วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 39

“โรคสูญเสียวิญญาณ?นี่คือโรคอะไรเหรอ?”ไป๋ปิงเป็นครั้งแรกที่ได้ยิน ก็รู้สึกแปลกใจ

เยี่ยชิวพูดอธิบาย“โรคสูญเสียวิญญาณ พอเห็นชื่อก็โยงไปที่ความหมายของมัน ก็คือสูญเสียวิญญาณ”

วิญญาณ?

ถ้าหากสองคำนี้ไม่ใช่พูดออกมาจากปากของเยี่ยชิว ไป๋ปิงก็คงจะด่าว่าเชื่องมงาย ยุคไหนแล้ว ยังเชื่อเรื่องแบบนี้อยู่อีก

เยี่ยชิวพูดต่อไป“บันทึกไว้ในอวิ๋นจี๋ชิเชียน มนุษย์มีสามวิญญาณ หนึ่งส่วงหลิง สองไถหยวน สามเยว์จิง และมนุษย์ก็มีเจ็ดดวงจิต มีชื่อว่า หนึ่งซือโก่ว สองฝูสื่อ สามพั่วหมิง สี่ทุนเจ๋ย ห้าเฟยตู๋ หกฉูฮุ่ย เจ็ดโช่วเฟ่ย”

“สามวิญญาณเจ็ดดวงจิต ก็แสดงว่าเป็นคนปกติ ถ้าหากสูญเสียหนึ่งวิญญาณ หรือหนึ่งดวงจิต คนนี้ก็จะกลายเป็นไม่ปกติ ติดโรค สูญเสียกำลังวังชา อันตรายถึงชีวิต จนกระทั่งตาย”

ไป๋ปิงเห็นเยี่ยชิวพูดอย่างจริงจัง ในใจก็เริ่มรู้สึกสงสัย

หรือว่า ร่างกายของมนุษย์มีสามวิญญาณเจ็ดดวงจิตจริงๆเหรอ?

“ถ้าอย่างนั้นจะรักษายังไง?”ไป๋ปิงถาม

“เรียกวิญญาณ!”

ได้ยินคำพูดนี้ สีหน้าของไป๋ปิงก็เปลี่ยนเป็นแปลกประหลาด เธอเป็นแพทย์ปริญญาเอก เดิมทีไม่ควรจะเชื่อเรื่องผีสางเทวดา แต่เยี่ยชิวพูดด้วยสีหน้าจริงจัง ไม่เหมือนกับกำลังพูดไร้สาระ

ในเวลาที่สายตาไป๋ปิงเต็มไปด้วยความแปลกใจ เยี่ยชิวก็หยิบเสื้อผ้าของหลี่เหล่าออกมาจากในตู้ นำผ้าไปแขวนไว้ที่หน้าประตูใหญ่ หลังจากนั้นใช้นิ้วมือวาดไปที่เสื้อ ในปากยังอ่านอะไรบางอย่างเสียงเบา ท่าทางจริงจังมาก เหมือนร่างทรง

นี้คือการรักษาจริงเหรอ?

ไป๋ปิงอดไม่ได้ที่จะเกิดความสงสัยกับการรักษาของเยี่ยชิว

แบบนี้ได้จริงๆเหรอ?

เวลาผ่านไปนาทีต่อนาที

หลังจากนั้นห้านาที

ทันใดนั้นเสียงของเยี่ยชิวก็ดังขึ้น “วิญญาณจงกลับมา วิญญาณจงกลับมา”

เห็นท่าทางเขาทำท่าทางตบตาคน ไป๋ปิงอยากจะหยุดเขา นี้ดูเหมือน ไม่ใช่กำลังรักษาโรค แต่เหมือนนักบวชเต๋าร่ายเวทมนตร์คาถา

ก็ผ่านไปอีกขั้น สุดท้ายเยี่ยชิวก็หยุดลงแล้ว

แต่ทว่า หลี่เหล่าที่นอนอยู่บนเตียงยังเหมือนเดิม ไม่มีการตอบสนองใดๆ

“แปลกมาก!”เยี่ยชิวขมวดคิ้วแน่น

“ทำไมเหรอ？”

“ตามหลักแล้ว ตอนนี้หลี่เหล่าควรจะฟื้นขึ้นมาถึงจะถูก ทำไมยังไม่มีการตอบสนองใดๆกลับมาล่ะ”

ไป๋ปิงอดไม่ได้ที่จะกลอกตามองบน และพูดในใจ นายทำท่าทางตบตาคน ก็คิดว่าจะทำให้เจ้าชายนิทราฟื้นขึ้นมาได้ จะหลอกใครล่ะ

เยี่ยชิวคุกเข่าลงตรงหน้าเตียง สังเกตสีหน้าของหลี่เหล่าอย่างละเอียด เห็นสีหน้าของหลี่เหล่าสงบเยือกเย็น ไม่มีการเปลี่ยนแปลงใดๆ

“ทำไมถึงเป็นแบบนี้?”

“ผมใช้คาถาเรียกวิญญาณตามบันทึกในหนังสือ ทำไมถึงไม่ได้ผลอะไรเลยล่ะ?”

“ทำอะไรผิดตรงไหนกันแน่?”

เยี่ยชิวคิดยังไงก็คิดไม่ออก พูดตามหลักแล้ว หลังจากที่เขาใช้คาถาเรียกวิญญาณ หลี่เหล่าควรจะฟื้นขึ้นมาทันที แต่ตอนนี้ หลี่เหล่าไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ

“หรือว่า เป็นผมที่วินิจฉัยโรคผิด หลี่เหล่าไม่ใช่เป็นโรคสูญเสียวิญญาณ?ไม่อย่างนั้น ทำไมเรียกวิญญาณถึงไม่ได้ผล”

เยี่ยชิวจมดิ่งอยู่ในความสงสัยของตัวเอง

ไป๋ปิงที่อยู่ด้านข้างก็พูด“มองจากมุมมองของแพทย์แผนตะวันตก เจ้าชายนิทรารักษาชีวิตและอาการผิดปกติของร่างกาย สถานการณ์นี้เรียกสถานการณ์เจ้าชายนิทรา โดยปกติเมื่อสมองและเส้นประสาทได้รับความเสียหายอย่างรุนแรง จึงจะปรากฏเหตุการณ์แบบนี้”

“ถึงแม้ว่ามีเปอร์เซ็นต์จะฟื้นคืนสติแน่นอน แต่ว่าเปอร์เซ็นต์ก็น้อยมาก”

“นายไม่ต้องรีบ ค่อยๆทำ”ไป๋ปิงพูดปลอบใจ

เยี่ยชิวพูด“ผมดูประวัติคนไข้ของหลี่เหล่า ก่อนที่เขาจะกลายเป็นแบบนี้ สมองและระบบประสาทไม่ได้รับความเสียหาย เมื่อกี้ผมเพิ่งจะจับชีพจรเขาอีกครั้ง ชีพจรเขาเต้นมั่นคงและแข็งแรง แสดงว่าร่างกายทำงานปกติ ดังนั้นผมสงสัยว่า เขาไม่ได้เป็นเจ้าชายนิทรา แต่เป็นโรคสูญเสียจิตวิญญาณ”

“ไม่อย่างนั้น นายลงฝังเข็มดู?”ไป๋ปิงพูดแนะนำ

“สถานการณ์ของหลี่เหล่า ใช้การฝังเข็มไม่มีผล ต้องเรียกวิญญาณเท่าไหร่ เอ๊ะ”ทันใดนั้นเยี่ยชิวก็จ้องมองที่มือขวาของหลี่เหล่า

เยี่ยชิวก้มตัวลงตรงหน้าเตียงผู้ป่วย เตรียมจะตรวจดูดวงตาของหลี่เหล่า ก็เป็นเวลานี้ ประตูก็ถูกผลักออกกะทันหันพร้อมกับเสียงตะโกน“พวกเธอทำอะไร?”

เยี่ยชิวเงยหน้าขึ้นมอง เห็นชายวัยกลางคนสีหน้าเคร่งขรึมเดินมาเข้าจากด้านนอกประตู จ้องมองเขาด้วยความโกรธ

และกัวต้านู่ตามติดอยู่ด้านหลังชายวัยกลางคน

“ผู้อำนวยการหลี่ ท่านมาได้ยังไง?”มองเห็นชายวัยกลางคน ไป๋ปิงก็รู้สึกแปลกใจ

ชายวัยกลางคนไม่ได้สนใจไป๋ปิง แต่ถลึงตาใส่เยี่ยชิว และพูด“พวกเธอกำลังทำอะไร!”

“ผมกำลังรักษาอาการป่วยให้หลี่เหล่า!”เยี่ยชิวสังเกตเห็นความโกรธของชายวัยกลางคน ก็ถามด้วยความสงสัย“ท่านคือผู้อำนวยการหลี่ใช่ไหม ไม่ใช่ท่านให้ผมรักษาหลี่เหล่าเหรอ?”

“พูดจาเหลวไหล!ฉันให้นายรักษาพ่อฉันเมื่อไหร่?”

เยี่ยชิวอดไม่ได้ที่จะมองไปทางกัวต้านู่

“เยี่ยชิว นายทำอะไร?ฉันแค่ให้นายกับหัวหน้าไป๋มาดูหลี่เหล่า ทำไมนายถึงลงมือรักษามั่วๆล่ะ?นายยังมีระเบียบวินัยของโรงพยาบาลอยู่บ้างไหม?”

กัวต้านู่ก็ตำหนิไป๋ปิง“เธอก็ด้วย ในฐานะที่เป็นหัวหน้าแผนกศัลยกรรม ทำไมถึงก่อความวุ่นวายด้วยกันกับเยี่ยชิว?กฎของโรงพยาบาลก็ลืมแล้วเหรอ?ฐานะของหลี่เหล่าเธอก็ไม่ใช่ไม่รู้ ถ้าหากหลี่เหล่าเป็นอะไรไป เธอจะบอกกับผู้อำนวยการหลี่ว่ายังไง?”

“รองผู้อำนวยการกัว ก่อนหน้านี้คุณไม่ได้พูดแบบนี้ คุณพูดว่า”

“พอแล้ว!”กัวต้านู่หยุดคำพูดของไป๋ปิงอย่างรุนแรง พูดด้วยสีหน้าโกรธ“หัวหน้าไป๋ ตอนนี้ฉันสั่งเธอ รีบกลับไปตรวจ ส่วนเรื่องที่เยี่ยชิวรักษาหลี่เหล่าโดยพลการ อีกเดี๋ยวฉันเรียกประชุมคณะกรรมการ และรอผลสรุป”

เยี่ยชิวเข้าใจแล้ว

ผู้อำนวยการหลี่ไม่ได้เชิญให้เขารักษา แต่กัวต้านู่หลอกเขา จุดประสงค์ก็คืออยากจะยืมมือของผู้อำนวยการหลี่ ถีบเขาออกไปจากโรงพยาบาลเจียงโจว

ไม่อย่างนั้น ผู้อำนวยการหลี่คงจะไม่บังเอิญมา และคงไม่โกรธขนาดนี้

“รองผู้อำนวยการกัว ผมคิดไม่ถึงว่า คุณจะชั่วร้ายขนาดนี้ นึกไม่ถึงว่าจะยืมมือของผู้อำนวยการหลี่ ถีบผมออกจากโรงพยาบาล แต่น่าเสียดาย มนุษย์ไม่เก่งเท่าสวรรค์”

“นายหมายความว่าอะไร?”

เพียะ!

ทันใดนั้นเยี่ยชิวก็ฟาดฝ่ามือตบหน้าของหลี่เหล่า