วิวาห์ลวงอลวนรัก นิยาย บท 123

วันต่อมา

บ่ายโมง

กู้หรันก็ได้เจอกับเถ้าแก่หยูที่ห้องอาหารในร้านอาหารแห่งหนึ่ง

หยูเจิ้งหงปีนี้อายุหกสิบห้าแล้ว ผมขาว เพราะว่ากิจการไม่กี่ปีมานี้ไม่ค่อยรุ้ง เพราะงั้นก็ได้ละเลยในการดูแลตัวเอง ใบหน้าก็ได้แก่ลง

ตอนที่เห็นกู้หรันนั้น ก็ได้อึ้งไปสักพัก

อาจเป็นเพราะว่าคิดไม่ถึงว่า เจ้าของบริษัทสโนวี่จะเป็นผู้หญิงที่อายุน้อยแบบนี้ แววตานั้นก็ได้แฝงนัยน์บางอย่างเลยทันที

กู้หรันรู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่

ก็ไม่ได้ใส่ใจ ยิ้มแล้วก็บอกความต้องการในการมาคราวนี้ของเธอ

หยูเจิ้งหงไม่ได้แสดงท่าทีใดๆ

ไม่บอกว่าขาย และก็ไม่ได้บอกว่าไม่ขาย

สรุป ก็แค่ยื้อเวลากับเธอไปเท่านั้น

นี่ก็เป็นวิธีการแบบเก่าๆ ของการทำธุรกิจYK Groupที่เดินมาถึงวันนี้ หยูเจิ้งหงที่ทะเยอทะยานทำธุรกิจนี่มาสิบปีแล้วนั้น ไม่มีทางไม่รู้ว่าYK Groupในตอนนี้ไม่ได้เป็นอะไรที่เขาอยากจะช่วยให้รอดแล้วก็จะรอดได้

ที่ไม่แสดงจุดยืนที่ชัดเจนออกมานั้น ก็แค่อยากจะยื้ออีกนิดหน่อย

พิจารณามูลค่าเท่านั้น

ดีที่กู้หรันก็ไม่รีบ

เพราะงั้น ทั้งสองก็ได้ยื้อกันไปมาแบบนั้น ทานข้าวเสร็จ ก็เหลือแค่การพูดคุยของแขนกับเจ้างาน ไม่ได้พูดเรื่องซื้อธุรกิจอีกเลย

ตอนจากกันนั้น หยูเจิ้งหงถึงได้มองเธออย่างตรงๆ จริงๆ

เขาได้พูดอย่างจริงจังว่า “เรื่องที่คุณหรันอยากจะคุยเรื่องนั้น ผมรู้สึกว่าสถานการณ์ตอนนี้ในวันนี้ไม่เหมาะสม ถ้าเกิดคุณหรันมีความคิดที่จะทำแบบนั้นจริงๆ ก็เชิญให้คุณมาคุยที่ห้องทำงานผมในช่วยเช้าของวันพรุ่งนี้เป็นยังไงครับ?”

ตาของกู้หรันเป็นประกาย

นี่ตกลงแล้วเหรอ?

เธอยิ้มแล้วก็พยักหน้า

“ค่ะ งั้นช่วงเช้าของวันพรุ่งนี้ฉันไปเยี่ยมท่านที่ห้องทำงาน ถึงตอนนั้นพวกเราค่อยคุยกันค่ะ”

ทั้งสองตกลงกันเสร็จ กู้หรันก็ได้เตรียมส่งหยูเจิ้งหงออกไป

คิดไม่ถึงว่า พึ่งออกไปจะห้องอาหาร ก็ได้เห็นหญิงสาวก็ได้เดินเข้ามาตรงทางเดิน

เวลานี้นั้นเป็นช่วงบ่ายที่แดดแรงที่สุด ผนังทางเดินนั้นด้านหนึ่งเป็นกำแพง อีกด้านกลับเป็นกำแพงกระจกขนาดใหญ่

แสงแดดได้ส่องเข้ามาผ่านกระจก ทำให้หญิงสาวนั้นอยู่ท่ามกลางแสงแดดที่ส่องเข้ามา

บวกกับรูปร่างที่ค่อนข้างดีของเธอ ใบหน้าที่ใส ทั้งคนได้ให้ความรู้สึกเหมือนกับว่า เป็นนางฟ้าที่ได้เดินออกมาจากภาพวาดแบบนั้น