วิวาห์ลวงอลวนรัก นิยาย บท 103

เขาชี้ไปที่เซี่ยหนัน และโมโหจนมือสั่น

“พอแกไปต่างประเทศแล้วก็ไม่เคยติดต่อกลับมาสักครั้งเดียว กว่าจะได้กลับมา ไม่คิดแม้แต่จะห่วงใยพ่อแม่ หรือว่ารักน้องสาวตัวเอง แต่ว่ากลับใช้น้องมาระบายความโกรธ!”

“เธอยังท้องอยู่ด้วยซ้ำ แกใจร้ายมากนะที่ผลักเธอลงมาจากบันได ถ้าเกิดว่าเด็กในท้องเป็นอะไรขึ้นมา ฉันจะบอกแกไว้เลยนะ !ต่อไปก็ไสหัวออกจากตระกูลเซี่ยไปซะ เพราะว่าฉันไม่มีลูกสาวอย่างแก

พอสิ้นเสียงนี้ สีหน้าของเซี่ยหนันก็เยือกเย็นลงทันที

กู้หรันรู้สึกว่าหัวข้อมันไม่ถูกต้อง ก็เลยถามอย่างประหลาดใจว่า “ผลักใครลงบันได? หนันหนัน……หนันหนันทำไมถึงเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้ล่ะ?”

เธอรู้จักกับเซี่ยหนันมานานหลายไป รู้จักเธอดีที่สุด

ไม่ว่าจะเป็นเพราะเหตุผลอะไร เธอไม่มีทางทำเรื่องแบบนี้แน่นอน

แต่นึกไม่ถึงเลยว่า จู่ๆ เซี่ยหนันจะหัวเราะออกมาอย่างเยือกเย็น

“เหอะ ได้สิ ถ้าเกิดว่าพ่อไม่ได้อยากมีลูกสาวแบบหนู หนูก็ไม่อยากมีพ่อแบบนี้เหมือนกัน !”

“ในเมื่อเป็นแบบนี้ ก็ถือว่าวันนี้เราคุยกันเคลียร์แล้วนะ นับตั้งแต่วินาทีที่หนูก้าวออกจากบ้านนี้ไป ต่อไปพ่อก็เดินไปตามทางที่สว่างสดใสของพ่อ ส่วนหนูก็จะเดินตามทางที่ยากลำบากของตัวเอง พวกเราไม่มีความเกี่ยวข้องอะไรกันอีก!”

“แก!”

เซี่ยหมินต๋าโมโหจนเวียนหัว

คนที่เหลือก็ช่วยกันเกลี้ยกล่อมอย่างรวดเร็ว

กู้หรันก็อึ้งไปเหมือนกัน

หลังจากนั้น เซี่ยหนันกลับไม่ได้ให้เวลาเธอได้ตั้งสติเลย หลังจากพูดสิ่งที่โหดร้ายจบเธอดึงมือเธอออกไปจากที่นี่เลยทันที

จนมาถึงหน้าประตูคฤหาสน์ตระกูลเซี่ย เธอก็ยังดึงสติไม่ได้ว่าเรื่องนี้มันเป็นยังไงกันแน่

เธอดึงเซี่ยหนันให้หยุดแล้วก็ถามด้วยความรีบร้อนว่า “หนันหนัน สรุปแล้วมันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่? ทำไมเธอกับคุณลุงถึงได้ทะเลาะกันได้ล่ะ?”

เห็นได้ชัดว่าเซี่ยหนันรู้สึกอารมณ์เสียเล็กน้อย

เธอขมวดคิ้วเข้าหากันและพูดว่า “อย่าพึ่งถามอะไรเยอะตอนนี้ได้ไหม ฟังฉันก่อน ออกไปจากที่นี่ก่อนแล้วค่อยคุยกัน”

กู้หรันเห็นดังนี้ก็เม้มปากเข้าหากัน แล้วก็ไม่กล้าพูดอะไรเยอะอีก

และพวกเธอก็ขึ้นรถไปด้วยกัน

กู้หรันเป็นคนขับ

พอขับรถมาถึงริมแม่น้ำ เซี่ยหนันก็ให้เธอจอด

ทั้งสองคนนั่งอยู่บนรถแบบนี้ กู้หรันเห็นสีหน้าของเธอแล้วก็ถามออกมาด้วยความกังวล “หนันหนัน เธอไม่เป็นอะไรจริงๆ ใช่ไหม?”

เซี่ยหนันหัวเราะเยาะออกมาอย่างเย็นชา

“เหรอ? ถ้ายังงั้นเธอรู้ไหมว่าวันนี้มันเกิดอะไรขึ้น?”

กู้หรันเงี่ยหูตั้งใจฟัง

แล้วก็ได้ยินเซี่ยหนันพูดออกมาอย่างเย็นชาว่า “เซี่ยเวยท้อง แปดเดือนแล้ว เป็นลูกของลู่ไห่ฉี ฉันรู้เรื่องเธอนานแล้ว เดิมฉันก็ไม่อยากสนใจเธอหรอกนะ เพราะถึงยังไงฉันก็ไม่ได้อยากได้ไอ้เลวอย่างลู่ไห่ฉีอยู่แล้ว พวกเขาจะไปคบกันก็ตามใจ”

“แต่ไม่คิดเลยว่า จู่ๆ เธอก็มาดึงฉัน แล้วก็เหยียบอากาศและตกลงบันไดไป”

“หลังจากนั้น เธอก็บอกกับเซี่ยหมินต๋าว่าฉันเป็นคนผลักเธอ เรื่องที่น่าตลกก็คือ เซี่ยหมินต๋าก็เชื่อแบบนั้นเหมือนกัน ไม่ว่าฉันจะอธิบายยังไง เขาก็ปักใจเชื่อไปแล้วว่าฉันเป็นคนทำร้ายเซี่ยเวย”

“แต่ว่าฉันต่างหากที่เป็นลูกสาวแท้ๆ ของเขา เซี่ยเวยก็เป็นแค่ลูกติดจากเจียงจิ่งลี่เท่านั้นเอง เธอเคยเห็นคนที่ไม่เชื่อลูกสาวแท้ๆ ของตัวเองแต่เชื่อลูกเลี้ยงเหรอ?”

“และเมื่อกี้เธอก็เห็นเองแล้ว ว่าเขาไล่ฉันออกจากตระกูลเซี่ย บอกว่าไม่มีลูกสาวอย่างฉัน ในเมื่อเขาพูดแบบนี้แล้ว ฉันก็จะไม่หวงแหนเหมือนกัน”

“เพราะถึงยังไง เขาก็ไม่เหมาะสมจะมาเป็นพ่อของฉันอยู่แล้ว !”

พอพูดจบประโยคสุดท้าย กู้หรันก็รู้สึกได้ว่าเสียงของเธอมันเริ่มสั่น

หัวใจของเธอก็สั่นเล็กน้อยเช่นกัน