วิวาห์ลวงอลวนรัก นิยาย บท 124

หยูเจิ้งหงมองเธอสักพัก สายตาเหมือนมีความหมายบางอย่าง

“หมินหมินลูก พ่อไม่อยากโกหกหนู ตระกูลหยูของพวกเราไม่ได้เป็นตระกูลหยูในตอนนั้นแล้ว YK Groupก็ไม่ได้เป็นYK Groupในตอนนั้นเหมือนกัน ไม่แน่......อาจจะต้องตกอับจริงๆ”

“เพราะงั้นเธออาศัยตอนคนไม่ได้ตั้งตัว อาศัยจังหวะนี้มาซื้อธุรกิจของพวกเรา?”

หยูเจิ้งหงขมวดคิ้ว

เขาพูดอย่างจริงจังว่า “จะพูดแบบนั้นไม่ได้นะ ธุรกิจก็ต้องว่าตามธุรกิจ คุณหรันมาเสนอซื้อธุรกิจในตอนนี้เป็นอะไรที่ปกติมากๆ แล้ว”

“จะไปปกติได้ยังไงคะ หนูว่าเธอไม่ได้อยากที่จะคุยเรื่องธุรกิจแน่ๆ แต่เป็นการอาศัยจังหวะนี้เอาคืนพวกเรา!”

พอพูดแบบนี้ออกไป หยูเจิ้งหงก็ได้ขมวดคิ้วแน่นกว่าเดิม

เขาพูดจริงจังว่า “หมายความว่าอะไร?”

“พวกเราไม่ได้มีความแค้นอะไรกับคุณหรันซะหน่อย เธอทำไมต้องมาเอาคืนพวกเรา?”

สายตาของหยูหมินหมินก็ได้รน ถึงได้รู้ตัวว่าตัวเองนั้นหลุดปากไป

เพราะงั้นก็ได้รีบอธิบายไปว่า

“หนู หนูหมายความว่า เมื่อก่อนตระกูลพวกเราเคยทำไม่ดีกับเธอไหม เพราะงั้นตอนนี้ตอนที่ลำบาก เธอถึงจงใจเสนอที่จะซื้อธุรกิจของพวกเราเพราะรู้ว่าพวกเรากำลังลำบาก เป็นการแก้แค้นอ่ะค่ะ”

หยูเจิ้งหงถึงได้โล่งอก

จากนั้น ก็ส่ายหน้า

“ไม่หรอกลูก เมื่อก่อนพวกเรากับคุณหรันไม่ได้มีเรื่องบาดหมางอะไร ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเรื่องความแค้นเลย”

ความเป็นจริง ตระกูลหยูกับตระกูลกู้ทำธุรกิจคนละแบบ ถึงขั้นที่จะแทบไม่มีปฏิสัมพันธ์อะไรกันเลย

เห็นว่าสีหน้าของหยูหมินหมินแปลกๆ หยูเจิ้งหงก็นึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นไม่กี่วันก่อน ถามอย่างเป็นห่วงว่า “จริงด้วย ไม่กี่วันก่อนอยู่ๆ หนูก็กลับมาพร้อมบาดแผลเต็มตัว บอกว่าล้มอย่างไม่ได้ตั้งใจ สรุปมันเป็นอะไรยังไงกันแน่?”

ช่วงนี้ เขาก็ได้ยุ่งเรื่องงานในบริษัทอยู่ตลอด ยุ่งจนแทบจะเป็นบ้า

เพราะงั้น เรื่องในบ้านก็ไม่ค่อยที่จะถามถึงเท่าไหร่

สีหน้าของหยูหมินหมินได้ผิดปกติกว่าเดิม

เธอก็ได้พูดอย่างอุบๆ อิบๆ ว่า “หนูไม่เป็นอะไรแล้วค่ะ แผลหกล้มไม่ได้หนักมาก ตอนนี้หายดีแล้วค่ะ”

ความเป็นจริงแล้ว ตอนนั้นกู้อันหนิงตบไม่ค่อยที่จะโดนเธอ ก็แค่ผลักเธอไปครั้งเดียว ก็ได้ถูกเฉิงเฟิงขวางไว้

เพราะงั้น เธอมีแผลแค่ที่ศอกกับหน้าผากเท่านั้น พอกลับไปถึงบ้าน กลัวว่าที่บ้านจะรู้ ก็ได้โกหกไปว่าหกล้ม

เขาไม่อยากให้ภาพลักษณ์ของตัวเองในความคิดของลูกสาวสลายไป กลายเป็นคุณพ่อที่ถูกยุคสมัยทอดทิ้งแล้วไร้ความสามารถ

เพราะงั้นก็ทำได้แค่ยิ้มแล้วพยักหน้า “ใช่จ้ะ แต่ว่าเสียดายที่ธนาคารไม่ยอมให้พวกเรานั้นกู้ยืมเงิน เพราะงั้นก็ช่วยไม่ได้ ทำได้แค่ไปพูดคุยกับคนที่จะมาซื้อธุรกิจแล้ว”

หยูหมินหมินเม้มปาก แต่ไม่ได้พูดอะไรต่อ

เธอหันหน้าไปมองนอกหน้าต่าง สายตาเริ่มแน่วแน่ขึ้นมา

ทางนี้

กู้หรันกลับไปที่บริษัท ได้โทรไปหาเซี่ยหนันก่อน

วันนั้นอยู่ๆ เธอก็ได้จากไป และก็ไม่ได้บอกตัวเองให้ชัดเจนว่าไปทำอะไรกันแน่

สองวันนี้ เธอก็ได้ติดต่อหาอีกฝ่ายตลอด

แต่ว่าอีกฝ่ายเหมือนว่าได้หายไปจากโลกนี้ไปเลย ไม่ว่าจะติดต่อยังไง ก็ติดต่อไม่ได้

ถ้าไม่เป็นเพราะว่าเมื่อก่อนก็เคยเกิดเหตุการณ์แบบนี้ กู้หรันก็จะคิดว่าเธอนั้นโดนลักพาตัวไปแล้ว

ผ่านไปสักพัก ในที่สุดสายก็ถูกรับ