วิวาห์ลวงอลวนรัก นิยาย บท 45

กู้อันหนิง “？？？”

เฮ้ย! ใครตบเธอ

แม้เมื่อครู่เธอจะเงื้อมือขึ้นมา แต่มือเธอยังไม่ทันแตะใบหน้าเธอก็ถูกเธอผลักออกแล้วไม่ใช่เหรอ

นังแพศยานี่ ทำไมถึงเลวทรามต่ำช้าขนาดนี้! ถึงขั้นกล้าใส่ร้ายเธอ

กู้อันหนิงโกรธขึ้ง ก็ได้ยินกู้หรันพูดด้วยเสียงเหมือนจะร้องไห้อีกว่า “ฉันยอมรับ ที่พวกคุณบีบให้ฉันถอนหมั้น แล้วยังให้ฉันมายืนอยู่ตรงนี้วันนี้ พูดคำพูดแปลกประหลาดนั้นออกมา ทำให้ฉันโกรธมากจริงๆ”

“แต่ฉันจะโกรธมากแค่ไหน แต่ก็พูดทุกคำทุกประโยคตามร่างที่พวกคุณให้ฉันแล้วนี้”

“ทำไมฉันยอมให้ถึงขนาดนี้แล้ว เธอยังต้องทำกับฉันแบบนี้ ยังไม่ยอมปล่อยฉันอีกเหรอ”

กู้อันหนิง “……？？？”

สวี่ชิงชุ่ยที่อยู่ด้านข้างพร้อมกับคนอื่นๆเองก็ร้อนใจ พูดอย่างโมโหว่า “เธออย่าพูดจาเหลวไหลนะ ใครเอาร่างให้เธอ”

กู้หรันพูดเสียงสะอื้น “คุณย่ายังไม่ยอมรับอีกเหรอคะ ตอนแรกฉันก็ไม่อยากฉีกหน้า คิดว่าช่างมันเถอะยอมได้ก็จะยอม”

“แต่ในเมื่อฉันยอมถึงขนาดนี้แล้ว พวกคุณยังไม่ยอมปล่อยฉัน ฉันก็ต้องพูดตามความจริงแล้ว!”

“วันนี้ฉันพูดทุกอย่างหมดแล้ว แทบจะไม่ใช่ความตั้งใจยองฉันเลย ดังนั้นเนื้อหาทั้งหมดล้วนเป็นร่างคำแถลงการณืที่พวกเขาเตรียมไว้แต่แรก แล้วบีบให้ฉันอ่าน! ถ้าทุกคนไม่เชื่อ ร่างคำแถลงยังอยู่กับฉัน ทุกคนเห็นก็จะรู้เองค่ะ!”

เธอเอ่ยพลาง ล้วงร่างออกมาจากในกระเป๋า ส่งให้นักข่าวเหล่านั้น

พวกนักข่าวรับมา อ่านเนื้อหาในนั้น พบว่าเป็นอย่างที่กู้หรันบอกทุกอย่าง ก็อดที่ตกใจไม่ได้

“พระเจ้า! ตอนแรกคิดว่าคนตระกูลกู้บีบจนเธอยอมถอนหมั้นก็เลวร้ายมากพอแล้วนะ คิดไม่ถึงว่าแม้แต่คำแถลงการณ์พวกเขายังเตรียมให้ด้วย นี่มันจะรังแกกันมาเกินไปแล้วนะ!”

“โยนความผิดให้คุณกู้หรันแบบนี้ ต้องการจะบีบให้เธอตายทั้งเป็นรึไงเนี่ย!”

“กู้หรันเป็นลูกแท้ของพวกเขาหรือเปล่าเนี่ย ทำไมถึงลำเอียงได้ขนาดนี้”

เมื่อต้องเผชิญหน้ากับคำตำหนิติเตียนของนักข่าว หญิงชราก็ตื่นตกใจไปทันที

เธอคิดไม่ถึงเลยว่า เรื่องราวบานปลายจะกลายเป็นแบบนี้

เห็นชัดว่าเธอเตรียมการทุกอย่างมาดีแล้ว เธอคิดว่าแผนการที่เตรียมไว้ไม่น่าจะมีอะไรผิดพลาด ด้วยความสามารถของกู้หรัน ไม่มีทางหนีพ้นเงื้อมมือเธอเด็ขาด

แต่ตอนนี้ ตอนนี้……

สวี่ชิงชุ่ยมองดูท่าทางตื่นตัวของผู้คนด้านล่างเวที คิดอย่างไรก็ไม่เข้าใจ ว่ามันเกิดความผิดพลาดที่ตรงไหนกันแน่

เธอออกคำสั่งอย่างไม่มีแรง กู้จิ่งเซิ่งเห็นดังนั้น ดวงตาสองข้างแดงก่ำ ตะคอกใส่นักข่าวที่ยังเบียดเสียดกันอยู่ว่า “ออกไป!”

จากนั้น ก็อุ้มคุณย่า เดินไปด้านหลังเวที

กู้หรันมองเห็นภาพนี้ ก็รู้ว่าละครฉากใหญ่ของวันนี้ เล่นมาถึงตรงนี้ก็ถือว่าพอสมควรแล้ว

เธอจึงเช็ดน้ำตา ลุกขึ้นยืน โค้งคำนับให้บรรดานักข่าว แล้วหมุนตัวจากไป

ในมุมหนึ่ง

สีโม่เฉิงมองเห็นละครฉากใหญ่นี้ทั้งหมด มุมปากยิ้มอ่อนๆอย่างเยาะเย้ยดูถูก

เขาหมุนตัวไป สั่งคนข้างๆว่า “ไปเถอะ”

คนกลุ่มหนึ่งก็พากันเดินจากไป

หลังจากกู้หรันไปจากที่เกิดเหตุแล้ว ไม่ได้ไปทางประตูหน้า แต่เดินตรงไปที่ลานจอดรถชั้นใต้ดิน

พอออกจากลิฟท์ ก็มองเห็นรถยนต์คนหนึ่งที่คุ้นเคยจอดรออยู่ด้านหน้า ไฟรถเปิดสว่างอยู่ ฉินจูยืนอยู่ข้างประตูรถ มองเห็นเธอมา ก็ยิ้มพลางเปิดประตูรถให้เธออย่างนอบน้อม

“เชิญขึ้นรถครับคุณนาย ”