วิวาห์ลวงอลวนรัก นิยาย บท 40

จากนั้น กู้หรันจะทำให้เธอสมปรารถนาได้อย่างไรกัน

เธอมองกู้หรัน กู้หรันเองก็มองเธอ สบตากับดวงตาที่ลึกซึ้งของเธอ ยังกะพริบตาอย่างซุกซน

แบบนั้น ราวกับเป็นการบอกว่า คุณย่า คุณย่ามองฉันแบบนี้มีอะไรเหรอคะ

คงไม่ใช่ว่ามีอะไรเลอะบนหน้าฉันหรอกนะคะ คุณย่าทำไมไม่หยิบออกให้ฉันล่ะคะ!

ท่าทางของสาวน้อยผู้ไร้เดียงสาน่ารักแบบนั้น ไม่เคยปรากฏบนใบหน้าเธอมาก่อน สวี่ชิงชุ่ยก็ไม่เคยเห็นมาก่อนเช่นกัน

จู่ๆสวี่ชิงชุ่ยก็รู้สึกหายใจไม่ออก

หลานสาวคนนี้ นับวันจะยิ่งอยู่เหนือการควบคุมของเธอแล้ว!

เหมือนกับแม่ที่สมควรตายคนนั้นของเธอ ความคิดลึกลับซับซ้อน

ใครก็คาดเดาไม่ได้ว่าลึกๆภายในใจเธอกำลังคิดอะไรอยู่

เธอเกลียดความรู้สึกที่ไม่อาจควบคุมแบบนี้จริงๆ!

หญิงชราไม่ได้มองเธออีก หันหน้าไปทางอื่น

แน่นอนว่ากู้หรันไม่มีกะจิตกะใจจะสนใจมองเธอแล้ว พอหันไป

ก็มองเห็นเฉิงเฟิงเดินออกมาจากห้องพักรับรองข้างๆ

เฉิงเฟิงสบตาเธอ รู้สึกผิดเล็กน้อย

เขาก้มหน้าเดินมา พูดเสียงเบาๆว่า “หรันหรัน คุณมาแล้วเหรอ”

กู้หรันกอดอก ไม่ได้พูดอะไร

กู้อันหนิงเห็นดังนั้น ขอบตาแดงขึ้นมาทันที

ดึงแขนเสื้อกู้หรัน พูดอย่างระมัดระวังว่า “พี่คะ พี่ยังโกรธพี่เฉิงเฟิงอยู่หรือเปล่าคะ ขอโทษจริงๆค่ะ

เป็นความผิดฉันเอง ถ้าไม่ใช่ฉัน พี่เฉิงเฟิงก็คงไม่ต้องลำบากใจแบบนี้ และก็คงไม่ทำให้พี่เสียใจแบบนี้ด้วย”

กู้หรันยิ้มอย่างดูถูกเยาะเย้ย

“ในเมื่อเธอรู้ว่าทำแบบนี้ทำให้เขาลำบากใจ และเสียใจ ก็ไม่ต้องทำแบบนี้ได้มั้ย

เสียใจคนเดียวดีกว่าเสียใจสามคนไม่ใช่เหรอ สู้ยกเลิกงานแถลงข่าวในวันนี้ไปเถอะ”

“ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป เฉิงเฟิงก็สบายใจแล้ว ฉันก็ไม่ต้องกังวล

เธอก็ไม่ต้องเสียใจน้อยใจว่าใครจะมารังแกเธอร้องไห้ฟูมฟายอะไรต่อมิอะไร ดีมั้ย”

กู้อันหนิงอึ้งไป

อ้าปากเล็กน้อย มองกู้หรันอย่างตกใจ

เธอก็คงจะไปจริงๆ

ด้วยเหตุนี้ จึงรีบลากกู้อันหนิงไปด้านข้าง พูดเบาๆว่า “เอาละ คุณอย่าไปยั่วโมโหเธอเลย”

“พี่เฉิงเฟิง แม้แต่พี่ยังคิดว่าฉันน่ารำคาญเลยใช่มั้ยคะ ฉันก็แค่สงสารพี่ อยากจะไปปลอบใจเธอหน่อย

ฉันไม่เคยคิดจะแย่งอะไรของพี่เลย ทำไมพวกคุณต้องโทษฉันด้วยนะ”

เธอเอ่ยพลาง ก็แกล้งทำเป็นร้องไห้ออกมา

เฉิงเฟิงเห็นเธอร้องไห้ ก็ตื่นตระหนกขึ้นมาทันที

รีบหากระดาษทิชชูให้เธออย่างลนลาน เวลาเดียวกัน ก็โอบเธอมาปลอบในอ้อมกอด

กู้หรันยืนอยู่ไม่ไกล กลอกตามองบนจนแทบจะหลุดออกมาแล้ว

เมื่อก่อนทำไมเธอมองไม่ออก ว่ากู้อันหนิงจะแสดงละครได้เก่งขนาดนี้

ในช่วงชีวิตของเธอ ถ้าออสการ์ไม่ให้ตุ๊กตาทองกับเธอ ฉันจะเสียใจในทักษะการแสดงที่สมบูรณ์แบบของเธอมาก！

เธอไม่อยากที่จะอยู่ดูพวกเขาจู๋จี๋กันต่อที่นี่ เห็นกู้จิ่งเซิ่งกลับมาจากด้านหน้า ก็รีบเดินเข้าไปหา ถามว่า

“เรียบร้อยแล้วเหรอคะ ถ้าเรียบร้อยแล้วหนูก็จะขึ้นเวทีเลย”