วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 947

“แล้วนี้ล่ะ ยังเป็นลางดีอยู่หรือเปล่า?”

เยี่ยชิวตกตะลึงและก้มลงมองอมตะชางเหม่ย

เขาเห็นเพียงอมตะชางเหม่ยที่ล้มอยู่บนพื้น ร่างกายของเขาแข็งทื่อไม่ขยับ ใบหน้าของเขาเป็นสีเขียว และมีน้ำลายฟูมปาก

เยี่ยชิวมองเพียงแว๊บเดียวก็รู้ได้เลยว่า อมตะชางเหม่ยนั้นถูกวางยาพิษ

อมตะชางเหม่ยพูดด้วยความเจ็บปวด：“เจ้าเด็กบ้า ช่วยข้าด้วย ช่วยฉันด้วย... ”

เยี่ยชิวนั้ยังไม่ได้รีบเข้าไปช่วยอมตะชางเหม่ยโดยทันที เขาพูดไปขำไปว่า：“ตาเฒ่า ยันต์นั้นไม่ได้บอกว่าโชคร้ายจะกลายเป็นโชคดีหรอ อีกสักพักก็จะหายดีแล้วไม่ต้องกังวล”

อมตะชางเหม่ยวิตกกังวลและโกรธพูดขึ้นว่า：“เจ้าเด็กบ้านี้ เลิกพูดประชดแล้วมาช่วยข้าก่อนเร็วๆ ข้ายังไม่อยากตาย”

เยี่ยชิวยื่นมือออกมา

“เจ้าหมายความว่าอย่างไร?” พูดขึ้นอย่างสับสน

เยี่ยชิวพูดขึ้น：“เอาร้อยล้านมาให้ข้า แล้วข้าจะช่วยชีวิตเจ้า”

ให้ตายเถอะ!

อมตะชางเหม่ยโกรธมากจนอยากที่จะด่าเยี่ยชิว

“อย่าบอกนะว่าไม่มีเงิน เจ้าขายยันต์ดาบให้ข้าสิบแผ่น ได้เงินจากข้าไปตั้งมาก” เยี่ยชิวพูด

อมตะชางเหม่ยพูดด้วยความโกรธ：“ช่วยข้าก่อน รอถอนพิษได้แล้วข้าจะให้เจ้า”

“เจ้าคงคิดว่า รอให้ข้าถอนพิษให้เจ้าก่อนแล้วเจ้าก็จะเชิดไม่จ่ายเงินใช่ไหมล่ะ?” เยี่ยชิวพูดด้วยรอยยิ้มตาหยี “จ่ายเงินมาก่อน”

“เจ้า——”

อมตะชางเหม่ยกำลังจะอ้าปากด่าเยี่ยชิว แต่ใครจะรู้ว่าทันทีที่เขาเปิดปาก ฟองสีขาวก็ออกมาจากปากของเขา

เยี่ยชิวพูดขึ้นอย่างช้าๆว่า：“พิษนี้ไม่มีสีไม่มีกลิ่น แม้แต่ประสาทสัมผัสของข้ายังไม่สารถรับรู้ได้ ยากมากที่จะพบเห็นมัน”

“ตาเฒ่า อาการเจ้าในตอนนี้ถ้าไม่รีบปฐมพยาบาลล่ะก็ อีกไม่กี่นาทีเจ้าก็จะได้ไปเจอกับผู้สืบทอดภูเขาหลงหู่แล้วล่ะ”

“จะว่าไปแบบนั้นก็ไม่เลวนิ เพราะเจ้าก็อยู่ในชนชั้นอมตะอยู่แล้วใช่ไหม?”

ที่แท้ก็อยากให้ข้าตาย หนอยแน่เจ้าเด็กเหลือขอนี้

อมตะชางเหม่ยจ้องมองที่เยี่ยชิวด้วยความโกรธแล้วพูดว่า：“ไปโอนเงินเอาเองแล้วกัน โทรศัพท์อยู่ในกระเป๋าของฉัน”

“เชื่อฟังคำสั่งดีกว่าเคารพ” เยี่ยชิวหยิบโทรศัพท์มือถือของอมตะชางเหม่ยออกมาจากกระเป๋า แล้วเปิดไปที่บัญชีธนาคาร

“รหัสผ่าน?”

“แปดหกตัว!”

เมื่อเยี่ยชิวเข้าธนาคารของอมตะชางเหม่ยได้แล้วนั้น เขาก็พบว่าในบัญชีธนาคารของอมตะชางเหม่ยมีเงินอยู่พันล้าน

“ให้ตายเถอะ ตาเฒ่าที่แท้จริงเจ้ารวยมาก แต่เจ้ายังชอบทำเป็นร้องไห้กับความยากจนต่อหน้าข้า ไร้ยางอายจริงๆ”

เยี่ยชิวพูดจบก็โอนเงินร้อยล้านเข้าบัญชีของตน

หลังจากนั้น เขาก็ลากอมตะชางเหม่ยออกจากป่า และเขาก็ใช้เข็มทองแทงร่างอมตะชางเหม่ยอย่างรวดเร็ว

ผ่านไปสักครู่อาการของอมตะชางเหม่ยก็ดีขึ้นมา

“ชู่——”

อมตะชางเหม่ยสูดหายใจเข้าอย่างยาวแล้วต่อว่าเยี่ยชิว: “ไอ้เด็กเหลือขอ เจ้าใช้ประโยชน์จากสถานการณ์ที่ย่ำแย่เพื่อแบล็กเมล์ข้าจริงๆ เจ้ามันไร้หัวใจ”

เยี่ยชิวพูดด้วยรอยยิ้ม：“เจ้าอย่าลืมนะ ว่าเมื่อสักครู่นี้ใครเป็นคนช่วยชีวิตเจ้า? เมื่อสักครู่นี้ถ้าไม่ได้ข้าเจ้าคงตายไปแล้ว”

อมตะชางเหม่ยตอบกลับ ：“ถ้าฉันไม่ให้เจ้าร้อยล้าน เจ้าจะช่วยชีวิตข้าไหมล่ะ?”

“ช่วย!”ใบหน้าของเยี่ยชิวยังคงเต็มไปด้วยรอยยิ้ม：“เจ้าก็รู้ว่าข้าเป็นคนอย่างไง ข้าจะไม่ยืนดูเมื่อเพื่อนของตัวเองเดือดร้อนหรอกนะ”

อมตะชางเหม่ยตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า：“งั้นถ้าข้าไม่ให้เงินเจ้า เจ้าก็ยังจะช่วยชีวิตข้า?”

เยี่ยชิวยิ้มและตอบกลับว่า：“ใช่”

ใบหน้าของอมตะชางเหม่ยเปลี่ยนเป็นสีเขียวอีกครั้งเพราะความโกรธ

เยี่ยชิวพูดขึ้นว่า：“ข้าก็แค่ล้อเจ้าเล่นเฉยๆ ใครจะไปคิดว่าเจ้าจะให้จริงๆล่ะ ในทางกลับกันถ้าข้าไม่ได้เข้าบัญชีธนาคารเจ้า ข้าจะรู้ได้อย่างไรว่าเจ้ามีเงินมากขนาดนี้?”

อมตะชางเหม่ยโกรธและพูดขึ้นว่า：“ข้าทำงานหนักมาครึ่งชีวิตแล้ว กว่าข้าจะเก็บเงินได้ขนาดนี้ แต่กลับโดนเจ้ามาเอาไปหนึ่งในสิบส่วนที่ข้ามี ข้าอยากจะฆ่าเจ้าจริงๆ”

เยี่ยชิวพูดอย่างสับสน ：“ตาเฒ่า เจ้าเป็นคนต่างชาติ ทำไมถึงมีเงินมากมายขนาดนี้?”