วิวาห์ลวงอลวนรัก นิยาย บท 101

เขารู้สึกปวดหัวเล็กน้อย

นี่เป็นครั้งแรก ที่ได้เข้าใจอาการพูดไม่ออก

กู้หรันเห็นว่าเขาไม่พูดอะไร ก็คิดว่าเขากำลังยอมรับโดยปริยาย

ถึงแม้ว่าจะรู้สึกผิดหวัง แต่ว่าเธอก็ผลักเขาออกแล้วก็ยืนขึ้น

เธอเงียบอยู่ครู่หนึ่ง แล้วก็พูดว่า “คุณลองไปคิดดูก่อนแล้วกันว่าว่างวันไหนบ้าง ฉันได้หมดเลย ถ้าเกิดว่าฝั่งคุณเตรียมพร้อมเรียบร้อยแล้วก็บอกฉันแล้วกัน”

พอพูดจบ เธอก็ลุกขึ้นเดินออกไปอย่างไม่อาลัยอาวรณ์

แต่ว่าตอนนั้นเอง ก็มีเสียงทุ้มต่ำของชายคนหนึ่งดังขึ้นด้านหลัง

“ใครบอกว่าผมจะหย่ากับคุณ?”

กู้หรันชะงักไป แล้วก็หันหน้ามามองเขา

สีหน้าของเธอดูสับสนเล็กน้อย

สีโม่เฉิงถอนหายใจอย่างไม่มีทางเลือก และก็ยืนขึ้นตามเธอ

ชายหนุ่มร่างกายสูงยาว พอเขายืนขึ้น ก็บังแสงไฟไปครึ่งหนึ่งทันทีเลย

ร่างเล็กๆ ของกู้หรันก็ถูกปกคลุมไปด้วยเงามืด เผยให้เห็นความงามที่ดูไม่เหมือนจริงภายใต้แสงไฟที่สลัว

ชายหนุ่มเอาแขนทั้งสองข้างค้ำไว้บนโต๊ะเพื่อกั้นเธอระหว่างโต๊ะกับตัวของเขา พร้อมกับมองลงมาที่เธอ

เขากระซิบถามว่า “กู้หรัน ฟังให้ชัดนะ ผมจะพูดแค่ครั้งเดียว”

กู้หรันเงยหน้าขึ้น เปิดปากออกเล็กน้อยและจ้องมองไปที่เขาด้วยความประหลาดใจ

แล้วก็ได้ยินชายหนุ่มตรงหน้าพูดออกมาอย่างจริงจังว่า “ผมตกหลุมรักคุณไปแล้ว ดังนั้นผมก็เลยไม่ได้อยากจะหย่า ผมอยากเป็นแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ เหมือนกับสามีภรรยาที่แท้จริง ร่วมทุกข์ร่วมสุข อยู่ด้วยกันยันแก่เฒ่า คุณเข้าใจไหม?”

ปัง——

เหมือนมีอะไรบางอย่างระเบิดเงียบๆ ในหัวของเธอ

สีหน้าของกู้หรันดูเหมือนไม่อยากจะเชื่อ เธอยืนอึ้งอยู่นาน และหลังจากผ่านไปนานก็พูดออกมาว่า “คุณ……คุณพูดจริงเหรอ?”

“แน่นอน คุณเห็นว่าผมเหมือนล้อเล่นอยู่รึไงล่ะ?”

สีหน้าของชายหนุ่มคนนี้ดูจริงจังกว่าที่เคย

กู้หรันหัวใจเต้นดัง “ตึกตึก” ตอนที่รู้ว่าเขาไม่น่าจะล้อเล่น เธอก็ตระหนักได้ถึงความจริงจังของเรื่องนี้

สีโม่เฉิง……

ชอบเธอเข้าให้แล้วงั้นเหรอ?

มันจะเป็นไปได้ยังไง？

พอชายหนุ่มเห็นว่าสีหน้าของเธอเปลี่ยนไปเปลี่ยนมาไม่หยุด ก็หัวเราะออกมาเบาๆ

“ทำไม ตกใจเหรอ?”

กู้หรันไม่ได้พูดอะไร

แล้วร่างกายเธอก็ตึงแน่นเหมือนเชือกเส้นหนึ่ง

และสีโม่เฉิงก็รู้สึกได้ และก็ถอนหายใจออกมาเล็กน้อยด้วยความโล่งอก

แต่ถึงแม้จะเป็นแบบนั้น กู้หรันก็ไม่ได้อยากตัดสินใจเร็วขนาดนี้

เธอพูดอ้ำๆ อึ้งๆ ว่า “ฉันขอคิดดูก่อนนะ”

“โอเค”

ชายหนุ่มตอบตกลงอย่างไม่ลังเล แต่ว่าก็ไม่ยอมปล่อยมือ

กู้หรันถลึงตาใส่เขา

“ถ้าเกิดว่าคุณไม่ยอมปล่อยมือแล้วฉันจะคิดไตร่ตรองได้ยังไงกัน?”

สีโม่เฉิงเลิกคิ้ว

“คุณอยู่นี่ก็คิดได้นี่ พอคิดออกแล้วจะได้บอกผมพอดีเลย เดี๋ยวผมรอ”

กู้หรัน “……”

เธอไม่เคยเห็นผู้ชายที่หน้าไม่อายขนาดนี้มาก่อนเลย

แต่ว่ามันก็น่ารักแบบแปลกๆ เหมือนกันนะ

เธอเบือนหน้าหนีเพื่อปกปิดแก้มที่แดงระเรื่อของตัวเองเอาไว้ และพูดแบบขายผ้าเอาหน้ารอดว่า “ฉันต้องการเวลา อยู่นี่คิดไม่ออกหรอก”

แล้วไม่ใช่เหรอ?

มีพระพุทธรูปองค์ใหญ่ตั้งตระหง่านอยู่ตรงนี้ซะขนาดนี้ ต่อให้เธออยากจะคิดไตร่ตรองให้ดี แต่ว่าเธอก็ไม่สามารถสงบลงได้หรอก

สีโม่เฉิงเหมือนอ่านความคิดของสาวน้อยคนนี้ออก เขาหัวเราะออกมาเบาๆ และสุดท้ายก็ปล่อยให้เธอเป็นอิสระ