วิวาห์ลวงอลวนรัก นิยาย บท 105

กู้หรันอึ้งไปทันที

ตอนนั้นเธอคิดว่าตัวเองมองผิดไป

พอกะพริบตาและมองไปอีกครั้ง ก็แน่ใจว่าตัวเองไม่ได้มองผิด และสีหน้าของเธอก็ดูอธิบายไม่ถูก

เซี่ยหนันเห็นได้อย่างชัดเจนว่าสีหน้าของเธอดูแปลกไป ก็เลยถามด้วยความสงสัย “มีอะไรเหรอ?”

“ไม่มีอะไรหรอก”

กู้หรันละสายตากลับมา และก็หันข้างพร้อมกับเบะปาก

“เธอมองฝั่งนั้นสิ”

เซี่ยหนันก็มองตามที่เธอบอก

ก็เลยเห็นว่า เฉิงเฟิงอยู่ตรงนั้น

การที่ได้เจอเฉิงเฟิงที่นี่ก็ไม่ได้ถือว่าแปลกอะไร

แต่สิ่งที่น่าแปลกก็คือ ในอ้อมแขนของเขามีหญิงสาววัยรุ่นคนหนึ่ง และผู้หญิงคนนั้นก็ไม่ใช่กู้อันหนิง

เซี่ยหนันตาเป็นประกายขึ้นมาทันที แล้วก็มีสีหน้าเหมือนได้ดูละครที่สนุกสนาน

“ดูท่าทางแล้วเฉิงเฟิงจะแอบกู้อันหนิงกินเล็กกินน้อยนะเนี่ย โชคไม่เข้าข้างเลยจริงๆ ไม่คิดเลยว่ากู้อันหนิงจะมีวันนี้เหมือนกัน”

กู้หรันก็เบะปากอย่างเยาะเย้ย

ถ้าเกิดว่าเป็นเมื่อก่อน ตอนที่เธอเห็นภาพนี้เธอคงรู้สึกทุกข์ใจไปแล้ว

แต่ว่าตอนนี้ เธอไม่รู้สึกอะไรแล้ว

ถึงแม้ว่าจะไม่อยากยอมรับ แต่ว่าเธอก็ต้องยอมเผชิญหน้ากับความจริง

ว่าแฟนเก่าที่เธอเลยรักอย่างลึกซึ้งและเชื่อใจมานานหลายปี เขาเป็นแค่เศษสวะคนหนึ่งเท่านั้น

ทันใดนั้นเซี่ยหนันก็กะพริบตาและพูดว่า “เอ้ะ เธอว่าถ้าเกิดว่าเราถ่ายรูปนี้ไปให้กู้อันหนิงดู เธอจะทำยังไง?”

กู้หรันเลิกคิ้ว

“เธอแน่ใจเหรอ？”

“แน่นอนสิ”

เซี่ยหนันไม่พูดพร่ำทำเพลง เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปทันที

กู้หรันก็ไม่ได้ห้าม

เพราะว่าพวกเขาทั้งสองคนก็ไม่ใช่คนดี และเธอก็ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับเฉิงเฟิงแล้ว เพราะฉะนั้นก็เลยไม่มีความจำเป็นอะไรให้ต้องห้าม

และเซี่ยหนันก็ถ่ายรูปมาได้หลายรูปอย่างรวดเร็ว

เธอรีบส่งรูปไปให้กู้อันหนิงทันที หลังจากนั้นก็ยิ้มและพูดว่า “บางทีนี่อาจเรียกว่าทำชั่วได้ชั่วก็ได้นะ สวรรค์นี่ช่างมีวัฏจักรที่ดีจริงๆ เลย พระเจ้าให้อภัยใครกัน”

กู้หรันอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา “คิกๆ”

ถึงแม้ว่าการพูดแบบนี้จะดูใจร้ายไปหน่อย แต่ว่าเธอก็อยากจะเห็นเหมือนกัน ว่าหลังจากที่กู้อันหนิงได้เห็นรูปนี้แล้วจะรู้สึกยังไง

พอถ่ายรูปเสร็จ ทั้งสองคนก็ไม่ได้สนใจเรื่องนี้อีก

หลังจากดื่มไปครู่หนึ่ง ภายในห้องโถงก็มีคนมาเยอะขึ้นเรื่อยๆ

ตอนที่กู้หรันเดินเข้าไปนั้น เธอก็เดินออกมาจากฟลอร์เต้น แล้วก็ชนแก้วและดื่มกับชายแปลกหน้า

อีกฝ่ายมีใบหน้าที่หล่อเหลา ปลดกระดุมคอสองสามเม็ด แล้วก็คลี่ยิ้ม เห็นได้ชัดว่าเขาเห็นว่าเซี่ยหนันสวย ก็เลยอยากจะยั่วยวนเธอ

เรื่องนี้เป็นเรื่องที่เห็นได้ง่ายมากในคลับ

ดังนั้น กู้หรันก็เลยไม่ได้พูดอะไร ได้แต่เดินเข้าไปดึงแขนของเซี่ยหนัน

“ดึกแล้ว พวกเรากลับกันเถอะ”

เซี่ยหนันมองเธออย่างมึนมัว แล้วก็สะบัดมือของเธอออก

“ไม่!ฉันไม่ได้ดื่มเยอะ ฉันยังอยากดื่มต่อ”

พอพูดจบ ก็ยิ้มให้กับผู้ชายตรงหน้าและพูดว่า “พี่ชายสุดหล่อ พวกเราต่อกันเถอะค่ะ”

ผู้ชายคนนั้น ตาเป็นประกายทันทีเมื่อเห็นกู้หรันเดินออกมา

นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นสาวสวยขนาดนี้

เซี่ยหนันก็ดูดีมากแล้ว แต่ว่าใบหน้าที่สวยงามของเธอช่างสดใสและฉูดฉาด และปนไปด้วยความก้าวร้าวและรุนแรง

ไม่เหมือนกับกู้หรัน

เธอเหมือนดอกลิลลี่ที่เบ่งบานอย่างเงียบๆ ตอนเที่ยงคืน มันช่างสดชื่นและสง่างาม ดูสูงส่ง

พอมาอยู่ในสถานที่ที่มีแสง สี เสียงอย่างคลับแล้ว ก็ยิ่งดูมีเอกลักษณ์เฉพาะตัวมากขึ้นไปอีก

ชายหนุ่มยิ้มอย่างประจบสอพลอทันที