วิวาห์ลวงอลวนรัก นิยาย บท 119

ชานเมือง

ภายในบ้านเดี่ยวสีขาว

ในบ้านมีเสียงเคาะแป้นพิมพ์ดังต๊อกแต๊ก มู่จื่อกดใส่รหัสสุดท้ายแล้ว ก็มองดูหน้าจอบนคอมพิวเตอร์ที่เด้ง VOER ออกมา จึงยกมือขึ้นอย่างตื่นเต้น

“เย้! ในที่สุดก็สำเร็จจนได้! ฉันบอกแล้วบนโลกใบนี้ไม่มีไฟร์วอลล์ใดที่ฉันทำลายไม่ได้ เป็นไง ฉันพูดไม่ผิดใช่ไหม”

หลินเย่วเดินมาจากด้านหลัง แล้วกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ได้ นายเก่ง เป็นไง เงินของอีกฝ่ายโอนมาหรือยัง”

“น่าจะโอนมาแล้วมั้ง บอกว่าเรื่องสำเร็จก็จะโอนเงินมา ฉันขอเช็กดูก่อน”

มู่จื่อ พลางพูดพลางหยิบโทรศัพท์ออกมาเช็กบัญชี

ทันใดนั้น เสียงกริ่งประตูก็ดังขึ้น

หลินเย่วกล่าว “ฉันไปเปิดประตู

พลางพูดพลางเดินไปทางประตู แล้วก็มองลอดออกไปด้านนอกประตูผ่านช่องตาแมว แล้วก็รู้สึกประหลาดใจ

“ใครเหรอ”

มู่จื่อ ถามอย่างไม่แยแส

แต่กลับไม่มีเสียงตอบรับ

วินาทีถัดมา จู่ๆ หลังศีรษะก็เย็นวาบ มีวัตถุแข็งกดทับที่ศีรษะของเขา

“อย่างขยับ! ถ้าขยับอย่าหาว่าฉันไม่เกรงใจ!”

เซี่ยหนันกล่าวอย่างเย็นชา

มู่จื่อ “……”

——

อีกฝั่ง

กู้หรันตามสีโม่เฉิงกลับไปถึง Southbank Residence

ก็ไม่รู้ว่าเธอนั้นเกิดลางสังหรณ์หรือเปล่า ตั้งแต่ที่แยกกับเซี่ยหนันแล้ว เธอก็มักจะมีความรู้สึกตงิดใจเล็กน้อย

หนังตากระตุกตลอดเวลา ราวกับว่าเหมือนมีเรื่องอะไรจะเกิดขึ้นอย่างนั้น

ลุงโอกำชับให้คนทำอาหารเสร็จสรรพเรียบร้อย ทั้งคู่ก็นั่งอยู่ในห้องอาหาร สรรหาคำพูดมาคุยแก้เขินกันไป

จู่ๆ สีโม่เฉิงก็กล่าวขึ้นทันใด “ยังเหลืออีกหนึ่งวัน”

กู้หรันชะงักแล้วเงยหน้าขึ้นมองเขา

ก็เห็นสายตาที่ลุ่มลึกของชายหนุ่ม จ้องมองท่าทางของเธอ ราวกับจะมองทะลุปรุโปร่งเข้าไปถึงด้านใน

ใจของเธอ “ตึกตัก” ไปทีหนึ่ง และก็เข้าใจความหมายของเขาทันที

เม้มปากขึ้น ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี

“ดังนั้นไม่เป็นไร สาเหตุที่ผมบอกคุณ เพราะไม่อยากจะปิดบังความรู้สึกของผม ไม่ได้ต้องการที่จะเพิ่มภาระให้กับคุณ”

“ผมสามารถรอคุณได้ รอเมื่อคุณคิดได้แล้ว ค่อยให้คำตอบผม ก็เหมือนนกัน”

กู้หรันได้ยินคำพูดของเขา แล้วก็โล่งใจออกมาในที่สุด

บรรยากาศอาหารมื้อเย็น ถึงได้ฝืนผ่านไปอย่างสมานฉันท์เช่นนี้

หลังทานอาหารเสร็จ เธอก็กลับไปอาบน้ำที่ห้อง

ตอนที่ออกมานั้นก็ค่อนข้างดึกแล้ว เธอนึกถึงเมื่อสองวันก่อน มู่จื่อ ติดต่อมาหาตัวเอง บอกต้องการเอกสารหนึ่งฉบับ

เอกสารฉบับนั้นเธอวางไว้ที่บริษัท บังเอิญวันนี้นำกลับมาด้วย

ขณะที่กำลังจะสแกนส่งไปให้เขานั้น จึงใช้วีแชทติดต่อกับอีกฝ่ายนั้น และก็รออยู่นานแสนนาน อีกฝ่ายก็ไม่มีการตอบกลับใดๆ

กู้หรันจึงอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วขึ้น

แต่จากนั้นก็นึกขึ้นได้ทันใดว่ามีบางครั้ง ที่มู่จื่อพวกเขามีการรับงาน

ขณะที่ทำงานนั้น จะรักษาสมาธิให้โฟกัสจดจ่อ จึงไม่ได้ดูโทรศัพท์

ดังนั้นติดต่อไม่ได้ชั่วคราว ก็เป็นเรื่องปกติ

ครั้นแล้ว เธอจึงสร้างรหัสลับแล้ว ส่งไปยังอีเมลของอีกฝ่าย แล้วก็ทิ้งข้อความไว้ให้อีกฝ่าย จากนั้นก็ไม่ได้ไปสนใจเรื่องนี้อีก

คิดไม่ถึงว่าทางฝ่ายนั้นตอนนี้กำลังเผชิญกับมหันตภัย