วิวาห์ลวงอลวนรัก นิยาย บท 110
กู้หรัน “……”
ดวงตาของเธอเบิกโพลง มองชายตรงหน้าอย่างทำอะไรไม่ถูก
แล้วสีโม่เฉิงสนใจที่ไหนกันล่ะ เขาบรรเลงเพลงจูบอย่างเร่าร้อนโดยที่ไม่ได้สนใจเธอเลยแม้แต่นิดเดียว หลังจากนั้นก็ปล่อยเธอออก แล้วกัดฟันพร้อมกับพูดว่า “ถือว่าเป็นบทลงโทษ”
กู้หรัน “……???”
เธอยกมือขึ้นถูริมฝีปากที่เจ็บ พร้อมกับจ้องเขาด้วยแววตาที่ดุร้าย
และความรู้สึกผิดในใจก็หายวับไปในทันที
แต่ว่าสีโม่เฉิงกลับอารมณ์ดีขึ้นมาแทน
เขามองไปที่กู้หรันด้วยสายตาเต็มไปด้วยความสุข แล้วก็พูดว่า “ต่อไปห้ามไปสถานที่แบบนี้คนเดียวอีกแล้วนะ”
กู้หรันหัวเราะเยาะ
“หรือว่าในสายตาคุณมองเห็นฉันแค่คนเดียวงั้นเหรอ?”
ทั้งๆ ที่ไปกันสองคนแท้ๆ
แต่สีโม่เฉิงกลับตอบโต้ด้วยสีหน้าที่เฉยเมย “เธอนับว่าเป็นคนด้วยงั้นเหรอ?”
กู้หรัน “???”
“คุณลองไปดูสิว่าเธอเมาจนสภาพเป็นยังไงแล้ว ยังเรียกเธอว่าเป็นคนปกติทั่วไปได้อีกเหรอ?”
กู้หรันสะอึกจนแทบพูดอะไรไม่ออก
ไม่รู้เหมือนกันว่าถ้าเกิดเซี่ยหนันได้ยินแบบนี้ เธอจะโมโหจนอยากต่อยเขารึเปล่า
แต่ว่าในเวลานี้ เซี่ยหนันไม่มีทางมีโอกาสได้ได้ยินอยู่แล้ว
ดังนั้น กู้หรันก็ไม่อยากจะมามัวพัวพันกับเขาเรื่องนี้ ปล่อยให้มันคลุมเครือไปแบบนี้แหละ
หลังจากนั้นก็ถามเธอว่า “แล้วคุณมาที่นี่ได้ยังไง?”
สีโม่เฉิงตอบแบบสบายๆ ว่า “มีลูกค้าคนหนึ่งนัดมาเจอที่นี่”
กู้หรันอึ้งไป หลังจากนั้นก็ดึงสติกลับมาได้
“แล้วการที่คุณกลับออกมาแบบนี้……”
“ไม่เป็นไรหรอก”
เขาขมวดคิ้วเข้าหากัน เหมือนกับว่าไม่ค่อยเต็มใจเท่าไหร่
“ถึงยังไงก็ไม่ใช่ลูกค้าคนสำคัญอะไรอยู่แล้วแหละ ยังไงผมก็ไม่อยากมาที่แบบนี้อยู่แล้ว แต่เพราะว่าวันนี้ไม่มีธุระอะไร และรู้ว่าคุณจะไปกับเพื่อนไม่น่ากลับเร็ว ก็เลยคิดว่าจะออกมาเจอเขาหน่อย ไม่คิดเลยว่าจะเจอคุณที่นั่น”
กู้หรันก็เข้าใจในทันที
ที่แท้ก็แบบนี้นี่เอง
เธอก็ว่าทำไมมันถึงได้บังเอิญขนาดนั้น
เพราะจากที่เธอรู้มา สีโม่เฉิงเป็นคนที่ใช้ชีวิตค่อนข้างสงบ และก็ไม่ค่อยไปสถานที่เสียงดังวุ่นวายอย่างเช่นพวกคลับเท่าไหร่
พอได้ยินคำตอบของเขาและรู้ว่าเขาไม่ได้ตั้งใจมาจับเธอเพราะรับรู้ข้อมูลอะไรมา ก็รู้สึกโล่งใจ
แต่ว่าหลังจากนั้น เธอก็ต้องขมวดคิ้วเข้าหากันอีกครั้ง
ไม่ใช่สิ!
ในห้องน้ำ
พอสีโม่เฉิงอาบน้ำเสร็จ ตอนที่ออกมาก็พบว่าผู้หญิงที่อยู่ในห้องนี้ตอนแรกไม่อยู่แล้ว
ตอนแรกก็คิดว่าเธอน่าจะกลับห้องตัวเองไปแล้ว ก็เลยไม่ได้ใส่ใจอะไร
แต่นึกไม่ถึงเลยว่าผ่านไปไม่นาน จะได้ยินเสียงร้องของกู้หรันดังมาจากด้านล่าง
“หนันหนัน เธอทำอะไรเนี่ย? อย่าโวยวายสิ!”
“หรันหรัน เธออย่าไปไหนนะ มานอนกับฉันเถอะ แอว่ะ……”
สีโม่เฉิงขมวดคิ้วหากัน แล้วก็เปลี่ยนชุดนอนพร้อมกับเดินลงไปชั้นล่างทันที
ในห้องนอนแขก
กู้หรันกำลังพยายามออกแรงดึงเซี่ยหนันขึ้นไปบนที่นอน พร้อมกับพูดอย่างไม่มีทางเลี่ยงว่า “โอเคๆๆๆ วันนี้ฉันจะไม่ไปไหนทั้งนั้น จะนอนเป็นเพื่อนเธออยู่ที่นี่นี่แหละ โอเคไหม?”
“โอเค มีแต่หรันหรันนี่แหละที่รักฉันที่สุด ฮือๆๆๆ …..ดีกว่าเซี่ยหมินต๋าเยอะเลย ไอ้เซี่ยหมินต๋า ยังไงฉันก็จะไม่ไปเจอเขาอีกแล้ว ต่อไปฉันจะอยู่กับเธอนะหรันหรัน โอเคไหม?”
กู้หรันหัวเราะออกมาเพราะเธอ แล้วก็พบผ้าห่มเธอเบาๆ อย่างอ่อนโยน
“โอเค ต่อไปเธอจะอยู่กับฉัน พวกเราอยู่ด้วยกัน ไม่แยกกันอีกตลอดชีวิต”
“หรันหรันของฉันดีที่สุดเลย”
เซี่ยหนันกำลังจมอยู่ในความหวานหอม
และในตอนนี้เอง ก็มีเสียงที่เย็นชาดังขึ้นตรงหน้าประตู
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: วิวาห์ลวงอลวนรัก
มีต่อจากตอนที่ 145 มั้ยคะ...