วิวาห์ลวงอลวนรัก นิยาย บท 112

เธอยิ่งจ้องตาเขม็งไปทางสีโม่เฉิง และกล่าวด้วยประโยคที่น้ำเสียงขุ่นเคือง “ไม่ว่าไง!”

จากนั้น ก็ผลักเขาออก แล้วก็กลับห้องไป

สีโม่เฉิงมองดูแผ่นหลังเธอที่หนีจากไป มุมปากก็ยกโค้งขึ้นอย่างมีความสุข

วันรุ่งขึ้น

ตอนที่กู้หรันลุกขึ้นจากเตียงนั้น ก็พบว่าเซี่ยหนันตื่นตั้งแต่เช้าแล้ว

เมื่อเห็นเธอลงมาจากบนตึก เซี่ยหนันก็ยิ้มทักทายไปหนึ่งประโยค “อรุณสวัสดิ์จ้ะที่รัก"

กู้หรันเดินเข้าไปแล้วแตะเข้าที่หน้าผากของเธอ

“เป็นไงบ้าง สร่างเมาแล้วสิ”

เซี่ยหนันรวบดึงมือของเธอมา

“สร่างเมาตั้งนานแล้ว”

เธอยิ้มแล้วกล่าว “ฉันแค่ดื่มเมา ไม่ใช่ได้รับบาดเจ็บสักหน่อย จะไม่ตื่นง่ายๆ แบบนั้นได้ยังไงกัน”

กู้หรันถึงได้โล่งใจ

ลุงโอได้กำชับให้คนทำอาหารเช้าแต่เนิ่นๆ แล้ว

เวลานี้ สีโม่เฉิงยังไม่ได้ลงมา เซี่ยหนันพลางฉีกแผ่นขนมปังพลางโน้มตัวไปถามเธอด้วยเสียงเบาๆ

“เฮ้อ ตอนนี้บอกกับฉันมาตรงๆ ได้หรือยัง ว่าที่นี่คือที่ไหน เมื่อกี้ฉันออกไปเดินดูรอบๆ แล้ว ด้านนอกใหญ่มากนะ รู้สึกว่าคนที่สามารถพักอยู่ที่นี่ได้จะต้องรวยมากอย่างแน่นอน เสี่ยวหรันหรันเธอคงจะไม่ได้คบกับเศรษฐีหรอกนะ”

กู้หรันมองเธอครู่หนึ่งด้วยท่าทางที่ยากจะอธิบายได้

เธอกล่าวเบาๆ “เธออยากรู้จริงๆ เหรอ

“แน่นอน”

กู้หรันหายใจเข้าลึกๆ แล้วกำลังจะเอ่ยปาก

แต่ในเวลานี้ด้านหลังกลับมีเสียงของลุงโอดังลอยมา

“คุณชาย ท่านลงมาแล้วเหรอครับ”

สองคนหันหลังกลับไปมอง ก็เห็นสีโม่เฉิงสวมชุดสูทเดินลงมาจากตึก

กู้หรัน “……”

เซี่ยหนัน “???”

สีโม่เฉิงเห็นพวกเธอ สายตาก็กวาดตามองเซี่ยหนัน ไม่มีความเปลี่ยนแปลงใดๆ แต่เมื่อมองกู้หรันนั้นก็อ่อนโยนลงไม่น้อย

“อรุณสวัสดิ์”

ทักทายหนึ่งคำ ขนมปังในมือของเซี่ยหนันก็ตกลงไปในจาน 

กู้หรันเห็นเธอมองด้วยตกใจ จึงถอนหายใจอย่างจนปัญญา

เธอรู้อยู่แล้วว่าจะต้องเป็นแบบนี้

และก็เป็นเช่นนี้จริงๆ วินาทีถัดไปก็ได้ยินเสียงกรีดร้องของเซี่ยหนัน