วิวาห์ลวงอลวนรัก นิยาย บท 111

“ไม่ได้!” 

สีโม่เฉิงอดไม่ได้ที่จะพูด และก็แยกตัวของเซี่ยหนันที่ซบอยู่บนตัวกู้หรันออกมา

เขามองดูผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้า แล้วกล่าวอย่างเย็นชา “เธอเป็นผู้หญิงที่แต่งงานแล้ว เธอมีสามีเป็นตัวเป็นตนที่นอนเป็นเพื่อน ไม่มีมีเวลาว่างมาอยู่ที่นี่เป็นเพื่อนคุณหรอก”

เซี่ยหนันล้มลงบนเตียง และตกตะลึงไปชั่วขณะ

จากนั้นกล่าวด้วยความมึนงง “สามี ใครคือสามี”

กู้หรันเห็นดังนั้น จิตใจก็ลนลาน รีบขัดขวางสีโม่เฉิงอย่างรวดเร็ว

จากนั้นกล่าวเกลี้ยกล่อมกับเซี่ยหนัน “ไม่มีใครหรอก เขาพูดเหลวไหลน่ะเธออย่าไปฟังเขาพูดไร้สาระ เวลาไม่เช้าแล้ว รีบไปนอนเถอะ”

พลางพูดพลางพยุงเธอให้นอนลงดีๆ แล้วช่วยห่มผ้าห่มให้กับเธอ

บางทีอาจด้วยความรู้สึกไหว ต่อให้เมาก็ตาม เซี่ยหนันก็ตระหนักถึงบรรยากาศโดยรอบได้ลดลงสู่จุดเยือกแข็งในฉับพลัน และมีกลิ่นอายของความอันตราย

เธอหดศีรษะลงอย่างฉลาด แล้วกระซิบเบาๆ ว่า “ได้ งั้นฉันจะนอนหลับอย่างเชื่อฟัง หรันหรัน เธอก็ควรจะเข้านอนเร็วๆ นะ”

กู้หรันพยักหน้า

“วางใจเถอะ ฉันจะนอนเร็วๆ”

เซี่ยหนันกวักมือเรียกเธออีกครั้ง สื่อความหมายให้แนบหูชิดไปทางเธอ

ใบหูของกู้หรันแนบไปที่ใบหน้าของเธอ ก็ได้ยินเสียงกระซิบเบาๆ ด้วยความโกรธ “อยู่ห่างๆ ผู้ชายคนนั้นไว้ ฉันรู้สึกว่าเขาไม่ใช่คนดี!”

กู้หรัน “……”

เธอมองเซี่ยหนันครู่หนึ่ง อยากจะดูให้แน่ใจว่าเธอนั้นเมาจริงๆ หรือว่าเมาหลอกๆ

แต่กลับเห็นใบหน้าหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้านั้นแดงก่ำ สายตาสะลึมสะลือ ไม่มีความหลอกแม้แต่สักนิดเดียว

จึงได้แต่ทอดถอนใจอย่างจนปัญญา แล้วช่วยห่มผ้าให้เธอ

“ได้ ฉันรู้แล้ว เธอรีบนอนเถอะ”

คนเมามักจะนอนหลับเร็ว

ผ่านไปสักพัก มีเสียงลมหายใจถี่ๆ ดังขึ้นจากบนเตียง

กู้หรันถึงได้ค่อยๆ ก้าวเบาๆ ออกไป แล้วลากตัวสีโม่เฉิงไปข้าง ๆ จากนั้นกล่าวด้วยความโกรธ “สีโม่เฉิง คุณทำอะไร”

สีโม่เฉิงไม่พูดไม่จา จ้องมองเธออยู่อย่างนั้นอย่างเย็นชา

ชายหนุ่มเพิ่งจะอาบน้ำเสร็จไม่นาน ร่างกายยังคงมีกลิ่นหอมหลังอาบน้ำ

กระดุมบนหน้าอกก็ไม่ได้ติดดีๆ เผยให้เห็นถึงกล้ามเนื้อทรวงอกที่ขาวเนียนและแข็งแรง

กู้หรันเหลือบมองไปอย่างไม่ตั้งใจ จากนั้นพบว่าสายตาของตัวเองไม่รู้จะมองไปทางไหนแล้ว

เธอจึงต้องกระแอมอย่างอึดอัดหนึ่งที จากนั้นเบนหน้าไปมองด้านข้างแล้วกล่าว “พวกเราคุยกันแล้วไม่ใช่เหรอว่าจะปกปิดเรื่องแต่งงาน คุณรู้ไหม เมื่อกี้คุณเกือบจะหลุดเผยออกมาแล้ว”