วิวาห์ลวงอลวนรัก นิยาย บท 32

เธอพาเฉิงเฟิงมาที่ห้องทำงานของเธอเอง

เสี่ยวชวียกแก้วน้ำเข้ามาสองแก้ว จากนั้นก็ถอยออกไปอย่างระมัดระวัง

ตอนออกไป ยังช่วยปิดประตูให้พวกเขาอย่างใส่ใจมาก

หลังจากรอให้ทุกคนไปแล้ว กู้หรันจึงได้นั่งลงบนเก้าอี้ กอดอกพูดว่า “พูดมาเถอะ คุณชายเฉิงพาคนมามากมายขนาดนี้ หมายความว่าอะไรคะ”

เฉิงเฟิงมองเธออย่างเงียบๆ

สายตาเขาลึกล้ำมาก มองหญิงสาวที่มีสีหน้าตื่นตัวพร้อมรับสถานการณ์ตึงเครียด ราวกับเม่นตัวหนึ่ง

ทันใดนั้นก็มีภาพที่เธอสวมชุดกระโปรงสีฟ้าอ่อน ยืนอยู่ใต้ต้นไม้ ยิ้มอ่อนๆให้เขาเมื่อนานมาแล้วผุดขึ้นมาในหัว

เจ็บแปลบในใจเล็กน้อย

“หรันหรัน คุณเปลี่ยนไปแล้ว”

กู้หรันชะงักไปเล็กน้อย

ได้ยินเฉิงเฟิงพูดเบาๆว่า “ผมจำได้ เมื่อก่อนคุณอ่อนโยนมาก เห็นอกเห็นใจคนอื่นมาก ไม่ว่าเจอเรื่องอะไร คุณมักจะคิดถึงคนอื่นก่อนเสมอ ไม่ว่าต้องเจอเรื่องอะไร ก็มักจะสุภาพอ่อนโยน ไม่เคยเป็นแบบตอนนี้มาก่อนเลย คุณรู้มั้ย ว่าคุณในตอนนี้ บางครั้งทำให้ผมรู้สึก……”

ดูเหมือนว่าเขาจะพูดออกมาอย่างยากลำบากเล็กน้อย นานพักใหญ่ สุดท้ายก็เอ่ยออกมา

“ทำให้ผมรู้สึกถึงความเย็นชาทั้งยังเห็นแก่ตัว!”

กู้หรัน “……”

ทันใดนั้น หัวใจก็รู้สึกเหมือนมีเมฆหมอกปกคลุม

แม้เธอจะเคยบอกกับตัวเองมานานแล้วว่า ระหว่างเธอกับเฉิงเฟิงนั้นจบไปแล้ว

ผู้ชายที่นอกใจคนหนึ่ง ก็เหมือนกับกระดาษที่ตกลงไปในบ่อเกรอะอย่างนั้น ไม่มีคุณค่าอะไรอีกแล้ว

แต่เมื่อได้ยินคำพูดแบบนี้ของเขาอีก ทำไมยังรู้สึกเจ็บแปลบในใจ รู้สึกว่าน่าขำแบบนั้นกันนะ

กู้หรันเงยหน้ามองเขา

“เฉิงเฟิง คุณรู้มั้ยว่าทำไมฉันถึงเปลี่ยนไปแบบนี้”