วิวาห์ลวงอลวนรัก นิยาย บท 120

แสงสลัวในห้อง

ไม่มีการเปิดไฟ มีเพียงแสงจันทร์ที่ส่องเข้ามาทางหน้าต่างบานกว้างสูงจากพื้นจรดเพดาน

มู่จื่อ กับหลินเย่วรวมไปถึงหลินหย่งถูกคนมัดและโยนลงในห้องห้องรับแขก บนโซฟาเป็นผู้หญิงที่รูปร่างสูงเพรียวกำลังนั่งเอียงอยู่บนนั้น และเช็ดปืนพกลูกโม่อยู่ในมือ

หลินหย่งเป็นคนสุดท้ายที่เข้ามาในห้อง

ตอนแรกเธอพาคนไปควบคุมมู่จื่อ กับหลินเย่วก่อน มีเขาอยู่ในมือ ต่อให้หลินหย่งจะฝีมือดี ก็ไม่สามารถที่จะต่อต้านได้

ในที่สุด ก็ต้องยอมให้จับแต่โดยดี

เวลานี้ ทั้งสามคนถูกอุดปากไว้

พวกเขาจ้องไปยังผู้หญิงที่อยู่บนเตียงด้วยความโกรธ อยากจะพูดแต่กลับไม่สามารถที่จะเปล่งเสียงได้

จนกระทั่งมีเสียงฝีเท้าก้าวมั่นคงดังมาจากที่ประตู

ผู้หญิงชะงักไปครู่หนึ่ง แล้วก็ลุกขึ้นมา

เพื่อนที่ตามอยู่ด้านหลังเธอสองคนก็หันไปมองทางประตู

เห็นเพียงประตูบ้านเปิดไว้ มีร่างที่สูงโปร่งได้เดินเข้ามา

“หัวหน้า จับคนมาได้แล้วค่ะ”

อีกฝ่ายพยักหน้า

นั่นคือชายหนุ่มที่สูงประมาณหนึ่งร้อยเก้าสิบเซนติเมตร 

ใบหน้าของเขาสวมหน้ากากและแว่นตา ทั้งใบหน้าซ่อนอยู่ในใต้หน้ากาก ดูไม่ออกถึงใบหน้าที่แท้จริงของเขา

วินาทีที่มู่จื่อ และคนอื่นๆ เห็นเขานั้น ต่างตกตะลึงจนตาเบิกโพลง

ไม่มีเหตุผลอื่น คนคนนี้พวกเขานั้นรู้จัก

ก็ไม่ได้ถึงขนาดรู้จักหรือเป็นเพื่อนที่สนิท แต่ว่ากลับเป็น……คู่ต่อสู้!

ก่อนหน้านี้ ทั้งคู่ยังเคยประลองฝีมือกัน

ถึงแม้จะไม่รู้ผลแพ้ชนะ แต่พวกเขาก็ได้ของสิ่งหนึ่งจากฝั่งตรงข้ามมา……

และก็ไม่รู้ว่านึกอะไรขึ้นได้ ชั่วขณะเดียวสีหน้าของมู่จื่อ ก็เปลี่ยนไปดูแย่อย่างมาก

สายตาของชายหนุ่มกวาดมองทั้งสามคนไปรอบหนึ่ง สุดท้ายก็มาหยุดอยู่ที่ตัวของมู่จื่อ

เขาเดินเข้ามา นั่งยองลง แล้วจับเข้าที่คางของมู่จื่อ บังคับเธอให้เงยหน้าขึ้น

“ของล่ะ”

มู่จื่อ ไม่ได้พูดอะไร

ไม่ใช่ว่าเธอไม่อยากจะพูด แต่เป็นเพราะปากถูกอุดด้วยผ้า พูดไม่ออกมา

จึงทำได้เพียงเปล่งเสียงครวญครางอย่างแผ่วเบาเท่านั้น

“พรรคสายลม”

ชายหนุ่มยิ้มอย่างเย้ยหยัน

“นายคิดว่าฉันจะกลัวเหรอ”

เขาพลางพูดพลางยกเท้าขึ้นเหยียบที่มือของหลินเย่ว

เท้าของชายหนุ่มหนักมาก หลินเย่วเจ็บปวดจนมีเหงื่อซึมออกมาจากหน้าผากทันใด

สีหน้าของหลินหย่งขาวซีด

จะต้องรู้ว่า ทำอาชีพนี้ต้องใช้มือสองข้างในการทำมาหากิน

หากว่ามือพัง อย่างนั้นเส้นทางในอนาคตก็จะจบเห่

เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ หลินหย่งจึงรีบกล่าวขึ้นว่า “เดี๋ยวก่อน! ผมรู้ว่าของอยู่ที่ไหน!”

เขาชะงักครู่หนึ่ง แล้วกล่าว “แต่คุณจะต้องรับปากว่า เอาแต่ของและไม่ทำร้ายคน”

ท่านเหยียนชะงักครู่หนึ่ง

หลินหย่งกอดความคิดที่ตายกันไปข้างหนึ่ง แล้วกล่าวอย่างดิ้นรน “ผมจะให้ของกับคุณ เพื่อแลกกับความปลอดภัยของพวกเราสามคน หากว่าคุณไม่รับปาก อย่างมากทุกคนก็ตายไปพร้อมกัน สุดท้ายใครก็อย่าหวังที่จะได้จบสวย!”

ชายหนุ่มมองเขาอย่างเย็นชา

สุดท้ายก็เก็บเท้ากลับไป แล้วกล่าวอย่างเย็นชา “นำทาง!”