วิวาห์ลวงอลวนรัก นิยาย บท 100

กู้หรันเงยหน้า เห็นสีโม่เฉิงยืนอยู่ตรงนั้น

เขาน่าจะอาบน้ำมาแล้ว ที่ตัวสวมใส่ชุดนอนสีเขียวขี้ม้า ผมปล่อยยุ่ง ดูกระเซิงเล็กน้อย แต่ไม่ได้ทำให้รู้สึกสกปรกไม่เป็นระเบียบ กลับให้ความรู้สึกที่สะอาดบริสุทธิ์ไร้มลทิน

กู้หรันกลืนน้ำลายอย่างอดไม่ได้

ภายในห้องนั่งเล่นที่เงียบสงบ ถึงขนาดที่ได้ยินเสียงหัวใจที่จู่ๆก็เต้นเร็วขึ้นมาของตัวเอง

“มีธุระเหรอ?”

เธอจงใจพูดถามขึ้นมาอย่างสบายๆ

เขามองลงมาหาเธอ ในรูม่านตาที่ดำมืดคู่นั้นสว่างวูบวาบ ดูเหมือนไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไร

“คุณขึ้นมาหน่อย ผมมีเรื่องจะคุยกับคุณ”

เขาพูดจบ ก็เดินไปที่ห้องหนังสือทันที

กู้หรันอึ้งตะลึงไป มองเงาหลังของเขาเดินจากไป คิ้วขมวดเล็กน้อย

เธอหวนนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นมาตลอดทั้งวันนี้ นึกไม่ออกว่าตัวเองมีไปยุแหย่ก้าวก่ายอะไรเขาหรือเปล่า

แล้วมาทำหน้าตาเยือกเย็นแบบในตอนนี้ให้ใครดู?

กู้หรันส่ายหัวอย่างหมดหนทาง เป็นครั้งแรกที่เธอได้สัมผัสว่า จิตใจที่ยากแท้หยั่งถึงของผู้ชายนั้นมันหมายความว่าอะไร

เธอก้าวเดินขึ้นไปข้างบน

ภายในห้องหนังสือ

สีโม่เฉิงนั่งลงบนเก้าอี้ขนาดใหญ่ ตรงหน้าเป็นหน้าจอคอมพิวเตอร์

บนหน้าจอ เด็กที่ฉลาดเฉลียวซุกซนคนหนึ่งกำลังนั่งเล่นของเล่นอยู่บนพรม ใบหน้าอ้วนกลม หน้าตาดูฉลาด ริมฝีปากอมชมพูยื่นออกมา เห็นได้ชัดว่ากำลังตั้งอกตั้งใจเพ่งสมาธิ

ที่ประตูมีเสียงฝีเท้าเบาๆดังเข้ามา

เขาหยุดไปเล็กน้อย ก่อนจะยกมือขึ้นมาปิดหน้าจอ

จากนั้นก็เงยหน้ามอง เห็นกู้หรันเดินเข้ามา

“คุณบอกว่ามีเรื่องจะคุยกับฉัน เรื่องอะไรเหรอ?”

สีโม่เฉิงไม่ได้ตอบกลับทันที แต่กวักมือ พร้อมกับพูดขึ้นเบาๆ“มานี่สิ”

กู้หรันยกคิ้ว

แม้ว่าจะไม่เข้าใจว่าเขาเรียกตนเองมาทำอะไร แต่ก็ยังทำตามที่เขาบอก

ไม่คาดคิด……

เพิ่งจะเดินเข้าไปใกล้ๆ ก็ถูกเขาคว้าข้อมือเอาไว้

จากนั้น กู้หรันก็รู้สึกว่าภาพตรงนั้นมันวูบวาบ เธอร่วงตกลงไปอยู่ในอ้อมกอดของเขา นั่งลงบนหน้าตักของเขา

“คุณทำอะไร?”