วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 553

วันรุ่งขึ้น

สิบโมงเช้าที่สนามบินปักกิ่ง

เที่ยวบินโดยสารบินจากปักกิ่งไปเจียงโจว จะออกใน 5 นาที

ไป๋ปิงกล่าวขอโทษเยี่ยชิว "ต้องขอโทษด้วย ที่ฉันจองเที่ยวบินช้าไป เลยไม่มีที่นั่งชั้นเฟิร์สคราสหรือชั้นบิสสิเนส"

เยี่ยชิวจับมือไป๋ปิงและพูดด้วยรอยยิ้ม "มันไม่สำคัญหรอก ขอแค่ได้นั่งกับคุณ ชั้นไหนผมก็นั่งได้"

เมื่อไป๋ปิงได้ยินสิ่งที่เขาพูด เธอก็รู้สึกเขินอายขึ้นมาทันที

“คุณปู่เตรียมการอะไรไว้บ้าง” เยี่ยชิวถาม

ไป๋ปิงทำท่าทีจนปัญญาและพูดออกไปว่า "ปู่ของฉันไม่อยากกลับบ้าน และท่านก็ไม่อยากไปเจียงโจวกับฉัน ฉันเลยต้องไปขอความช่วยเหลือจากคุณถังให้พาปู่ของฉันไปที่บ้านพักคนชราเขตทหารในปักกิ่ง"

เยี่ยชิวกล่าวว่า: "แบบนั้นก็ดีแล้ว ถ้าคุณปู่กลับบ้าน อยู่คนเดียวก็คงจะเหงา ที่บ้านพักคนชรามีคนที่เกษียณแล้วจำนวนมากอยู่ที่นั้น หากท่านนายพลไป๋อยู่ด้วยกันกับพวกเขา ได้พูดคุยได้เล่นหมากรุกด้วยกัน ก็อาจจะช่วยให้หายเหงาได้บ้าง”

“ค่ะ” ไป๋ปิงตอบ “ไว้มีเวลาเราค่อยไปเยี่ยมคุณปู่กัน

ขณะที่รอ ไม่นานก็ถึงเวลาที่เครื่องบินต้องออก

แต่เครื่องบินกลับหยุดนิ่ง

ผู้โดยสารเริ่มพึมพำ:

"เกิดอะไรขึ้น?"

“ถึงเวลาเครื่องออกแล้ว ทำไมยังหยุดนิ่งอยู่?”

"ขณะนี้กำลังรีบดำเนินการค่ะ"

ขณะนี้ พนักงานต้อนรับบนเครื่องบินในชุดยูนิฟอร์มมายังห้องโดยสารพร้อมรอยยิ้มอย่างมืออาชีพบนใบหน้าของเธอและกล่าวว่า: "เรียนผู้โดยสารทุกท่าน ทางสายการบินต้องขออภัย เนื่องจากว่ายังมีผู้โดยสายขึ้นเครื่องไม่ครบ เราจึงยังไม่สามารถนำเครื่องขึ้นได้ค่ะ”

เยี่ยชิวเหลือบมองที่นั่งข้างเขา

ในเเถวที่เขานั่ง รวมที่นั่งพวกเขามีด้วยกันสามแถว

ที่นั่งข้างๆ เขาตรงทางเดินยังว่างอยู่ แสดงว่าผู้โดยสายที่ยังไม่ได้ขึ้นเครื่องนั่งอยู่ข้างๆเขา

เมื่อได้ยิน ผู้โดยสารต่างก็ไม่พอใจยิ่งกว่าเดิม

“มันสมเหตุสมผลงั้นหรอ ที่พวกเราตั้งหลายคนต้องมารอคนเพียงคนเดียว?”

“จัดการเวลาไม่ได้เอง แล้วจะมาขึ้นเครื่องบินทำไม?”

“โชคร้ายจริงๆ ที่ได้บินกับคนแบบนี้”

พนักงานต้อนรับบนเครื่องบินจึงกล่าวต่อ: "ต้องขออภัยทุกท่าน ผู้โดยสารท่านนี้เป็นลูกค้าวีไอพีของสายการบินเรา ดังนั้นตามกฎระเบียบ เราจึงจำเป็นต้องรอให้ผู้โดยสารท่านนี้ มาถึงก่อนจึงจะออกเดินทางได้"

“ดิฉันรู้ว่าเรื่องนี้ทำให้การเดินทางของทุกท่านล่าช้า เพื่อเป็นการขอโทษ ทางเราได้เตรียมของว่างและเครื่องดื่มไว้ให้ท่านโดยเฉพาะค่ะ”

“จะนำแจกจ่ายให้ทุกท่านในเร็วๆนี้ ขอขอบคุณทุกท่านสำหรับความเข้าใจ”

ผ่านไปประมาณห้านาที

พนักงานต้อนรับบนเครื่องบินเริ่มเดินแจกขนมและเครื่องดื่ม

ขนมปังหนึ่งชิ้นและนมหนึ่งขวดสำหรับทุกคน

ซึ่งมันก็ทำให้ผู้โดยสารอารมณ์ดีขึ้น

หลังจากรอต่อไปอีกประมาณสี่สิบนาที ผู้โดยสารคนนั้นก็ยังมาไม่ถึงสักที และผู้โดยสารคนอื่นๆ ก็เริ่มที่จะทนรอไม่ไหว

ขนาดเยี่ยชิวเองยังคิ้วขมวด

แม้ว่าเขาจะไม่รีบร้อนอะไร แต่มันก็ไม่มีเหตุผลที่จะเลื่อนเวลาออกเดินทางเพื่อรอคนๆเดียว

ไป๋ปิงเริ่มสังเกตเห็นว่าเยี่ยชิวดูไม่สบอารมณ์นัก จึงรีบหาเรื่องมาเปลี่ยนบรรยากาศและถามออกไปว่า "หลินจิงจื้อรู้หรือยังว่าคุณกลับไป?"

เยี่ยชิวส่ายหัว: "พี่หลินยังไม่รู้"

“คุณคงอยากจะทำให้เธอประหลาดใจ หึ สนิทสนมอะไรกันขนาดนั้น?” ไป๋ปิงกลอกตาไปที่เยี่ยชิว ทำท่าไม่พอใจเล็กน้อย

“อะไรกัน พี่ปิงหึงงั้นหรอครับ?”

"จะบ้าหรอ"

“ดูคุณสิ คุณทำหน้าบูดขนาดนี้ ยังกล้าปฏิเสธอีกนะ” เยี่ยชิวโอบเอวไป๋ปิงแล้วกระซิบข้างหูของเธอ: “ก็จริงอยู่ ที่ผมกับพี่หลินสนิทกันมาก แต่ถ้าคุณไม่รังเกียจ เราไปด้วยกันก็ได้นะ～"

“แหม ความคิดดีเหลือเกินนะพ่อคุณ!” ไป๋ปิงตะคอก

ขณะที่ทั้งสองคุยกัน ผู้โดยสารก็เริ่มโต้เถียงกับพนักงานต้อนรับบนเครื่องบินอีกครั้ง