วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 674

ผัวะ!

เฉียนตัวตัวต่อยหมัดแล้วลุกขึ้นยืน

"เกาเฟย นายกล้าแตะต้องฉัน ฉันจะรอดูว่ากลับไปนายจะอธิบายกับพี่ซือยวี่ยังไง?"

เกาเฟยยิ้มอย่างเยือกเย็น "ทำไมฉันต้องอธิบายให้เฉียนซือยวี่ด้วย?"

"นายหมายความว่ายังไง?" เฉียนตัวตัวกล่าว "พี่ซือยวี่เป็นภรรยาของนาย เธอเป็นลูกพี่ลูกน้องของฉัน นายคิดจะไม่สนใจแม้แต่ญาติพี่น้องเลยอย่างนั้นเหรอ?"

เกยเฟยกล่าวอย่างตกใจ "ทำไม เฉียนซือยวี่ไม่ได้บอกพวกนายเหรอว่าฉันและเธอหย่ากันแล้ว?"

หย่า?

เฉียนตัวตัวทำหน้าประหลาดใจ "พวกนายหย่ากันตั้งแต่เมื่อไร?"

"เมื่อสองวันก่อน" เกาเฟยกล่าวด้วยเสียงหัวเราะ "ฉันก็นึกว่าตระกูลเฉียนจะรู้แล้วซะอีก ดูเหมือนว่านังผู้หญิงสารเลวคนนั้นจะปิดบังพวกนายอยู่สินะ!"

เฉียนตัวตัวทำหน้าเยือกเย็นทันที

เมื่อตอนเช้าที่เขาเขาเฉียนซือยวี่นั่งร้องไห้ฟูมฟายอยู่ข้างกำแพงก็รู้สึกประหลาดใจแล้ว แต่คิดไม่ถึงเลยว่าเฉียนซือยวี่จะหย่าร้างกับเกาเฟยแล้ว

"ทำไมต้องหย่าร้างกันด้วย?" เฉียนตัวตัวถาม

เกาเฟยกล่าว "เรื่องนี้นายคงต้องไปถามเฉียนซือยวี่เอาเอง ตอนนี้ฉันแค่ต้องการช่วยคุณชายหม่าจัดการสั่งสอนพวกนายเท่านั้น"

ขณะนี้เอง หม่าตงก็พูดแทรกขึ้นมา "เหตุผลที่เกาเฟยหย่านั้นง่ายมาก เพราะเฉียนซือยวี่ไม่คู่ควรกับเขาไงล่ะ"

"เหลวไหล!"

เฉียนตัวตัวโกรธจนตะคอกออกไปเสียงดัง "พี่ซือยวี่เรียนจบปริญญาเอก แถมยังเป็นอาจารย์ในมหาวิทยาลัย ผู้หญิงที่เพียบพร้อมและมีจิตใจดีขนาดนี้จะไม่คู่ควรได้ยังไง?"

"ต้องรู้ว่าตระกูลเฉียนของเราเป็นตระกูลนักวิชาการมากว่าหลายทศวรรษ แต่เกาเฟยตอนนั้นกลับเป็นเพียงเด็กยากจนที่มาจากชนบทบ้านนอกเท่านั้น"

"ถ้าไม่ใช่เพราะเขาแต่งงานกับพี่ซือยวี่และมีคุณปู่ คุณลุงคอยให้ความช่วยเหลืออยู่ตลอดละก็ เขาจะได้ขึ้นไปถึงระดับหัวหน้าในสถาบันวิจัยทางวิทยาศาสตร์ตั้งแต่อายุน้อยได้ยังไง?"

เกาเฟยกล่าว "ฉันยอมรับว่าเป็นเพราะความสัมพันธ์กับเฉียนซือยวี่ ก่อนหน้านี้ตระกูลของพวกนายช่วยเหลือฉันมามากก็จริง แต่ตอนนี้ฉันไม่ได้ทำงานอยู่ที่นั่นแล้ว และตอนนี้เฉียนซือยวี่ก็ไม่ได้มีประโยชน์อะไรกับฉันอีกต่อไปแล้ว"

"อ้อใช่ เดือนหน้าฉันจะแต่งงานแล้ว"

"คนที่ฉันจะแต่งงานด้วยคือน้องสาวของคุณชายหม่า"

หม่าตงพูดเสริม "น้องสาวของฉันเพิ่งจะกลับจากเมืองนอก การศึกษาของเธอก็ไม่ด้อยไปกว่าเฉียนซือยวี่ แถมยังสวยและเด็กกว่าเฉียนซือยวี่ และที่สำคัญก็คือครอบครัวของน้องสาวฉันมีทรัพย์สินนับหมื่นล้านเหรียญ ตระกูลเฉียนของนายสู้ได้เหรอ?"

"ตอนนี้เกาเฟยยังอยู่ในช่วงเริ่มต้นทำธุรกิจ เขาจำเป็นต้องมีผู้หญิงที่คอยช่วยเหลือเขาได้ ไม่ใช่คนที่คอยเอาแต่อยู่กับหนังสือและการสอนและทำอะไรไม่เป็นเลย"

"และบังเอิญมากที่น้องสาวของฉันช่วยเขาได้"

เฉียนตัวตัวเข้าใจแล้วว่าเกาเฟยมีคนอื่น ฉะนั้นเลยทิ้งเฉียนซือยวี่ไป

เกาเฟยกล่าวอย่างเยือกเย็น "คุณชายหม่าพูดถูก เฉียนซือยวี่ไม่ได้มีประโยชน์หรือมีค่าอะไรกับฉันเลย ถ้าไม่เลิกกันอยู่กันไปก็เป็นภาระเปล่าๆ"

"ภาระ? เกาเฟย นายกล้าพูดคำนี้ออกมาได้ยังไง นายยังเป็นคนหรือเปล่า?"

เฉียนตัวตัวโกรธจนตัวสั่นพร้อมกับชี้หน้าเกาเฟย "พี่ซือยวี่คบกับนายมาตั้งหลายปี เธอยอมลำบากเหน็ดเหนื่อยทุกอย่าง แถมยังมีลูกสาวที่น่ารักอีกหนึ่งคน สมควรแล้วเหรอที่นายทำแบบนี้กับเธอ?"

"จิตใจของนายทำด้วยอะไร?"

เฉียนตัวตัวพูดจบก็เริ่มยกแขนเสื้อขึ้น

"ทำไม คิดจะลงมือกับฉันเหรอ?" เกาเฟยกล่าวอย่างไม่แยแส "เฉียนตัวตัว นายคงลืมไปแล้วสินะว่าที่นี่ไม่ใช่บ้านตระกูลเฉียน"

"ถ้าเป็นเมื่อก่อนฉันคงยอมทน แต่วันนี้ไม่เหมือนอดีตอีกต่อไปแล้ว"

"นายลองดูกลุ่มคนที่อยู่ข้างหลังฉันก่อน เรียกใครออกมาสักคนก็สามารถจัดการนายจนสาหัสได้แล้ว"

เฉียนตัวตัวชำเลืองมองดูกลุ่มคนที่อยู่หลังเกาเฟย คนเหล่านั้นต่างมีร่างกายกำยำ ซึ่งดูแล้วไม่ใช่คนธรรมดาเลยสักนิด

เฉียนตัวตัวแสดงสีหน้าหวาดกลัวขึ้นมา

"ขี้ขลาด!"

เกาเฟยมองเฉียนตัวตัวและกล่าวอย่างไม่แยแส "ถ้าไม่ใช่เป็นเพราะนายเป็นเกิดที่ตระกูลเฉียนและมีบุญวาสนาที่ดี เกรงว่าตอนนี้นายคงไม่ต่างไปจากขอทานคนหนึ่งที่อยู่ข้างถนนอย่างแน่นอน"

"แล้วก็เฉียนซือหยวนอะไรนั่นด้วย คิดว่าตัวเองใหญ่โตมาจากไหนที่คอยสั่งสอนคนอื่น เขาคิดว่าตัวเองเป็นใครอย่างนั้นเหรอ?"

"เมื่อก่อนถ้าไม่เห็นแก่หน้าของเฉียนซือยวี่ ฉันคงจัดการเขาไปนานแล้ว"

"ปากก็พูดแต่เรื่องความเมตตากรุณา ความชอบธรรม และศีลธรรม แต่กลับไม่ดูเลยว่าตระกูลเฉียนมีกี่คนที่ทำได้?"