วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 36

กัวต้านู่หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา และพูดถาม“จัดการเรื่องเป็นยังไงบ้าง?”

“รองผู้อำนวยการกัว ทำตามคำสั่งของท่าน ผมนำวิดีโอก๊อบปี้ ส่งไปที่อีเมลของท่านแล้ว”

“ดี!”

กัวต้านู่วางสายโทรศัพท์ และเปิดดูอีเมลทันที วิดีโอจากภาพวงจรปิดก็เด้งออกมา

ในวิดีโอมีแค่ไม่กี่วินาที หลังจากดูจบ กัวต้านู่ก็จมดิ่งอยู่ในความคิด

จากนั้น ก็เปิดวิดีโออีกครั้งหนึ่ง

จางลี่ลี่เดินเข้าไปข้างหน้าสองก้าว แอบดูอยู่ข้างๆ เห็นในวิดีโอ เยี่ยชิวถีบประตูเข้ามาในห้องผู้ป่วยพิเศษของกัวเส่าชง จากนั้น พูดคุยอะไรบางอย่างกับไป๋ปิงที่ระเบียงทางเดิน และค้นหาอะไรบ้างอย่างที่สวนดอกไม้ สุดท้ายก็รีบขึ้นรถไปกับไป๋ปิง ออกจากโรงพยาบาลไปแล้ว

จางลี่ลี่รู้สึกประหลาดใจ พูดด้วยความสงสัย“รองผู้อำนวยการกัว นี้คือวันที่เส่าชงหายตัวไปไหม?ท่านดูวิดีโอนี้ทำไมเหรอ?”

“เธอยังไม่ละอายใจที่จะถามฉัน?ถ้าหากไม่ใช่เพราะเธอไร้ประโยชน์ หาเส่าชงไม่เจอ ฉันจะมานั่งดูวิดีโอนี้ทำไม?”กัวเส่าชงพูดอย่างไม่อดทน“นังโง่!”

เมื่อกี้จางลี่ลี่อดกลั้นความน้อยใจเอาไว้ ตอนนี้ก็กลับมาอีกครั้ง ชั่วพริบตาเดียวก็ร้องไห้ออกมา

“หยุดร้องไห้!หยุดร้องไห้เดี๋ยวนี้!กล้าร้องไห้ต่อหน้าฉัน ฉันจะไสหัวเธอออกจากโรงพยาบาลทันที!”

จางลี่ลี่ตกใจจนตัวสั่น รีบเช็ดน้ำตาทันที

“ฉันจะบอกเธอให้ อยู่ต่อหน้าฉัน ของที่ไร้ประโยชน์ที่สุดก็คือน้ำตา แค่หยดน้ำตาหยดเดียว ก็ยิ่งทำให้รู้สึกโกรธ”

“รองผู้อำนวยการกัว ขอโทษค่ะ”

“คนที่เธอต้องขอโทษไม่ใช่ฉัน แต่เป็นเส่าชง!แม้แต่แฟนของตัวเองก็หาไม่เจอ ยังไม่ละอายใจเสแสร้งน้อยใจต่อหน้าฉัน หน้าไม่อาย”

หลังจากที่กัวต้านู่ระบายความโกรธเสร็จแล้ว ก็พูด“ฉันคิดว่าก่อนหน้านี้ที่เธอคาดเดาไว้ถูกต้อง การหายตัวไปของเส่าชงน่าจะเกี่ยวข้องกับเยี่ยชิว”

“รองผู้อำนวยการกัว ท่านพบอะไรเหรอคะ?”จางลี่ลี่รีบถาม

กัวต้านู่ชี้ไปที่วิดีโอกล้องวงจรปิดที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ และพูด“ในวิดีโอ เป้าหมายของเยี่ยชิวชัดเจนมาก เขาไปที่ห้องผู้ป่วยพิเศษเพื่อตามหาเส่าชง เขาดูท่าทางใจร้อน ฉันคิดว่า น่าจะเกิดเรื่องอะไรที่เกี่ยวข้องกับเส่าชง ไม่อย่างนั้น เธอคิดว่าเยี่ยชิวกับไป๋ปิงจะรีบออกไปจากโรงพยาบาลทำไมล่ะ?”

“พวกเขาออกจากโรงพยาบาล คงไม่ใช่ออกไปกินข้าวไหม?”จางลี่ลี่พูด

“เธอโง่จริงๆ!เวลานั้นคือเวลากินข้าวเหรอ?”กัวต้านู่ถลึงตาใส่จางลี่ลี่ และพูดต่อไป“ไป๋ปิงคือคนบ้างาน เธอทำงานอยู่ที่โรงพยาบาลหลายปีแล้ว ไม่เคยลางาน บังคับให้ตัวเองทำงานตลอด แต่ในเวลางานก็ออกไปโดยพลการ เธอคิดว่าไม่น่าแปลกใจเหรอ?”

“น่าแปลกใจนิดหน่อย”

“น่าแปลกใจมาก น่าแปลกใจที่สุด”กัวต้านู่พูด“เส่าชงหายตัวไป ไป๋ปิงทิ้งการทิ้งงานออกไปจาก โรงพยาบาล เยี่ยชิวก็รีบร้อน นำสองเรื่องนี้เข้าด้วยกัน ฉันก็สามารถชี้ขาดได้ว่า เส่าชงหายตัวไปต้องเกี่ยวข้องกับเยี่ยชิวแน่นอน”

จางลี่ลี่พูด“ถ้าอย่างนั้นยังรออะไรอีกล่ะ เรียกหัวหน้าไป๋กับเยี่ยชิวเข้ามาถามก็รู้เรื่องแล้วไหม?”

กัวต้านู่มองจางลี่ลี่ และแอบพูดในใจ“ผู้หญิงคนนี้หน้าตาสวย หุ่นก็ดี แต่ทำไมถึงโง่แบบนี้ล่ะ?”

“รองผู้อำนวยการกัว ถ้าอย่างนั้นตอนนี้ฉันจะไปเรียกเยี่ยชิวกับไป๋ปิงเข้ามาดีไหม?”จางลี่ลี่พูดขอคำสั่ง

“เรียกพวกเขามาก็ไม่มีประโยชน์”

“ทำไมจะไม่มีประโยชน์ล่ะ?แค่จะถาม ไม่แน่อาจจะรู้ว่าเส่าชงอยู่ที่ไหนก็ได้”

กัวต้านู่เกือบถูกจางลี่ลี่ทำให้โกรธจนแทบจะกระอักเลือดออกมา และพูด“ถ้าหากว่าเส่าชงหายตัวไปและเป็นเยี่ยชิวกับไป๋ปิงเป็นคนทำ เธอคิดว่าฉันจะถามและได้คำตอบที่ต้องการไหม?ก็เหมือนกับเธอฆ่าคน ฉันถามว่าเธอฆ่าไหม เธอจะยอมรับไหม?”

จางลี่ลี่ส่ายหน้าและพูด“ไม่ยอมรับแน่นอน ใครยอมรับก็โง่แล้ว”

เยี่ยชิวในใจคิดไว้แล้ว แค่กัวต้านู่ไม่เล่นงานเขา ก็ควรไว้หน้าเขา แต่ถ้ากัวต้านู่อาศัยว่าตัวเองเป็นหัวหน้า ใช้อำนาจบาตรใหญ่ ถ้าอย่างนั้นเขาก็จะไม่เกรงใจแล้ว

เวลานี้ ไว้หน้าคุณเพราะว่าคุณคือหัวหน้า ไม่ไว้หน้าคุณ คุณก็เป็นแค่ขยะ

เยี่ยชิวกับไป๋ปิงไปที่ห้องทำงานของกัวต้านู่

เดินเข้าไป ทั้งสองคนยังไม่ได้เปิดปากพูดทักทาย กัวต้านู่ก็ลุกขึ้นยืนต้อนรับด้วยความกระตือรือร้น“หัวหน้าไป๋พวกเธอมาแล้ว รีบนั่งเถอะ”

หลังจากนั้น ก็รินน้ำชาให้ทั้งสองคนด้วยตัวเอง บนใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม

ในสายตาของไป๋ปิงปรากฏความแปลกใจ หลังจากที่กัวต้านู่รับตำแหน่งรองผู้อำนวยการ ก็ไม่เห็นใครอยู่ในสายตา ปกติจะใช้อำนาจบาตรใหญ่กับลูกน้อง เหมือนวันนี้ที่รินน้ำชาด้วยตัวเอง เธอเป็นครั้งแรกที่ได้เห็น

จนกระทั่งเยี่ยชิว หลังจากที่ได้เห็นการกระทำของกัวต้านู่ ฉับพลันในใจก็ระมัดระวังตัวขึ้นมา

สมัยตอนเด็ก เฉียนจิ้งหลานบอกเยี่ยชิวบ่อยๆว่า ถ้าหากจู่ๆมีคนมาแสดงความกระตือรือร้นกับลูก ถ้าอย่างนั้น ต้องมีจุดประสงค์กับลูกแน่นอน

กัวต้านู่มีจุดประสงค์อะไรล่ะ?

เยี่ยชิวเหลือบมองกัวต้านู่ พบว่า กัวต้านู่ก็กำลังมองเขา

“เสี่ยวเยี่ย ได้ยินว่านายมีความสามารถฟื้นชีวิตกลับคืนมาได้?”กัวต้านู่ถามด้วยความอยากรู้

เยี่ยชิวพูดอย่างเรียบเฉย “รองผู้อำนวยการพูดเกินไปแล้ว ผมเป็นคนธรรมดา จะมีความสามารถฟื้นชีวิตกลับคืนได้ยังไงล่ะ”

“เสี่ยวเยี่ย คุณงามความดีของนายฉันได้ยินแล้ว เป็นคนกล้าคิดกล้าทำวีรบุรุษจึงเกิดขึ้นในยุคนี้ ยอดเยี่ยมมาก”กัวต้านู่ยกนิ้วโป้งให้เยี่ยชิว และพูด“เสี่ยวเยี่ย เนื่องจากแสดงผลงานได้ดีเยี่ยม โรงพยาบาลตัดสินใจว่า จะให้โควตาบรรจุกับนาย”

ได้ยินคำพูดแล้ว เยี่ยชิวกับไป๋ปิงก็นิ่งอึ้งไป