วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 37

“รองผู้อำนวยการกัว พูดเรื่องจริงไหม?”

ไป๋ปิงกับเยี่ยชิวนิ่งอึ้งไปสักพัก ก็รู้สึกไม่อยากเชื่อ

“ทำไม หัวหน้าไป๋เธอว่าฉันกำลังพูดโกหก?”กัวต้านู่หัวเราะพลางย้อนถาม

“ไม่ใช่ค่ะ แค่รู้สึกว่ากะทันหันเกินไป”

เพื่อเยี่ยชิวสามารถบรรจุ ก่อนหน้านี้ไป๋ปิงตั้งใจมาหากัวต้านู่ คิดไม่ถึงว่าจะถูกกัวต้านู่ปฏิเสธ แต่ตอนนี้ จะให้โควตาบรรจุกับเยี่ยชิว นี่แปลกมากจริงๆ!

กัวต้านู่พูดอธิบาย“หลังจากที่หัวหน้าไป๋มาหาฉันครั้งก่อน ฉันก็ดูประวัติส่วนตัวของเสี่ยวเยี่ยเป็นพิเศษ หลังจากที่เสี่ยวเยี่ยเข้ามาในโรงพยาบาล ระมัดระวังขยันหมั่นเพียร ไม่กลัวเหนื่อยไม่กลัวความลำบาก เด็กหนุ่มแบบนี้ถ้าไม่ได้บรรจุ ถ้าอย่างนั้นคนอื่นก็ยิ่งไม่มีคุณสมบัติได้บรรจุ”

“และ วันนี้ฉันจะเสนอตอนประชุมคณะกรรมการ จะให้โควตาบรรจุในปีนี้กับเยี่ยชิว และได้รับความยินยอมจากคณะกรรมการแล้ว”

กัวต้านู่พูดด้วยความจริงใจ“เสี่ยวเยี่ย หลังจากนี้ก็เป็นบรรจุเป็นพนักงานของแผนกศัลยกรรม แต่ต้องตั้งใจทำงาน สนับสนุนความสามารถของตัวเอง พยายามเพื่อแผนกศัลยกรรมของพวกเราจะได้พัฒนาก้าวหน้า”

“ขอบคุณรองผู้อำนวยการกัว ผมจะตั้งใจทำงานแน่นอน”เยี่ยชิวพูดด้วยความเกรงใจ

แต่เขาคิดว่า เรื่องน่าจะไม่ง่ายขนาดนี้

“ไม่ต้องขอบคุณฉัน ต้องขอบคุณหัวหน้าไป๋เถอะ!ถ้าหากไม่ใช่หัวหน้าไป๋มายืนยันสถานการณ์ของนาย ฉันก็คงจะไม่รู้ว่าแผนกศัลยกรรมของพวกเรามีบุคลากรที่ดีเด่นขนาดนี้ ”กัวต้านู่ก็พูดอีก“แน่นอนว่า ฉันก็พยายามช่วยเล็กน้อย”

“รองผู้อำนวยการกัวโอบอ้อมอารีผม ผมจะจำไว้ในใจ หลังจากนี้ถ้ามีโอกาส ผมจะขอบคุณเป็นอย่างดี”เยี่ยชิวพูด

กัวต้านู่สีหน้าเปลี่ยน“เสี่ยวเยี่ย คิดเป็นเรื่องจริง?”

“คิดเป็นเรื่องจริง”

“ถ้าอย่างนั้นก็อย่ารอต่อไปเลย ตอนนี้ก็ขอบคุณฉันเถอะ!”

เยี่ยชิวนิ่งอึ้งไปอีกครั้ง

ฉันแค่พูดตามมารยาท นายก็ยังคิดเป็นเรื่องจริง?

หนังหน้านี้ ก็หนาเกินไปแล้วเถอะ!

“ไม่รู้ว่ารองผู้อำนวยการกัวอยากให้ผมทำอะไร?”เยี่ยชิวถาม

กัวต้านู่หัวเราะฮ่าๆ“ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร ก็แค่เรื่องเล็กที่จำเป็นต้องให้นายช่วย”

“ท่านพูดเถอะ”

“คือว่าแบบนี้ นายมีความสามารถฟื้นชีวิตกลับคืนมาได้ ดังนั้น ฉันอยากให้นายลงมือ ช่วยชีวิตหลี่เหล่าของห้องผู้ป่วยพิเศษ”

กัวต้านู่พูดออกไป ไป๋ปิงก็มีสีหน้าเปลี่ยนทันที และรีบพูด“รองผู้อำนวยการกัว ท่านมองเยี่ยชิวสูงเกินไปแล้ว ความจริงเขาไม่ได้มีความสามารถฟื้นชีวิตกลับคืนมาได้ แค่โชคดีช่วยชีวิตคนไข้ได้ก็เท่านั้นเอง ส่วนเรื่องหลี่เหล่า เกรงว่าเยี่ยชิวไม่อาจจะช่วยเหลือได้”

“หัวหน้าไป๋ คุณต้องเชื่อมั่นในลูกน้องของตัวเอง ฉันเชื่อว่าเยี่ยชิวทำได้ และยิ่ง ผู้อำนวยการหลี่ได้ถามเกี่ยวกับเรื่องนี้แล้ว ฉันรับประกันกับเขาแล้ว พูดว่าเยี่ยชิวสามารถช่วยรักษาหลี่เหล่าได้แน่นอน”

สีหน้าของไป๋ปิง ฉับพลันก็ปรากฏความเคร่งขรึม

เยี่ยชิวก็รู้สึกได้ว่าเรื่องนี้ไม่ง่าย อดไม่ได้ที่จะถาม“หัวหน้าไป๋ หลี่เหล่าป่วยเป็นอะไรครับ?”

“หลี่เหล่าเป็นเจ้าชายนิทรา นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วยมาห้าปีแล้วยังไม่ฟื้น”ไป๋ปิงพูด

อะไรนะ เจ้าชายนิทรา

“ถ้าหากเยี่ยชิวสามารถช่วยหลี่เหล่าสำเร็จ มีอนาคตที่สดใสแน่นอน หลังจากนี้ จะมีตำแหน่งที่สูง”

“แต่ ถ้าหากล้มเหลว ทำให้ความหวังของผู้อำนวยการหลี่กลายเป็นผิดหวัง ถ้าอย่างนั้นเรื่องที่จะได้บรรจุเกรงว่าจะกลายเป็นเรื่องร้ายแทน”

“แน่นอนว่า รักษาหายหรือไม่หาย ยังต้องดูเยี่ยชิวความคิดเห็นของตัวเอง”

เยี่ยชิวรู้ กัวต้านู่ดูเหมือนจะให้เขาเลือก แต่ความจริงเขาไม่มีทางอื่นให้เลือกแล้ว

ถ้าหากเขาไม่ลงมือรักษาหลี่เหล่า ก็ต้องทำให้ผู้อำนวยการหลี่ไม่พอใจ ถึงเวลานั้น อย่าพูดว่าจะบรรจุ แม้แต่งานก็อาจจะไม่มีแล้ว จนกระทั่ง ในเจียงโจวเขาก็ไม่มีที่ซุกหัวนอน

ทำให้ผู้อำนวยการกรมอนามัยไม่พอใจ หลังจากนี้จะมีโรงพยาบาลไหนต้องการเขา?

ดังนั้น ไม่ว่าเขาจะยินยอมไหม เรื่องนี้ เขาจำเป็นต้องรับปาก

“เสี่ยวเยี่ย นายรีบให้คำตอบกับฉัน อีกเดี๋ยวฉันยังต้องให้คำตอบกับผู้อำนวยการหลี่”กัวต้านู่พูดเร่ง

“รองผู้อำนวยการกัว รบกวนท่านบอกกับผู้อำนวยการหลี่ว่า ผมจะยอมรักษาหลี่เหล่า ส่วนเรื่องที่หลี่เหล่าจะฟื้นขึ้นมาไหม ผมรับรองไม่ได้”เยี่ยชิวพูด

“นายพูดแบบนี้ฉันก็วางใจแล้ว!หัวหน้าไป๋ รบกวนเธอพาเยี่ยชิวไปดูหลี่เหล่าเถอะ!”

“ค่ะ”ไป๋ปิงลุกขึ้นยืน พาเยี่ยชิวกำลังจะเดินออกไปจากห้องทำงาน

เวลาที่ทั้งสองคนใกล้จะเดินออกไปจากห้องทำงาน กัวต้านู่ก็เปิดปากพูดอีก“เสี่ยวเยี่ย”

เยี่ยชิวหยุดฝีเท้าลงทันที หันหน้ากลับไปถามด้วยความสงสัย“รองผู้อำนวยการกัว ท่านยังมีธุระอะไรอีกไหม?”

“ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร เป็นเรื่องเล็กๆฉันอยากจะถามนายว่า”กัวต้านู่ยิ้มตาหยีพลางพูดถาม“สองวันนี้นายเห็นเส่าชงไหม?”