วิวาห์ลวงอลวนรัก นิยาย บท 106

“คุณผู้หญิง ไม่ทราบว่าชื่ออะไรครับ?”

กู้หรันขมวดคิ้วเข้าหากันทันที

ตอนที่ผู้ชายคนนี้พูด ก็เอนตัวเข้ามาหาเธอเล็กน้อย

เธอได้กลิ่นน้ำหอมฉุนจากตัวของอีกฝ่าย ซึ่งผสมปนเปกันไปหลายกลิ่น

กลิ่นของผู้หญิง กลิ่นโคโลญจ์ของผู้ชาย กลิ่นบุหรี่และแอลกอฮอล์ มันผสมกันซับซ้อนไปหมด

เธอไม่ชอบ

ดังนั้นเธอก็เลยถอยออกมาจากเขาหนึ่งก้าว แล้วก็พูดว่า “ฉันแว่กู้ วันนี้เพื่อนฉันอารมณ์ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ดื่มมาเยอะแล้ว ถ้าเกิดว่ามีอะไรที่ไปล่วงเกินก็ขอโทษด้วยนะคะ”

ความหมายก็คือ เธอจะกลับแล้ว

แต่ว่าชายหนุ่มคนนั้นกลับไม่เข้าใจความหมายของเธอ เขายิ้มและพูดว่า “ไม่ต้องเกรงใจหรอกครับ โชคดีที่ได้เจอสาวงามสองคน และได้ดื่มเป็นเพื่อนพวกคุณสองสามแก้มผมก็ดีใจมากแล้ว ล่วงเกินอะไรกัน?”

กู้หรันขมวดคิ้วแน่นกว่าเดิม

รู้สึกว่าผู้ชายคนนี้ไม่เคยรู้ตัวเท่าไหร่ว่าอะไรควรทำไม่ควรทำ

เธอก็เลยได้แต่ส่งสายตาเบื่อหน่ายไปที่เซี่ยหนัน

“หนันหนัน ดึกแล้วพวกเรากลับเถอะ”

เซี่ยหนันพูดด้วยความไม่พอใจ “ดึกที่ไหนกัน? มันยังไม่ดึกเลยต่างหาก ฉันไม่กลับ ไม่อยากกลับบ้าน”

พอพูดจบเธอก็หยิบแก้วเหล้าขึ้นมา แล้วก็ดื่มพร้อมกับชายหนุ่มวัยรุ่นคนนั้น

กู้หรันรู้สึกทำอะไรไม่ถูกขึ้นเรื่อยๆ

อยากจะพาเธอกลับไป แต่ยัยผู้หญิงคนนี้ก็ปฏิเสธอย่างแข็งกร้าวราวกับได้กินลูกตุ้มเข้าไป ให้ตายยังไงก็ไม่ยอม

นอกจากนี้ ชายที่อยู่ฝั่งตรงข้ามยังคงเติมเชื้อเพลิงลงในกองไฟ และพยายามเกลี้ยกล่อมเธอสนุกสนาน ดังนั้นเธอก็เลยยิ่งไม่ยอมกลับเข้าไปอีก

กู้หรันเริ่มรู้สึกปวดหัว

ชายหนุ่มเห็นสีหน้าที่หดหู่ของเธอ ก็ชูแก้วขึ้นและพูดว่า “คุณหรันครับ การได้เจอกันคือชะตาฟ้าลิขิตนะ คุณอย่าระวังตัวขนาดนี้สิ”

“ใช่สิ ผมยังไม่ได้แนะนำตัวเลย ผมหยูเทียนครับ”

หยูเทียน？

กู้หรันไม่เคยได้ยินมาก่อนเลย

แต่เธอมักจะไม่ชอบให้ความสนใจกับพวกทายาทเศรษฐีเท่าไหร่ ดังนั้นจึงเป็นเรื่องปกติที่เธอไม่เคยได้ยินชื่อเขามาก่อน

เมื่อมองไปที่ชายตรงหน้า เขาก็สวมเสื้อผ้าแบรนด์ดังชั้นนำ บ้านเขาน่าจะไม่เลวเลย

พอเธอพูดจบ ก็ไม่สนใจอีกต่อไปว่าเซี่ยหนันจะยอมหรือไม่ยอม แต่ก็ลากเธอเดินออกมาเลย

เซี่ยหนันที่กำลังมึนอยู่นั้นกำลังอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ว่ากู้หรันก็เอามือปิดปากเธอเอาไว้

เธอพูดอย่างหวังดีว่า “หุบปาก !ตอนนี้ห้ามพูดอะไรทั้งนั้น กลับบ้านอย่างเชื่อฟังได้แล้ว!”

เซี่ยหนันก็เป็นคนที่ช่างสังเกตเหมือนกัน

เหตุผลที่สามารถปล่อยให้ตัวเองเมาได้ เพราะมีคนที่ฉันไว้ใจอยู่เคียงข้าง

ตอนนี้พอเห็นว่าเธอโกรธแล้ว ก็เลยเชื่อฟังและไม่พูดอะไรต่อ

ท่าทาง ไม่เหมือนผู้ใหญ่อายุ20กว่าเลย แต่เหมือนเด็กเอาแต่ใจมากกว่า

กู้หรันไม่มีทางเลือก

ก็ได้แต่ลากเธอเดินออกไป

แต่ในตอนนี้เอง หยูเทียนก็ก้าวขึ้นมาและขวางทางเดินของเธอเอาไว้

“ช้าก่อน!”

เขายิ้มอย่างชั่วร้าย ไม่ได้มีสีหน้าใจดีแบบเมื่อกี้อีกต่อไป แต่เต็มไปด้วยการถากถางที่เยือกเย็น