วิวาห์ลวงอลวนรัก นิยาย บท 88

กู้อันหนิงหันหน้ากลับมา ก็เห็นสาวน้อยที่แต่งตัวดูสง่างามคนหนึ่งเดินเข้ามา

เธอรูม่านตาหดตัว

คนนี้เธอรู้จัก

ก่อนหน้านี้ตอนที่มาอวยพรให้แก่ท่านชาง ก็มีคนแนะนำเธอให้รู้จักแล้ว บอกว่าเป็นหลานสาวของท่านชาง ชื่อว่าชางเหลียน

แล้วเธอมาทำอะไร?

กู้อันหนิงลุกขึ้นยืน

หลังจากที่ชางเหลียนเข้ามาแล้ว ก็มองสำรวจเธอหัวจรดเท้า

สายตาเต็มไปด้วยความดูถูกดูแคลน

ผ่านไปสักพัก เธอก็พูดถามขึ้นมา“คุณก็คือกู้อันหนิงเหรอ?”

กู้อันหนิงยิ้มออกมาอย่างเป็นมิตร“ใช่แล้วค่ะ คุณชางเหลียนมาหาฉันมีธุระเหรอคะ?”

แม้ว่าเธอจะรู้สึกขัดตากับท่าทางที่หยิ่งยโสนั่นของชางเหลียน แต่ถึงยังไงสถานภาพของเธอก็สูงส่งเหมือนกัน ถ้าได้ผูกมิตรผูกสักพันธ์เอาไว้ได้ก็จะดีที่สุด

ชางเหลียนรู้สึกได้ถึงความประจบประแจงและเยินยอในสายตาของเธอ ในใจก็ยิ่งรู้สึกดูถูกดูแคลนขึ้นไปอีก

แต่ใบหน้า กลับไม่ได้แสดงออกมา

เธอหันไปมองเปียโนที่อยู่ข้างๆ

“คืนนี้คุณจะแสดงเปียโนเหรอ?”

“ใช่ค่ะ”

ตั้งแต่เด็กสวี่ชิงชุ่ยก็มุ่งมั่นตั้งใจที่จะเลี้ยงดูเธอให้เป็นคุณหนูของตระกูลสูงส่ง ดังนั้นพวกศิลปะดนตรีประเภทเปียโนแบบนี้ เธอก็ต้องเรียนรู้ด้วยเหมือนกัน

ชางเหลียนเอียงหัวยิ้มออกมาอย่างชั่วร้าย

“คุณจะต้องเล่นเปียโนเก่งมากแน่ๆ?”

กู้อันหนิงไม่รู้ว่าเธอถามแบบนี้ทำไม แต่ก็ตอบกลับไปอย่างตรงๆ“ก็ไม่ได้แย่ค่ะ ฉันสอบได้ระดับกลางค่ะ”

“อ้อ~~ถ้าอย่างนั้นแสดงว่าพี่สาวคนนั้นของคุณ ก็ต้องเล่นเป็นด้วยสินะ”

กู้อันหนิงอึ้งตะลึงไป

ได้ยินชางเหลียนพูดขึ้นมาต่อ“งานเลี้ยงที่ดีแบบในค่ำคืนนี้ ถ้าคุณมาแสดงคนเดียว ไม่ให้พี่สาวของคุณแสดงบ้างเลย เดี๋ยวพอใครรู้ก็จะรู้สึกว่ามันไม่ยุติธรรมเอานะคะ”

“ถึงยังไงว่ากันตามตรงแล้ว คืนนี้ถ้าเกิดว่าแสดงได้เยี่ยมยอด ก็เป็นโอกาสที่ดีที่จะได้เปิดตัวเลยนะคะ”

“มีคนดังที่มีชื่อเสียงมีอำนาจมากมายขนาดนั้นอยู่ในงานด้วย ถ้าในวันข้างหน้าถูกเผยแพร่ออกไป ก็ถือว่าเป็นเรื่องที่ดีงามมากๆเรื่องหนึ่งเลยไม่ใช่หรือไง?”

เธอกำหมัดด้วยความตื่นเต้น ราวกับว่าเห็นภาพที่กู้หรันถูกสีโม่เฉิงทอดทิ้งไปอย่างไร้เยื่อใยแล้ว

ไม่นาน การแสดงก็เริ่มขึ้น

กู้หรันนั่งอยู่ตรงที่นั่ง พอได้ยินว่าคนที่แสดงคนหนึ่งคือกู้อันหนิง ก็รู้สึกความสนใจลดลงไปไม่น้อย

สีโม่เฉิงไม่ได้สนใจบนเวทีเลยแม้แต่นิดเดียว หันหน้าไปพูดกับเธอเบาๆ“นั่งตรงนี้เหนื่อยไหม? ให้ผมออกไปเดินเล่นเป็นเพื่อนคุณไหม?”

กู้หรันใช้หางเหลือบมองไปที่เหล่าบรรดาแขกข้างหลัง รวมถึงท่านชางที่กำลังดูอย่างเพลิดเพลินข้างหน้า

ในที่สุด ก็ส่ายหัว

เธอออกไปมันไม่ได้มีผลอะไรหรอก แต่ถ้าสีโม่เฉิงออกไปด้วยเหมือนกัน จะต้องเกิดเสียงฮือฮาขึ้นมาแน่ๆ

ถึงตอนนั้นไม่ใช่แค่จะรบกวนความสนใจของทุกคนแล้ว แต่ยังขัดจังหวะความสนุกเพลิดเพลินไปกับการแสดงของท่านชางอีกด้วย ไม่มีความจำเป็น

พอสีโม่เฉิงเห็นแบบนี้ ก็ไม่ได้พูดอะไรอีก

ในขณะนี้เอง ก็เห็นแสงสีขาวบนเวทีสว่างขึ้น กู้อันหนิงเดินขึ้นมาข้างบน

“สวัสดีค่ะทุกๆคน ฉันคือกู้อันหนิง คืนนี้จะมาเล่นเพลง Three stanzas of plum blossom ให้กับปู่ชางค่ะ ขอให้ปู่ชางสุขภาพร่างกายแข็งแรง อายุมั่นขวัญยืน”

เธอพูดจบ ก็เดินไปนั่งลงข้างหน้าเปียโน