วิวาห์ลวงอลวนรัก นิยาย บท 107

“คุณกู้จะกลับไปแบบนี้เลยเหรอครับ? ไม่เห็นผมอยู่ในสายตาสักนิดเลยเหรอ?”

กู้หรันสีหน้าเย็นชา “แล้วคุณจะเอายังไง?”

หยูเทียนเลิกคิ้วและมองหน้าเธอ

“ไม่เห็นเหรอว่าเพื่อนคุณยังไม่อยากกลับ? แล้วคุณจะลากเธอกลับบ้านแบบนี้มันเรื่องอะไรกัน?”

พอพูดจบเขาก็ยื่นมือมาดึงแขนของเซี่ยหนันเอาไว้

ถึงแม้ว่าในใจจะอยากได้กู้หรันมากกว่า แต่ว่าผู้หญิงคนนี้ดูเย็นชาและดุร้าย ไม่เหมือนกับคนที่จะสามารถเข้าไปยั่วยุได้ง่าย

แต่ว่าเพื่อนของเธอคนนี้ ร่างกายบอบบางและอ่อนนุ่ม แถมยังเมาอีกต่างหาก จัดการได้ง่าย

พอคิดได้แบบนี้ เขาก็ยื่นกรงเล็บไปจับเซี่ยหนันอย่างไม่ลังเล

กู้หรันเห็นดังนั้น แล้วจะปล่อยให้เขาพึงพอใจได้ยังไง?

พอดึงเซี่ยหนันกลับมาและหลบจากเงื้อมมือของเขา หลังจากนั้นก็พูดด้วยความโกรธว่า “หยูเทียน คุณจะทำอะไร?”

หยูเทียนโดนเธอทำแบบนี้ ก็รู้สึกโมโหเหมือนกัน

เขามองกู้หรันด้วยสีหน้าที่เย็นชา และพูดอย่างไม่เกรงใจว่า “ผมให้โอกาสคุณครั้งเดียว ทิ้งเพื่อนของคุณไว้ซะแล้วจะไปไหนก็ไป อย่าบังคับให้ผมต้องโมโหนะ !”

กู้หรันหัวเราะอย่างเย็นชา “โมโหงั้นเหรอ? ฉันกลัวจริงๆ เลย”

ถึงแม้จะบอกว่ากลัว แต่ว่าการแสดงออกทางร่างกายกับเผยให้เห็นอย่างชัดเจนว่ากำลังดูถูกเขาอยู่

หยูเทียนชะงักไป

พ่อของเขาเป็นเจ้าของคลับนี้ และนี่เป็นครั้งแรกที่เขาต้องเสียหน้าแบบนี้ ก็เลยรู้สึกโมโหขึ้นมาทันที

เขาพูดด้วยเสียงที่ทุ้มต่ำ “นี่เธอ อย่าบังคับให้ต้องทำอะไรที่รุนแรงกว่านี้นะ!”

กู้หรันเองก็ไม่ได้รู้สึกกลัวเลยแม้แต่นิดเดียว เธอตอกกลับไปด้วยความโมโหว่า “ถ้ายังงั้นก็ต้องขอโทษด้วยนะ แต่ว่าฉันไม่สนหรอก!”

พอพูดจบ เธอก็จะดึงตัวเซี่ยหนันกลับ

แต่ว่าตอนนี้เอง หยูเทียนมือไวตาไวกว่า เขาดึงข้อมือของเธอไว้และลากเธอไปด้านหลัง

และเขาก็พูดออกมาเคร่งขรึมว่า “ในเมื่อเธอไม่รู้จักวางตัว วันนี้ทั้งสองคนก็อย่าได้คิดจะไปไหนเลย !มานี่หน่อย!”

พอพูดจบ ก็มีชายร่างกำยำห้าหกขึ้นปรากฏตัวขึ้นรอบๆ

ท่าทางน่าจะเป็นบอดี้การ์ดของที่นี่

กู้หรันเห็นดังนั้นก็โมโหจนหัวเหาะออกมา