วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 779

รถหรูหลายสิบคันปรากฏตัวขึ้นนอกสนามวิ่งลู่ลาน

รถนำคือรถโรลส์รอยซ์แฟนท่อม ตามด้วยรถเบนซ์สีดําสี่สิบกว่าคัน

สถานการณ์แข็งแกร่ง และดึงดูดความสนใจของผู้ชมจํานวนมากในคราวเดียว

“ใครมา?”

“ดูเหมือนว่าจะเป็นผู้ยิ่งใหญ่ ”

“คนธรรมดานั่งโรลส์รอยซ์ไม่ไหวหรอก”

“......”

ผู้ชมพูดกระซิบ

ผ่านไปสักครู่

ประตูรถโรลส์รอยซ์เปิดออก และหลี่เจิ้งซีและหลี่หมิงฮั่นก็ก้าวออกจากข้างใน

ทันใดนั้น ในเหตุการณ์เต็มไปด้วยคำดุด่า

“เเมร่ง หลี่เจิ้งซี!”

“ไอ้เเก่ช่างใช้ชีวิตเป็นจริงๆ!”

“แพ้การแข่งขันเเล้วยังจัดอแบบอย่างหรูหราแบบนี้ ช่างไม่เอาหน้า!”

หลี่เจิ้งซียังไม่ได้เข้าไปในสนามวิ่งลู่ลาน เขาก็ได้ยินคําดุเหล่านี้แล้ว ในใจรู้สึกหดหู่

พวกโง่ คิดว่าฉันอยากนั่งรถหรูเหรอ?

ฉันไม่อยาก

ฉันถูกบังคับ

เช้านี้ พ่อลูกหลี่เจิ้งซีเพิ่งออกมาจากโรงแรม พวกเขาก็ถูก “เชิญ”โดยหานหลงขึ้นไปที่รถโรลส์รอยซ์

หานหลงปากบอกว่าจะพาพวกเขาไปสถานที่แข่งขัน แต่ในความเป็นจริหลี่เจิ้งซีรู้ว่า หานหลงกลัวพวกเขาหนี

“นายหลี่ ปล่อยวางความจินตนาการที่ไม่สมจริงของคุณ เเข่งดีๆ ”

“ดีสุดจบลงในวันนี้ได้”

“ไม่อย่างนั้น ฉันจะส่งคุณทุกวันเหมือนในวันนี้ ”

หานหลงยิ้มและโบกมือให้หลี่เจิ้งซี แล้วปิดประตูรถ

หลี่เจิ้งซีโกรธมากจนจมูกเบี้ยว

เขาจะฟังไม่ออกได้ยังไง ว่าหานหลงคุกคามเขา

“ฮึ”

หลี่เจิ้งซีกรนอย่างเย็นชา และเดินเข้าไปในลู่และสนามวิ่งลู่ลาน

วินาทีถัดมา ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความตกใจ

“หมิงฮั่น ทําไมวันนี้มีผู้ชมเยอะจัง”หลี่เจิ้งซีถาม

หลี่หมิงฮั่นดูมึนงงราวกับว่า เขาตกใจกับการสถานการณ์เตรงหน้า

“ฉันรู้แล้ว”หลี่เจิ้งซีพูดอย่างกะทันหัน“เยี่ยชิวเป็นคนทำแน่ๆ”

“เมื่อวานเขาชนะการแข่งขัน วันนี้เขาจึงเรียกผู้ชมมาดูการแข่งขันมากขึ้น ”

“จุดประสงค์ของเขาในการทําแบบนี้ ก็คือทำให้ฉันขายหน้าต่อหน้าคนอื่นมากขึ้น!”

หลี่หมิงฮั่นพูดด้วยความโกรธ“ คุณพ่อ เยี่ยชิวร้ายกาจเกินไป พวกเราต้องไม่ปล่อยให้สมความปรารถนาของเขา”

หลี่เจิ้งซีพยักหน้าและพูดว่า “หมิงฮั่น ไปเตรียมตัวตามแผนที่เราคุยกันในเมื่อคืนนี้เลย”

“ยังไงก็ตาม วันนี้ต้องเอาชนะไอ้หนุ่มคนนั้นให้ได้ ”

“ฉันจะแพ้อีกไม่ได้แล้ว ”

เมื่อหลี่เจิ้งซีพูดถึงตรงนี้ เขาก็เหลือบมองเยี่ยชิวที่อยู่บนเวที ยิ้มอย่างเย็นชาและะพูดว่า“ไอ้หนุ่ม นายเรียกผู้ชมมาจํานวนมากอย่างนี้ รอให้ฉันชนะเเล้ว ดูว่านายจะจบลงยังไง”

ในขณะนั้น หลี่เจิ้งซีก้าวขึ้นเวทีอย่างรวดเร็ว

เยี่ยชิวยืนอยู่บนเวที จ้องไปที่หลี่เจิ้งซีด้วยดวงตาทั้งสองข้าง จ้องไม่หยุด

ซึ่งทําให้หลี่เจิ้งซีอึดอัดมาก

“นายมองฉันทำอะไร?” หลี่เจิ้งซีถาม

“นายหลี่ เมื่อคืนนายพักผ่อนได้ไม่เต็มที่เหรอ?” เยี่ยชิวดูเป็นห่วงหลี่เจิ้งซีมาก

หลี่เจิ้งซีตอบว่า “ฉันพักผ่อนได้สบายดีมาก”

“อย่างนี้เหรอ คุณหลี่ มีคำพูดคําหนึ่งฉันไม่รู้ว่าจะพูดหรือไม่พูดดี ”

“นายพูดมา ”

เยี่ยชิวพูดอย่างเคร่งขรึม“นายหลี่ ฉันเป็นผู้แพทย์แผนจีนที่ยอดเยี่ยม จุดนี้ คิดว่านายรู้อยู่แล้ว ”

“เมื่อกี๊ฉันสังเกตไปแป๊บหนึ่ง พบว่าขอบตาของนายดํา ใบหน้าของนายบวม ก้าวของนายหนัก เจปวดเอวเเละเข่าตามมาตรฐาน ”