วิวาห์ลวงอลวนรัก นิยาย บท 102

กู้หรันรับกลับทันที

แต่ว่า ตอนที่เธอก้าวออกจากประตูไปนั้น เสียงที่ทุ้มต่ำผู้ชายด้านหลังก็ดังขึ้นอีกครั้ง

“ผมให้เวลาคุณสามวัน ถ้าผ่านไปสามวันแล้ว ผมจะไปถามหาคำตอบจากคุณนะ”

กู้หรัน “……”

สามวันอีกแล้ว!

ครั้งที่แล้วตอนที่ทั้งสองคนแต่งงานกัน เขาก็บอกว่าสามวัน

หลังจากสามวัน เขาก็แต่งงาน

ตอนนี้ก็ให้เวลาสามวันอีกแล้ว

หัวของเธอยุ่งเหยิงเล็กน้อยอย่างอธิบายไม่ถูก แล้วเธอก็รีบพยักหน้าหลังจากนั้นก็ออกไปจากที่นี่

พอเดินไปถึงหน้าบันได เธอก็ได้เจอกับลุงโอที่กำลังถือซุปขึ้นมา

พอลุงโอเห็นว่าเธอดูตื่นตระหนก และแก้มก็แดงมาก ก็เลยถามด้วยความประหลาดใจ “คุณนายน้อยครับ เกิดอะไรขึ้น? ทำไมคุณถึงได้หน้าแดงขนาดนั้น?”

กู้หรันโบกมืออย่างลวกๆ ตอนที่เธอกำลังจะพูดอะไรบางอย่างนั้น ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าของชายหนุ่มดังขึ้นมาจากด้านหลัง

หลังจากนั้น ก็ได้ยิน สีโม่เฉิงพูดว่า “ลุงโอ เอาซุปไปที่ห้องทำงานนะครับ”

ลุงโอชะงักไป และหลังจากนั้นก็พยักหน้า

“เอ่อ โอเคครับ”

ลุงโอยื่นซุปให้กู้หรัน แล้วเขาก็รีบกลับไปที่ครัว

กู้หรันถือซุป แล้วก็รีบหนีไปทันที

สีโม่เฉิงยืนอยู่ตรงทางเดิน มองไปทางด้านหลังของหญิงสาวที่เหมือนกำลังวิ่งหนี แล้วมุมปากเขาก็ยกยิ้มขึ้นอย่างมีความสุข

คืนนี้ กู้หรันนอนหลับไม่สนิท

จิตใจของเขาเต็มไปด้วยใบหน้าของชายคนนั้นและคำพูดที่เขาพูด

ไม่ว่าจะคิดยังไงเธอก็คิดไม่ออก ว่าสีโม่เฉิงชอบเธอได้ยังไงกัน?

เธอมีอะไรดีเหรอ?

ไม่ว่าจะเป็นเรื่องฐานะ หรือว่าการศึกษา ก็เหมือนจะไม่เหมาะสมกับเขาสักอย่างเดียว

ความเป็นเลิศของผู้ชายคนนั้นแข็งแกร่งพอที่จะทำลายหัวใจของผู้หญิงคนไหนก็ได้

แต่ก็เพราะว่าเป็นแบบนั้น กู้หรันถึงได้พยายามบังคับตัวเอง ว่าอย่าคิดอะไรเกินเลยกับเขา

เพราะถึงยังไง เธอก็เคยเจ็บมาครั้งหนึ่งแล้ว และไม่อยากจะลองครั้งที่สองด้วย

แต่พอเห็นท่าทีของเขา มันก็ไม่เหมือนกับว่ากำลังล้อเล่นเลย

ดังนั้น หลังจากผ่านไปสามวันแล้วเธอควรตอบอะไรเขาดีละ?

กู้หรันจิตใจวุ่นวายมาก

และในขณะเดียวกัน ยังมีอีกอารมณ์หนึ่งที่เกิดขึ้นลับๆ

มันเป็นเพียงอารมณ์ความรู้สึกอย่างว่า เธอไม่กล้าที่จะคิดถึงมัน และก็พยายามจะกลั้นมันเอาไว้ ไม่ยอมให้มันออกมา เพื่อที่จะไม่มีอิทธิพลต่อการตัดสินใจของเธอเอง

วันที่สอง เธอก็เลยตื่นสาย