วิวาห์ลวงอลวนรัก นิยาย บท 117

อีกฝั่งหนึ่ง

กู้หรันย่อมไม่รู้เรื่องที่เกิดขึ้นในตระกูลกู้อยู่แล้ว

หลังทำงานมาทั้งวัน ก็พาเซี่ยหนันเลิกงาน

สีโม่เฉิงบอกแล้วว่าจะมารับเธอ และก็มาตรงตามเวลาจริงๆ

ทั้งคู่กำลังจะเดินไปที่ลานจอดรถ แต่ทันใดนั้น ก็เห็นร่างที่คุ้นเคยยืนอยู่ไม่ไกล

กู้หรันฝีเท้าก้าวชะงัก แล้วดึงเซี่ยหนันให้หยุดลง

สีหน้าของเซี่ยหนันค่อนข้างดูแย่

เห็นเพียงเซี่ยหมินต๋าเดินมุ่งมาทางนี้ หลังเดินมาถึงด้านหน้าของเซี่ยหนัน แล้วมองสำรวจเธอจากนั้นกล่าว “ทำไมเมื่อคืนไม่กลับบ้าน”

เซี่ยหนันหันหน้ามองไปทางอื่นแล้วกล่าวอย่างเย็นชา “คุณบอกเองไม่ใช่เหรอ ว่าไม่ต้องให้หนูกลับไปที่บ้านหลังนั้น ตอนนี้หนูไม่กลับไปแล้ว ก็เชื่อฟังคำพูดคุณแล้วไม่ใช่เหรอ”

“แก!”

เซี่ยหมินต๋าสีหน้าแข็งทื่อ

เส้นเอ็นข้างขมับสั่นกระตุกด้วยความโกรธ

กู้หรันเห็นดังนั้น จึงดึงแขนเสื้อของเซี่ยหนัน 

“อย่าพูดกับคุณลุงแบบนี้”

เธอพลางพูดพลางยิ้มให้กับเซี่ยหมินต๋า

“คุณลุงคะ ท่านคุยกับหนันหนันสักครู่นะคะ หนูไปรอพวกท่านที่ตรงนั้น”

เธอรู้ดี เรื่องครอบครัวเป็นเรื่องละเอียดอ่อน

เรื่องระหว่างพ่อกับลูก เธอที่เป็นนอกไม่สะดวกที่อยู่ด้วย

เซี่ยหมินต๋าพยักหน้า มองเธอครู่หนึ่งอย่างซาบซึ้ง

กู้หรันถึงได้ขยิบตาให้กับเซี่ยหนัน แล้วก็สาวเท้าก้าวจากไป

รถของสีโม่เฉิงจอดอยู่ไม่ไกล

ฉินจูช่วยเปิดประตูรถให้เธอขึ้นรถไป แล้วก็นั่งอยู่ในรถมองดูความเคลื่อนไหวตรงนั้น

สีโม่เฉิงนั่งอยู่ข้างๆ เธอ ก็เห็นแล้วเช่นกัน จึงเลิกคิ้วเบาๆ กล่าว “เซี่ยหมินต๋าเหรอ”

กู้หรันตกใจเล็กน้อย

“คุณรู้จักเหรอ”

“เคยเจอกันสองครั้งในผับบาร์”

เขาชะงักครู่หนึ่งแล้วกล่าว “เซี่ยหนันเป็นลูกสาวของเซี่ยหมินต๋าเหรอ”

“อืม”