วิวาห์ลวงอลวนรัก นิยาย บท 113
สรุปบท บทที่ 113 สวัสดีค่ะน้องเขย!: วิวาห์ลวงอลวนรัก
สรุปเนื้อหา บทที่ 113 สวัสดีค่ะน้องเขย! – วิวาห์ลวงอลวนรัก โดย candy cat
บท บทที่ 113 สวัสดีค่ะน้องเขย! ของ วิวาห์ลวงอลวนรัก ในหมวดนิยายโรแมนซ์ เป็นตอนที่โดดเด่นด้วยการพัฒนาเนื้อเรื่อง และเปิดเผยแก่นแท้ของตัวละคร เขียนโดย candy cat อย่างมีศิลป์และชั้นเชิง ใครที่อ่านถึงตรงนี้แล้ว รับรองว่าต้องติดตามตอนต่อไปทันที
เธอมองสีโม่เฉิงครู่หนึ่ง จากนั้นก็ดึงเซี่ยหนันลุกขึ้นมา
“มานี่ ฉันมีเรื่องจะคุยกับเธอ”
เซี่ยหนันถูกเธอดึงออกจากห้องอาหาร
ทั้งคู่ยืนอยู่ด้านนอก แล้วคุยกันอยู่สักพัก
ประมาณห้านาทีได้ เสียงร้องของเซี่ยหนันก็ดังขึ้น
“อะไรนะ พูดแบบนี้ เขาก็คือสามีของเธอเหรอ”
กู้หรันสีหน้าเปลี่ยน มองผ่านกระจกเข้าไปในห้องอาหาร แล้วก็ดึงเซี่ยหนันหนึ่งทีอย่างรวดเร็ว
“เบาๆ หน่อย ฉันได้อธิบายกับเธอแล้วไม่ใช่เหรอ พวกเราเป็นการแต่งงานแบบทำสัญญา ซึ่งแตกต่างจากสามีภรรยาที่แท้จริง ดังนั้นพูดอย่างจริงจังคือเขาไม่ถือว่าเป็นสามีของฉัน”
“ไม่เป็นตรงไหน พวกเธอสองคนมีใบสมรส และก็อยู่ด้วยกัน นี่ก็เป็นสามีภรรยาอย่างแท้จริงแล้ว”
จู่ๆ เธอก็ยิ้มอย่างชั่วร้ายขึ้น
“มิน่าล่ะ ฉันถึงว่าครั้งก่อนที่ร้านอาหารนั้น ทำไมเขาถึงพูดแบบนั้นต่อหน้าทุกคน”
“ที่แท้พวกเธอสองคนก็แอบคบกันลับๆ แล้วก็อยู่ด้วยกันแล้วนี่เอง”
กู้หรันกลอกตามองบน
“คบกันลับๆ อะไร มีการใช้คำแบบนี้อย่างเธอด้วยเหรอ”
เซี่ยหนันโบกมือปฏิเสธ
“ใช้คำอะไรนั้นไม่สำคัญ สื่อความหมายว่าอย่างนั้นก็พอแล้ว”
เธอมองสีโม่เฉิงที่อยู่ไม่ไกลแวบหนึ่ง แล้วก็ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ จากนั้นกล่าว “งั้นตอนนี้เธอคิดจะทำอย่างไร จะจับเขาให้อยู่หมัดไหม”
เห็นกู้หรันขมวดคิ้ว เธอรีบเกลี้ยกล่อมอย่างรวดเร็ว
“ฉันจะบอกเธอให้เลยนะ คนแบบสีโม่เฉิง ถ้าปล่อยผ่านไป สถานีหน้า เธออาจจะไม่สามารถเจอผู้ชายที่เงื่อนไขดีแบบนี้อีกแล้ว”
“อีกอย่างเธอไม่รู้สึกสะใจเหรอ ถ้าจัดการเขาอยู่หมัดได้จริงๆ ถึงเวลานั้นเอาไปอวดต่อหน้าเฉิงเฟิง ดูสิสีหน้าอีกฝ่ายจะตกใจยังไง”
กู้หรันยกมุมปากจะยิ้มไม่ยิ้มขึ้น
“เธอสะใจไปคนเดียวเถอะ ฉันไม่มีความสนใจหรอก”
กล่าวจบ จะหันหลังเดินไปด้านใน
เซี่ยหนันกลับดึงตัวเธอไว้
“อย่าสิ หรันหรัน นิสัยเธอนี่ช่างหัวโบราณมาก นี่มันสมัยไหนแล้ว ต่อให้สองคนจะไม่ได้รักกัน ขอเพียงเข้ากันได้ ก็สามารถอยู่ด้วยกันได้นี่”
เพราะถึงอย่างไรเธอกับกู้หรันก็เป็นเพื่อนสนิทที่เติบโตมาด้วยกัน สามีของกู้หรันก็ย่อมเป็นพวกเดียวกัน
ต่อหน้าคนพวกเดียวกัน ไม่จำเป็นต้องพูดจาเกรงใจ
ดังนั้น เธอจึงยิ้มตาหยีให้กับสีโม่เฉิง แล้วทักทายอย่างไม่เกรงใจ
“น้องเขย สวัสดีจ้ะ!”
กู้หรัน “……”
สีโม่เฉิง “……”
ใบหน้าของกู้หรันแดงก่ำทันที
เธออายุน้อยกว่าเซี่ยหนันสองปี ดังนั้นบางครั้งเซี่ยหนันมักจะให้เธอเรียกตัวเองว่าพี่
แต่ว่าตอนนี้……
เธอกลับปิดปากของเซี่ยหนันไว้
“เธอพูดเหลวไหลอะไรของเธอ”
ด้านหน้า ดวงตาของสีโม่เฉิงเปล่งประกายความปีติยินดี
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: วิวาห์ลวงอลวนรัก
มีต่อจากตอนที่ 145 มั้ยคะ...