วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 879

กลุ่มคนเดินต่อไปเรื่อยๆ

ระหว่างทางทุกคนระวังกันมาก

เพราะว่าระยะทางยิ่งเดินยิ่งเข้าใกล้สำนักงานใหญ่ลัทธิแม่มด

ผ่านไปประมาณหนึ่งชั่วโมง

ภูเขาและป่าไม้ด้านหน้าถูกปกครองไปด้วยหมอกสีขาวทำให้ดูเหมือนแดนสวรรค์

"ว่าไม่ได้นะแถวนี้อากาศดีนะเนี้ย ถ้าสร้างบ้านพักตากอากาศอาจจะเป็นธุรกิจที่ดี"หลงเยี่ยพูดอย่างขำขัน

เยี่ยชิวพูด"บ้านพักตากอากาศยังไม่ทันสร้างคนก็ตายก่อนแล้ว"

หลงเยี่ยงง"หมายความว่าอะไร?"

เยี่ยชิวชี้ไปที่หมอกด้านหน้าแล้วพูดว่า"นั้นคืออากาศที่เต็มไปด้วยพิษ เมื่อสูดดมเข้าไปตายสถานเดียว"

"โอ้โห!"หลงเยี่ยตกใจ ถามว่า"ตอนนี้จะทำยังไง?"

เยี่ยชิวเงยหน้ามองท้องฟ้าแล้วพูดว่า"รออีกสองชั่วโมงพระอาทิตย์จะตกดินถึงเวลานั้นอากาศพิษก็จะหายไปเอง"

ถังเฟยรีบถาม"ความหมายของนายคือ พวกเราต้องอยู่ที่นี้รอให้อากาศพิษหายไปหรอ?"

เยี่ยชิวไม่ได้ตอบคำถามของถังเฟย แต่ถามฉีหลินว่า"ของไม่ได้ฝังไว้ตรงป่าด้านหน้าใช่ไหม?"

"ไม่ได้ฝังไว้"ฉีหลินตอบ"ผ่านป่าด้านหน้านั้นไป เดินอีกสิบกิโลเมตร จะเจอกับต้นชาโบราณ ฉันเอากล่องเหล็กฝังไว้ด้านใต้ของต้นชาโบราณสักต้น"

"งั้นก็ดี"เยี่ยชิวถึงตอบถังเฟยว่า"พวกเราไม่สามารถอยู่ที่นี้รอจนกว่าพระอาทิตย์จะตกดิน เปลี่ยนเส้นทางเดินอ้อมป่าแห่งนี้ไป"

"อืม"ถังเฟยพยักหน้า

จากนั้นทุกคนเปลี่ยนเส้นทางเดินอ้อมป่าที่เต็มไปด้วยอากาศพิษ

ก่อนหน้านั้นเจอคนของสำนักงานใหญ่ลัทธิแม่มดสามระลอก ทั้งหมดมีสิบกว่าคนแต่โดนเยี่ยชิวฆ่าทิ้งหมดแล้ว

ในที่สุดก่อนที่พระอาทิตย์จะตกดินเยี่ยชิวและฉีหลินก็ได้เห็นต้นชาโบราณที่พูดกันก่อนหน้านี้

อยู่ห่างออกไปห้าสิบเมตร

ลำต้นของใบชาโบราณเหล่านั้นหนามาก สูงหลายสิบเมตร ใบไม้เขียนชะอุ่ม

เยี่ยชิวพูดกับหลงเยี่ยว่า"นายอยากหาเงินละก็ ไม่ดีส่งคนมาเด็ดใบชาที่นี้ทุกปี"

หลงเยี่ยพูดอย่างดูถูกว่า"ใบชาจะมีราคาเท่าไหร่?อีกอย่างมีแค่ไม่กี่ต้นจะเด็ดได้สักกี่ใบ?"

เยี่ยชิวหัวเราะและพูดว่า"นายอย่าดูถูกต้นชาไม่กี่ต้นนี้นะ พวกนี้เป็นต้นชาป่าอายุพันปี แค่ฝีมือในการทำใบชาดี ใบชาหนึ่งกรัมก็สามารถขายได้หลายแสนเลย"

"อะไรนะ?"หลงเยี่ยตกตะลึง

ในเวลานี้ฉีหลินชี้ไปยังต้นชาที่ใหญ่ที่สุดแล้วพูดว่า"กล่องเหล็กฝังอยู่ตรงใต้ต้นนั้น เยี่ยชิวนายอยู่ที่นี้รอฉัน ฉันไปขุดกล่องเหล็กออกมา"

"รอแปป!"เยี่ยชิวเรียกฉีหลินไว้

"มีอะไร?"ฉีหลินมองเยี่ยชิวอย่างไม่เข้าใจ

เยี่ยชิวกวาดตามองไปบริเวณรอบๆ จากนั้นพูดว่า"ไม่ต้องซ่อนแล้วออกมาเถอะ!"

ถังเฟยตกใจ รีบยกปืนขึ้น พร้อมที่จะลั่นไกปืนทุกเมื่อ

แต่ผ่านไปสักพักก็ไม่เห็นเงาคนสักนิด

"ฉันจะบอกให้ถ้าพวกคุณยังไม่ออกมาอีกฉันจะเป็นคนส่งพวกคุณไปเอง"

น้ำเสียงของเยี่ยชิวแฝงไปด้วยความเยือกเย็นและไอสังหาร

หลังจากห้าวิ

"ฮ่าฮ่าฮ่า……"

เสียงหัวเราะดังลั่น

หลังจากนั้นไม่นานก็มีคนหลายคนเดินออกมาจากหลังต้นใบชาโบราณ

ผู้ชายห้าคน!

ในสี่คนนั้นล้วนเป็นชายชรา พวกเขาใส่ชุดคลุมสีเทา ที่เอวห้อยดาบไว้ ไม่ว่าจะส่วนสูง รูปร่างหน้าตา แทบจะเหมือนกัน

แฝดสี่!

สำหรับคนที่เหลืออยู่หนึ่งคน เป็นชายหนุ่มอายุยี่สิบกว่า ในมือถือคันธนูและมีลูกธนูอยู่ด้านหลัง

เยี่ยชิวกวาดตามองแปปเดียวก็สามารถดูออกพลังยุทธ์ของทั้งห้าคนนี้ ทั้งหมดล้วนฝีมือใกล้เคียงกับปรมาจารย์อันดับมังกร

สายตาของเขาไปหยุดที่ชายหนุ่มสองวิ

เพราะว่าชายหนุ่มคนนี้อายุเพียงแค่ยี่สิบกว่าพลังยุทธ์กลับแข็งแกร่ง ทำให้เห็นว่าเขามีพรสวรรค์ในศิลปะการต่อสู้มากหากให้เวลาเขาไม่กี่ปีก็สามารถอยู่ในสิบอันดับแรกของอันดับมังกร

ซูเสี่ยวเสี่ยวเห็นชายหนุ่ม ตะโกนเรียก"พี่ไห่ รีบๆช่วยฉัน!"