วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 750

ตอนกลางคืน

บ้านพักของเขตทหารภาคเหนือ

เป็นอาคารโบราณสามชั้นตกแต่งหรูหรามากโดยเฉพาะสำหรับรับแขกคนสำคัญในเขตทหารภาคเหนือ

ภายในห้องบนชั้นสอง

เยี่ยชิว เยี่ยหวู่ตี้ อมตะชางเหม่ยและถังเฟยกำลังนั่งอยู่รอบเตา

บนเตามีหม้อใส่ไวน์เหลืองอุ่นอยู่

พวกเขาทั้งสี่ดื่มและพูดคุยกัน

“เยี่ยหวู่ตี้ ทำไมคุณถึงมีเวลามาดื่ม? คุณไม่ควรอยู่กับผู้อาวุโสถัง เหรอ?” อมตะชางเหม่ยถาม

เยี่ยหวู่ตี้กล่าวว่า “ผู้อาวุโสถังอยู่ที่สำนักงานใหญ่ของเขตทหารภาคเหนือคืนนี้ โดยมีเซียวจิ่วและผู้นำของเขตทหารภาคเหนือคอยปกป้องเขา ดังนั้นเขาจึงให้ฉันหยุดพัก"

“อาการบาดเจ็บของเซียวจิ่วเป็นยังไงบ้าง?” อมตะชางเหม่ยถาม

“ไม่มีอะไรร้ายแรง เขาจะหายดีหลังจากพักผ่อนได้สักพัก” เยี่ยชิวตอบ

ดวงตาของอมตะชางเหม่ยเปลี่ยนไปในขณะที่เขาพูดว่า “ฉันมีความคิด ทำไมเราไม่ร่วมมือกันและเอาชนะเซียวจิ่วล่ะ"

ทุกคนมองดูอมตะชางเหม่ยด้วยสีหน้างุนงง

ถังเฟยถามว่า “ผู้อาวุโส ทำไมเราถึงต้องเอาชนะแชมป์โหวโดยไม่มีเหตุผล?”

อมตะชางเหม่ยกล่าวว่า “ผู้อาวุโสถังให้รางวัลแก่ฉันหนึ่งร้อยล้าน และบอกให้ฉันไปขอเซียวจิ่ว”

“พวกคุณรู้ไหมว่าอารมณ์ของเซียวจิ่วก็เหมือนก้อนหินในห้องน้ำ ทั้งดื้อรั้นและเหม็น ดังนั้นเขาจะไม่ให้เงินฉัน”

“มาร่วมทีมและเอาชนะเขา เพื่อรับหนึ่งร้อยล้านกันเถอะ”

ถังเฟยกลอกตาแล้วพูดว่า “ผู้อาวุโส นี่คือรางวัลของท่านผู้นำสำหรับคุณ เกี่ยวอะไรกับเรา?"

“บอกแล้วไงว่าไม่เกี่ยวอะไรกับเรา” อมตะชางเหม่ยกล่าวว่า “ฉันเป็นคนที่มีความซื่อสัตย์สุจริต ฉันจะไม่ยอมให้คุณทำงานโดยเปล่าประโยชน์ ตราบใดที่คุณช่วยฉันรับรางวัล ฉันจะให้พวกคุณคนละสิบล้าน”

“ฉันไม่ต้องการเงิน” เยี่ยชิวกล่าว

ถังเฟยกล่าวว่า “เงินเดือนของฉันก็เพียงพอแล้ว”

เยี่ยหวู่ตี้พูดตรงๆ มากขึ้นว่า “ฉันไม่สนใจเรื่องเงิน”

เมื่อเห็นว่าทุกคนไม่สนใจ อมตะชางเหม่ยก็กัดฟันและพูดว่า “เอาล่ะ ตราบใดที่คุณช่วยฉันให้ได้เงินรางวัล ก็สามารถแบ่งเงินหนึ่งร้อยล้านให้กับพวกเราทั้งสี่คนได้ คุณจะว่าอย่างไร?”

เยี่ยชิวกล่าวว่า “พอแล้ว ผู้อาวุโส ถ้าคุณต้องการเงินรางวัล ไปหาเซียวจิ่วด้วยตัวเอง ไม่ต้องเกี่ยวข้องกับเรา เราจะไม่ร่วมมือกับคุณ”

อมตะชางเหม่ยขมวดคิ้วและพูดว่า “พวกคุณไม่รู้ว่าการหิวโหยเป็นอย่างไร ถ้าฉันทำเงินไม่ได้เร็วๆ นี้ ฉันจะต้องอดตาย”

“ภูเขาหลงหู่ยังมีคนอีกมากที่ฉันต้องดูแล”

“และ...…”

เยี่ยชิวขัดจังหวะอมตะชางเหม่ยอย่างไม่อดทน “หยุดบ่นต่อหน้าฉันได้แล้ว”

“ถ้าคุณหิวจริงๆ ฉันจะสนับสนุนคุณในฐานะเพื่อน รับประกันอาหารสามมื้อต่อวันด้วยซาลาเปาสามชิ้น”

ซาลาเปาสามลูก...…

นั่นคือสิ่งที่คนจะพูด?

อมตะชางเหม่ยโกรธมากและพึมพำว่า “ถ้าฉันรู้ว่าพวกคุณเป็นคนแบบนี้ ฉันคงไม่ไปช่วยเหลือพวกคุณ ฉันควรจะปล่อยให้หลงหนู่ว์ฆ่าพวกคุณ”

พรึบ!

ทันใดนั้นเยี่ยหวู่ตี้ก็เงยหน้าขึ้นมา “ผู้อาวุโส คุณกล้าพูดแบบนั้นอีกแล้ว คุณเหนื่อยกับการมีชีวิตอยู่แล้วเหรอ?”

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ ทำให้เยี่ยหวู่ตี้โกรธ

ชายชราคนนี้ไม่เพียงแต่ดุเยี่ยหวู่ตี้ แกล้งเป็นเยี่ยหวู่ซวงเท่านั้น แต่ยังบังคับให้เขาคุกเข่าอีกด้วย เขาต้องการฆ่าอมตะชางเหม่ยจริงๆ

“ถ้าไม่อยากช่วยก็อย่าช่วย จะโกรธทำไม อารมณ์เสียเพื่อ” อมตะชางเหม่ยไม่พอใจมาก

เยี่ยชิวยิ้มและพูดว่า “มาดื่มกันเถอะ!”

หลังจากนั้นไม่นาน

เยี่ยชิวก็ถามว่า “เหล่าถัง วังซาตานประสบปัญหาใดๆ อีกหรือไม่?”

“ปัญหา?” ถังเฟยตกตะลึงและพูดว่า “เมื่อเร็วๆ นี้ไม่มีปัญหาใด ๆ ในวังซาตาน!”

“ไม่มีปัญหา?” เยี่ยชิวถามด้วยความสับสน “ถ้าไม่มีปัญหา แล้วทำไมเทพทหารถึงกลับไป?”

นับตั้งแต่กลับมา เขาได้ยินว่าเทพทหารกลับไปแล้ว ซึ่งทำให้เยี่ยชิวงงงวย