”จางลี่ลี่ตะโกนพูด

เยี่ยชิวเสแสร้งทำเป็นไม่ได้ยิน ไม่หยุดฝีเท้าลง

จางลี่ลี่รีบเดินไปขวางด้านหน้าของเยี่ยชิว และพูดด้วยความโกรธ“นายหูหนวกเหรอ?ฉันตะโกนเรียกนายก็ไม่ได้ยินเหรอ?”

“เธอกำลังเรียกฉัน?”เยี่ยชิวพูดเสียงเย็นชา“ฉันคิดว่าหมากำลังเห่า”

“นาย”

คิดไม่ถึงว่า จางลี่ลี่ไม่ได้ขอโทษ แต่ถามว่า“เยี่ยชิว ตอนเช้าที่นายมาหาเส่าชง ได้เจอกันไหม?”

ที่แท้เธอเพื่อกัวเส่าชงจึงมาหาฉัน ฉันคิดว่าเธอมาเพื่อขอโทษฉัน คิดเอาเองฝ่ายเดียวจริงๆ

เยี่ยชิวในใจเศร้ารันทด เงียบไม่พูดจา

“ทำไมที่นี่ร้อนจัง เยี่ยชิวนายร้อนไหม?”เวลาที่จางลี่ลี่พูด ก็เปิดเสื้อกาวน์ออก เปิดเผยให้เห็นเสื้อคอต่ำที่อยู่ข้างใน ชั่วพริบตาเดียวก็ปรากฏสีขาวผ่อง

ใครจะไปรู้ เยี่ยชิวราวกับมองไม่เห็น สายตาใสสะอาดมาก

จางลี่ลี่ในใจมีความโกรธ ก็แอบพูดด่า เสแสร้งทำเป็นยึดมั่นในคุณธรรม ผู้ชายคนไหนท่อนล่างไม่เป็นสัตว์บ้าง?

เธอไม่รู้ว่า เธอยิ่งทำแบบนี้ ก็ยิ่งทำให้เยี่ยชิวรู้สึกสะอิดสะเอียน

“ตอนนั้น เธอก็ใช้วิธีการนี้?”เยี่ยชิวถาม

“นายพูดอะไร?”จางลี่ลี่ยังไม่ตอบสนองกลับมา

“ฉันพูดว่า ตอนนั้นเวลาที่เธอยั่วยวนกัวเส่าชง ก็ใช้วิธีการแบบนี้ใช่ไหม?ไม่รู้สึกว่าต่ำช้าเหรอ?”

จางลี่ลี่โกรธมาก“เยี่ยชิว นายจะพูดดีๆได้ไหม?ก็แค่ฉันเขี่ยนายทิ้ง เรื่องเล็กแค่นี้ ทำไมต้องทำตัวเหมือนผู้หญิงคิดเล็กคิดน้อยด้วย นายยังเป็นผู้ชายไหม?”

เยี่ยชิวมองจางลี่ลี่ด้วยสายตาแปลกประหลาด เขาคิดไม่ถึงจริงๆว่า สามารถพูดเรื่องมีกิ๊กได้อย่างมีเหตุผลเต็มปากเต็มคำขนาดนี้

“ตอนนี้ฉันเข้าใจแล้ว ตอนนั้นไม่ใช่เธอที่ตาบอด แต่เป็นฉันที่ตาบอด”

“ทำไมฉันถึงชอบผู้หญิงดอกทองอย่างเธอ”

“ไสหัวไป!”เยี่ยชิวผลักจางลี่ลี่ และเดินลอยหน้าลอยตาเชิดออกไป