วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 567

เยี่ยชิวและอีกสามคนพอได้ยินสิ่งที่ฟู่เหยียนเจี๋ยบอก ก็ตกตะลึงกันทั้งหมด

ไม่มีใครคิดเลยว่าฟู่เหยียนเจี๋ยจะพูดคำพูดแบบนี้ออกมา

บ้าไปแล้ว!

จู่ๆเยี่ยชิวก็คิดว่า ฟู่เหยียนเจี๋ยเป็นหมอนั้นคงไม่ได้แสดงความสามารถได้อย่างเต็มที่ซะทีเดียว น่าจะเหมาะกับนักการทูตซะมากกว่า

ความสามารถในการเจรจานี้ช่างน่าประทับใจจริงๆ

"นายมันไอ้สารเลว"

ผู้หญิงแสดงสีหน้าที่โกรธเคือง เธอหยิบกาแฟที่อยู่ตรงหน้า และกำลังจะราดใส่ฟู่เหยียนเจี๋ย

“เดี๋ยวก่อน” ฟู่เหยียนเจี๋ยพูดกับผู้หญิงคนนั้นอย่างจริงจัง: “เสื้อตัวนี้เพื่อนฉันเป็นคนให้มา ราคา10,000กว่าหยวนเชียวนะ ถ้าเธอจะราดกาแฟใส่ฉัน งั้นเธอก็ต้องชดใช้ค่าเสื้อตัวนี้ด้วย เธอคิดว่ามันคุ้มเหรอ?”

ผู้หญิงคนนั้นลังเลอยู่ครู่นึง

“เพียะ!”

เธอสาดกาแฟใส่หน้าฟู่เหยียนเจี๋ย แล้วเดินจากไป

ฟู่เหยียนเจี๋ยนิ่งสงบมาก เขาหยิบทิชชู่ออกมาเช็ดใบหน้าขณะถอนหายใจ: "ฉันก็รู้นะว่า แม้แต่ผู้หญิงยังอิจฉาใบหน้าอันหล่อเหลาของฉัน เห้อ!"

ก๊าก

ซูเสี่ยวเสี่ยวอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาดังๆ

ฟู่เหยียนเจี๋ยหันไปมอง และเห็นเยี่ยชิวกับคนอื่นๆ เขารีบลุกขึ้นยืนแล้วถามว่า "ผู้อำนวยการ คุณมาที่นี่ได้ยังไง?"

“ฉันได้ยินมาว่านายมานัดบอด ที่จริงฉันก็อยากช่วยนายตรวจสอบเรื่องนี้ แต่ไม่คิดว่านายจะจัดการด้วยตัวเองแล้ว ก็ดี” เยี่ยชิวพูดด้วยรอยยิ้ม

ฟู่เหยียนเจี๋ยรู้สึกเขินอายเล็กน้อย เขาเกาหัวแล้วพูดว่า “ผู้อำนวยการ ผมคงทำให้ขายขี้หน้าสินะ”

“เสี่ยวพ้าง นายเป็นผู้ใหญ่มากกว่าขึ้นกว่าเดิมแล้วนะ ในเมื่ออีกฝ่ายมองว่าการแต่งงานเป็นธุรกิจอย่างหนึ่ง นายก็ได้ทำในสิ่งที่ถูกต้องแล้ว” เยี่ยชิวพูดด้วยรอยยิ้ม: “โชคดีที่นายไม่ได้ตกลงเห็นด้วย ไม่เช่นนั้น ฉันก็คงต้องหาวิธีทำให้แยกพวกนายออกจากกันล่ะนะ”

“ทำไมกันคะ?” ซูเสี่ยวเสี่ยวขัดจังหวะและถาม

เยี่ยชิวกล่าวว่า: "ผู้หญิงคนเมื่อกี้นี้เคยทำแท้งมาก่อน และไม่ใช่แค่ครั้งเดียวด้วย"

อะไรนะ?

คราวนี้แม้แต่เหล่าเซี่ยงยังตกใจ

“ผู้อำนวยการ คุณรู้ได้ยังไง?” ฟู่เหยียนเจี๋ยถามด้วยความสงสัย

เยี่ยชิวพูดด้วยรอยยิ้ม: "ศาสตร์การแพทย์แผนจีนนั้นมีหลักการตรวจวินิจฉัยโรคแบบองค์รวมคือการมอง ฟัง ถาม และการแตะ เมื่อกี้ฉันเพิ่งจะใช้เทคนิคการ “มอง” ถึงได้มองออก"

“ถ้าผู้หญิงตั้งครรภ์ระดับฮอร์โมนก็จะสูงขึ้น จุดแดงๆก็จะปรากฏบนแก้ม ผิวจะคล้ำขึ้น ผมก็จะหยาบกร้าน แม้จะทำแท้งหรือคลอดลูกไปแล้วแต่อาการเหล่านี้ก็ยังยากที่จะหายไปในระยะเวลาอันสั้น"

“ผู้หญิงคนเมื่อกี้นี้ตั้งใจแต่งหน้าหนักๆ ก็คงเห็นได้ชัดแล้วว่าเธอนั้นพยายามปกปิดผิวของเธอ”

ที่จริงมีบางอย่างที่เยี่ยชิวไม่ได้พูด

เมื่อผู้หญิงคนนั้นลุกขึ้นยืน เขาแอบใช้ตาทิพย์มอง และเห็นว่ามีรอยแตกที่เกิดจากภาวะตั้งครรภ์แถวเอวของผู้หญิงคนนั้น

อย่างที่รู้กันดีว่า มีเพียงผู้หญิงที่ตั้งครรภ์เท่านั้นที่มีรอยแตกลายแบบนี้

ฟู่เหยียนเจี๋ยอุทาน: "ผู้อำนวยการ คุณสามารถมองออกอะไรได้ตั้งเยอะแยะขนาดนี้ได้ด้วยตาเปล่าเนี่ยนะ สมแล้วที่เป็นหมอเทวดา"

“ผู้อำนวยการจะเจ๋งไปละนะ สมแล้วที่เป็นไอดอลของฉัน” ตาของซูเสี่ยวเสี่ยวเป็นประกายสีหน้าของเธอเต็มไปด้วยความชื่นชม

เหล่าเซี่ยงยังพูดอีกว่า "ทักษะทางการแพทย์ของผู้อำนวยการอยู่ในจุดสุดยอด และเกินกว่าที่เราจะเอื้อมถึง"

“โอเค พอได้แล้ว ไปกินข้าวกันเถอะ!”

เยี่ยชิวพาทั้งสามคนไปที่โรงแรมอิมพีเรียล

เจ้าของโรงแรมอิมพีเรียลคือหลินจิงจื้อ และห้องส่วนตัวก็ได้แบ่งออกเป็นหลายห้องด้วยกัน ได้แก่ ห้องโถงผู้อำนวยการ ห้องโถงนายกรัฐมนตรี…

ระดับสูงสุดคือห้องโถงอิมพีเรียล

ฟู่เหยียนเจี๋ยและคนอื่นๆก็ต้องตกใจเมื่อเห็นการตกแต่งที่สุดอลังการในห้องส่วนตัวนี้

พวกเขาเป็นแค่หมอธรรมดาๆทั่วๆไป และไม่เคยไปสถานที่ที่อลังการเช่นนี้มาก่อน

“โอ้แม่เจ้า ห้องนี้คงตกแต่งไปหลายแสนสินะ” ฟู่เหยียนเจี๋ยพูดด้วยความตกใจ

“หลายแสน? นี่นายฝันอยู่สินะ” เหล่าเซี่ยงชี้ไปที่รูปม้าที่แขวนอยู่บนผนังแล้วพูดว่า “นี่เป็นผลงานของแท้ของสวีเปยหงเลยนะ ราคาอย่างน้อยก็หลายสิบล้าน”

อะไรนะ?

“ยังมีโต๊ะกับเก้าอี้นั่นอีก ทั้งหมดนั่นทำจากไม้มะฮอกกานีด้วย ถ้าอย่างงั้นชุดหนึ่งน่าจะมีราคาหลายล้านเลยทีเดียว”