วิวาห์ลวงอลวนรัก นิยาย บท 118

เซี่ยหมินต๋าก็แข็งทื่ออยู่ตรงนั้นเช่นกัน

เขาก็คิดไม่ถึงเช่นกันว่าตัวเองจะลงมืออย่างควบคุมไม่ได้

เห็นท่าทางเอียงหน้าที่หันมองมาของเซี่ยหนัน รวมไปถึงแก้มที่แดงและบวดอย่างรวดเร็วบนใบหน้า

ริมฝีปากขยับ อยากจะกล่าวอะไรบางอย่าง แต่เมื่อคำพูดมาถึงริมฝีปาก ก็ได้กลืนกลับไป

เซี่ยหนันเงยหน้าขึ้นแล้วจ้องมองเขาด้วยความโกรธ

เซี่ยหมินต๋าลดเสียงลงแล้วกล่าวอย่างเคร่งขรึม “คำพูดเหล่านี้แกพูดกับฉันก็แล้วไป หากว่ากล้าไปพูดต่อหน้าคุณน้ากับเสี่ยวเวย ฉันจะต้องไม่ปล่อยแกไปแน่!”

เซี่ยหนันจึงเย็นชาขึ้นทันใด

เธอมองคุณพ่อที่อยู่ตรงหน้าแล้วรู้สึกแต่เพียงว่าน่าขำที่สุด

“คุณไม่ปล่อยหนูไปเหรอ หนูอยากจะถามสักหน่อยว่าคุณเคยปล่อยหนูไปตั้งแต่เมื่อไร”

“วันนี้คุณอุตส่าห์มาตั้งไกลก็เพื่อจะมาตบหนู และมาขู่เตือนหนูงั้นเหรอ”

“หากว่าเป็นเช่นนี้ งั้นหนูต้องยินดีด้วย คุณบรรลุแล้ว ตอนนี้หนูไปได้หรือยัง คุณเซี่ย!”

“แก!”

เซี่ยหมินต๋าโกรธจนตัวสั่นไปทั้งตัว

เขาชี้ไปทางเซี่ยหนัน คำพูดทั้งหมดในใจของเขาตอนนี้กลายเป็นว่างเปล่าแล้วในเวลานี้ และไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี

“แกนี่มันดื้อด้านจริงๆ!”

เขากล่าวจบ สะบัดแขนเสื้อแล้วก็จากไป

ทางนี้

เห็นได้ชัดเจนว่ากู้หรันเห็นการตบเมื่อสักครู่นั้น

เธอก็คิดไม่ถึงว่าสองคนนี้คุยกันดีๆ ทำไมถึงลงไม้ลงมือกันได้

จึงรีบบิดประตูรถลงจากรถแล้วิ่งไปทางเซี่ยหนันอย่างรวดเร็ว

“หนันหนัน เธอเป็นไงบ้าง ไม่เป็นไรใช่ไหม”

เธอมองไปที่แก้มแดงๆ และบวมเป่งของเซี่ยหนันอย่างเจ็บปวด

เซี่ยหนันกล่าวอย่างเคร่งขรึม “ฉันไม่เป็นไร”

ปากเธอบอกไม่เป็นไรด้วยสีหน้าที่มืดมน เพียงแต่ถ้ามีความเป็นมนุษย์ก็จะสามารถดูออกได้ว่า เธอนั้นเป็นอะไร

ชั่วขณะหนึ่งกู้หรันเองก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี

ประเด็นสำคัญคือ เรื่องระหว่างพ่อกับลูกนั้นซับซ้อนเกินกว่าจะอธิบายเป็นประโยคหรือสองประโยคได้

จึงได้แต่กล่าวอย่างขุ่นเคืองว่า “ทำไมคุณลุงลงไม้ลงมือได้นะ นี่……เจ็บมากใช่ไหม ฉันจะพาเธอไปใส่ยาที่โรงพยาบาล”

“ไม่ต้องหรอก”

เซี่ยหนันมองดูรถที่อยู่ไม่ไกลครู่หนึ่ง แล้วกล่าวเบาๆ “หรันหรัน ฉันไม่กลับบ้านกับพวกเธอแล้ว ฉันยังมีเรื่องที่ต้องไปจัดการ”