วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 50

นายกับหมาเข้าไปไม่ได้!

ได้ยินประโยคนี้ เยี่ยชิวก็ขมวดคิ้ว กำลังอยากจะพูด ไป๋ปิงก็แย่งพูดก่อนแล้ว

“เฝิงโย่วหลิง นายหมายความว่าอะไร?”

ไป๋ปิงไม่พอใจ เยี่ยชิวเป็นเธอที่พามา เฝิงโย่วหลิงดูถูกเยี่ยชิว ก็เหมือนกำลังตบหน้าเธอ

เฝิงโย่วหลิงยิ้มและพูด“คุณไป๋ คุณอย่าเข้าใจผิด ผมไม่ได้ต่อต้านคุณ แต่งานเลี้ยงคืนนี้มีกฎว่า คนที่มีบัตรเชิญเท่านั้นถึงสามารถเข้าไป ดังนั้น เขาเข้าไม่ได้”

“ฉันเป็นคนพาเขามา”ไป๋ปิงพูดเน้นย้ำ

“อย่าพูดว่าเป็นคุณไป๋พามา ถึงแม้ว่าคุณชายเซียวพามาก็ไม่ได้ ”ท่าทางของเฝิงโย่วหลิงแข็งแกร่งมาก

“ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นก็ลาก่อน เยี่ยชิว พวกเรากลับ”ไป๋ปิงพูดจบ ดึงเยี่ยชิวกำลังจะไป

“คุณไป๋ กรุณาหยุดก่อน”

เฝิงโย่วหลิงรีบไปขวางทางของไป๋ปิงไว้ เพราะว่าอีกเดี๋ยวเซียวชิงตี้จะขอไป๋ปิงแต่งงานต่อหน้าทุกคนในงานเลี้ยง ถ้าหากไป๋ปิงไปแล้ว ถ้าอย่างนั้นเขาก็เป็นคนทำลายการขอแต่งงานของเซียวชิงตี้ ผลลัพธ์ที่ตามมาเขารับผิดชอบไม่ไหว

“คุณจะทำอะไรอีก?”ไป๋ปิงกวาดสายตามองเฝิงโย่วหลิง

เฝิงโย่วหลิงยิ้มและพูด“คุณไป๋ คุณอย่าเข้าใจผิด ผมไม่ให้เยี่ยชิวเข้าไป ก็ทำเพื่อเขา”

“คุณดูถูกคนอื่น ยังพูดว่าทำเพื่อเขา คุณชายเฝิง คุณก็แค่หนึ่งในคุณชายสี่แห่งเจียงโจว ก็เป็นแค่คนธรรมดา”ไป๋ปิงพูดดูถูก

ถ้าหากว่าเป็นคนอื่นพูดกับเฝิงโย่วหลิงแบบนี้ เฝิงโย่วหลิงก็จะฟาดหลังมือตบหน้ากลับไป แต่ว่าไป๋ปิงคือผู้หญิงของเซียวชิงตี้ เขาไม่ใช่แค่ไม่กล้าลงมือ และไม่กล้าพูดคำหยาบ

เฝิงโย่วหลิงพูด“คุณไป๋ปิง คืนนี้ทำไมถึงจัดงานเลี้ยง จุดประสงค์อะไรคุณก็เข้าใจชัดเจน อีกเดี๋ยวคุณชายมาแล้ว ถ้าหากเห็นคุณอยู่กับผู้ชายคนอื่น คุณคิดว่าคุณชายเซียวจะโกรธไหม?”

“เขาจะโกรธหรือไม่โกรธนั่นเป็นเรื่องของเขา ไม่เกี่ยวอะไรกับฉัน”ไป๋ปิงสีหน้าเย็นชา

เฝิงโย่วหลิงยิ้มพลางพูด“ก็ใช่ คุณไป๋สามารถไม่แคร์คุณชายเซียว แต่คุณชายเซียวแคร์คุณมาก คุณก็รู้ เวลาที่ผู้ชายแคร์ผู้หญิงคนหนึ่งมากๆ ก็จะไม่เป็นมิตรกับผู้ชายที่อยู่ข้างกายผู้หญิงคนนี้”

“นายหมายความว่าอะไร?”ไป๋ปิงสีหน้าเคร่งขรึม

“คุณไป๋เป็นคนฉลาด น่าจะเข้าใจความหมายของผม”

“นายกำลังขู่ฉัน?”

“คุณไป๋อย่าเข้าใจผิด คุณเป็นผู้หญิงที่คุณชายเซียวชอบ ผมจะกล้าขู่คุณได้ยังไง ผมแค่พูดความจริงเท่านั้นเอง “เฝิงโย่วหลิงก็พูดต่อไป “คุณชายเซียวมีฐานะอะไร คุณไป๋ก็รู้ชัดเจนดี ถ้าหากให้คุณเซียวเห็นเยี่ยชิว ถ้าอย่างนั้นคุณไป๋คิดว่า ตามนิสัยของคุณเซียวจะยอมปล่อยเขาไปไหม?”

ไป๋ปิงสีหน้าเปลี่ยนทันที

เธอเข้าใจเซียวชิงตี้เป็นอย่างดี บนโลกใบนี้ ไม่เรื่องอะไรที่เซียวชิงตี้ไม่กล้าทำ

“เยี่ยชิว พวกเรากลับ”ไป๋ปิงตัดสินใจอย่างรวดเร็ว

“คุณไป๋ เกรงว่าคุณกลับไม่ได้”เฝิงโย่วหลิงขวางทางไป๋ปิงอีกครั้ง

“เฝิงโย่วหลิง นายจะจบได้ยัง?”ไป๋ปิงไม่มีความอดทนแล้ว

เฝิงโย่วหลิงพูด“คุณไป๋ ถ้าหากอีกเดี๋ยวคุณชายเซียวไม่เห็นคุณ ผมไม่รู้จะตอบเขายังไง”

“จะตอบเขายังไง นั่นมันเรื่องของนาย ไม่เกี่ยวอะไรกับฉัน?”

“คุณไป๋ อย่าทำให้ผมลำบากใจ?ความโกรธของคุณชายเซียว ผมรับไม่ไหว”

“ถอยไป!”ไป๋ปิงพูดตะโกนด้วยความโกรธ

เฝิงโย่วหลิงยืนอยู่ที่เดิมไม่ขยับ แต่สีหน้าเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึม และพูด“คุณไป๋ ถ้าหากคุณยึดมั่นที่จะไป ถ้าอย่างนั้นก็จะทำให้ผมลำบากใจ อย่าโทษผมที่ไม่เกรงใจ”

ไป๋ปิงโกรธจนหัวเราะออกมา“ฉันก็อยากรู้ นายจะไม่เกรงใจฉันยังไง?”

ก็เป็นเวลานี้ โจวเฮ่าก็พูดขึ้นมา

“คุณไป๋ คุณเป็นผู้หญิงที่คุณชายเซียวชอบ พวกเราไม่กล้าแตะต้องคุณ แต่ถ้าหากคุณทำให้พวกเราลำบาก ถ้าอย่างนั้นผมก็ไม่กล้ารับประกันว่า จะไม่แตะต้องคนของคุณ”

ไป๋ปิงสีหน้าโกรธมาก

คำพูดของโจวเฮ่าพูดตรงไปตรงมา ถ้าหากไป๋ปิงไม่ให้ความร่วมมือกับพวกเขา พวกเขาก็จะลงมือกับเยี่ยชิว

ไป๋ปิงในใจรู้สึกเสียใจภายหลังมาก

ถ้ารู้ว่าจะเป็นแบบนี้ ก็ไม่ควรจะรับปากว่าจะเข้าร่วมงานเลี้ยง และยิ่งไม่ควรพาเยี่ยชิวมา