วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 828

เยี่ยชิวได้ทุ่มเทอุทิศตนให้กับการตรัสรู้

หินสี่เหลี่ยมจัตุรัสแท่นนี้ ถึงแม้ว่าภายนอกจะดูธรรมดาๆ แต่เยี่ยชิวรู้สึกถึงความแปลกบางอย่างได้ทันทีเมื่อเขานั่งลงบนแท่นหินสี่เหลี่ยมนี้

เขาหลับตาลง และได้ยินเสียงอันแหลมคมของดาบที่ดังอยู่ข้างหูอย่างไม่ขาดสาย

ที่แปลกไปกว่านั้น เขาได้ยินเพียงเสียงปะทะดาบดังกึกก้อง แต่สิ่งนั้นกลับไม่ปรากฏให้เห็นแม้แต่น้อย

ไม่ไกลออกไป ชิวซานหนานเกอเห็นเยี่ยชิวนั่งอยู่บนแท่นตรัสรู้ ดวงตาที่สวยงามของเขาเต็มไปด้วยความประหลาดใจ

“คิดไม่ถึงเลย เขาก้าวเข้าสู่บันไดขั้นที่เจ็ดนั่นได้แล้วจริงๆ”

ชิวซานหนานเกอประหลาดใจมาก ในเวลานั้นท่านอาจารย์ไคซานแห่งสำนักสุ่ยเยว่ยังทำไม่ได้ แต่วันนี้เยี่ยชิวทำได้แล้ว

“ฉันรู้ เขาทำได้แน่นอนอยู่แล้ว”

เชียนซานเสวี่ยพูดเสริมว่า “ท่านอาจารย์ ท่านคิดว่าเยี่ยชิวรับรู้อะไรได้บ้างตอนที่เขาอยู่บนแท่นตรัสรู้นั้น?”

ชิวซานหนานเกอส่ายหัวพลางพูดว่า “ฉันไม่รู้หรอก แต่ถึงอย่างไรเยี่ยชิวก็เป็นคนแรกที่สามารถก้าวไปสู่บันไดขั้นที่เจ็ดได้ในรอบหลายร้อยปี”

เชียนซานเสวี่ยกล่าวว่า “หวังว่าเยี่ยชิวจะทำสำเร็จนะ!”

ณ ขณะนี้

เยี่ยชิวลืมตาขึ้นแล้วถามว่า “เสี่ยวเสวี่ย พวกเธอได้ยินเสียงคำรามของกระบี่นั่นหรือไม่?”

เชียนซานเสวี่ยส่ายหน้าพร้อมกับตอบว่า “ไม่ ฉันไม่ได้ยิน”

ชิวซานหนานเกอก็ส่ายหน้าและพูดว่า “ฉันได้ยินแค่เสียงของลม”

แปลกจริง ทำไมฉันถึงได้ยินเสียงคำรามของกระบี่ แต่พวกเธอกลับไม่ได้ยินซะอย่างงั้น?

หรือว่านี่จะเกี่ยวข้องกับฐานตรัสรู้หรือไม่?

เยี่ยชิวเฝ้าฐานหินเงียบๆและฟังอย่างตั้งใจ หลังพบว่า เสียงคำรามของดาบเหล่านี้ดังมาจากหน้าผาซึ่งอยู่ไม่ไกล

เขาอดไม่ได้ที่จะเงยหน้ามองไปที่หน้าผา

บนหน้าผาที่เปลือยเปล่าไร้หญ้าปกคลุมนั้นเต็มไปด้วยมีดดาบทุกชนิดและไม่มีสิ่งอื่นใดๆเลย

“น่าแปลกมาก ฉันรู้สึกได้ชัดว่าเสียงคำรามของดาบดังมาจากหน้าผานั่น แต่ทำไมดาบถึงไม่ปรากฏให้เห็นกันนะ?”

เยี่ยชิวสับสนจนไม่สามารถอธิบายสิ่งที่เกิดขึ้นได้

เขาจ้องมองไปที่หน้าผาแบบไม่ละสายตาอยู่นาน แต่ไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้นเลยแม้แต่น้อย

“เป็นไปได้มั้ยว่า ที่นี่เป็นแค่สถานที่ที่เซียนกระบี่จ่งหยวนบรรลุการตรัสรู้เท่านั้น และไม่มีอะไรพิเศษไปมากกว่านี้?”

เยี่ยชิวเกิดความคิดนี้ขึ้นในใจ เขาก็ปฏิเสธความคิดของตัวเองทันที

“ไม่สิ สถานที่นี้ต้องไม่ธรรมดาแน่ๆ”

“ไม่เช่นนั้น เจตนาดาบอันทรงพลังคงไม่หลงเหลืออยู่ในบันไดทั้งเจ็ดได้หรอก”

“ขั้นบันไดทั้งเจ็ดนี้ ดูเหมือนว่าเป็นที่ที่ไว้ทดสอบของเซียนกระบี่จงหย่วนรุ่นหลังที่ตั้งใจเก็บไว้”

“แต่จุดประสงค์ของเซียนกระบี่จ่งหยวนแท้จริงแล้วคืออะไรกันนะ?”

เยี่ยชิวหลับตาและปรับการหายใจของเขา ปล่อยให้จิตใจสงบลง

ใจเขาค่อยๆสงบนิ่งดั่งสายน้ำ

“ชิ๊ง!”

ทันใดนั้นก็มีเสียงแหลมคมของดาบดังก้องในหูของเขา

เยี่ยชิวลืมตาขึ้นทันทีและมองไปรอบๆ แต่ก็ยังมองไม่เห็นเจตนาของดาบนั่นเลย

“เสี่ยวเสวี่ย เมื่อครู่พวกเธอได้ยินเสียงแหลมคมของดาบนั่นหรือเปล่า?” เยี่ยชิวถามขึ้นอีกครั้ง

เชียนซานเสวี่ยและชิวซานหนานเกอต่างพากันส่ายหัว

“ดูเหมือนว่ามันน่าจะเกี่ยวข้องกับหินก้อนที่ฉันนั่งอยู่จริงๆ” เยี่ยชิวคิดใคร่ครวญครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “เสี่ยวเสวี่ย หนานเกอ พวกเธอกลับไปก่อนเถอะ!”

“ฉันอยากอยู่ที่นี่อีกสักพัก”

“เสร็จแล้ว ฉันจะตามไป”

หลังจากที่เชียนซานเสวี่ยและชิวซานหนานเกอกลับไปแล้ว เยี่ยชิวก็เปิดดวงตาสวรรค์และจ้องมองไปที่หินสี่เหลี่ยมนี้ที่เขานั่งอยู่

เขาอยากรู้ว่าหินก้อนนี้มีอะไรอยู่ข้างในหรือเปล่า?

แต่ทว่า มันทำให้เยี่ยชิวผิดหวังมาก

มันเป็นแค่หินธรรมดาๆก้อนหนึ่ง ไม่มีสิ่งใดอยู่ในหินก้อนนี้เลย

“ทำไมเวลาที่ฉันนั่งตรงนี้ ถึงได้ยินเสียงคำรามของดาบ เสียงคำรามดาบเหล่านี้จริงๆแล้วมาจากที่ไหนกันนะ?”

เยี่ยชิวคิ้วขมวด

ผ่านไปหนึ่งชั่วโมง เขาก็ยังไม่ค้นพบอะไรเลย