วิวาห์ลวงอลวนรัก นิยาย บท 90

ถึงยังไง กู้หรันก็รูปร่างหน้าตาดูดี

แม้ว่าจะเล่นเปียโนได้ทั่วๆไป แต่แค่นั่งอยู่ตรงนั้นอย่างเดียว ก็เป็นภาพวิวที่สวยงามอยู่ไม่น้อย

สีโม่เฉิงขมวดคิ้วเล็กน้อยยากที่จะสังเกตเห็น

กำลังจะเปิดปากพูดขึ้น บริเวณที่ไม่ไกล จู่ๆชางเหลียนที่อยู่ด้วยกันกับท่านชางก็หันหน้ามามองกู้หรันด้วยความตกใจ

“ที่แท้พี่กู้หรันก็เตรียมเพลงไว้แล้วอย่างนั้นเหรอ? ถ้าอย่างนั้นฉันก็อยากจะฟังมากๆเลย！ถึงยังไงคนที่สามารถอยู่ข้างกายของพี่โม่เฉิงได้ ล้วนแต่ไม่ใช่คนธรรมดาทั้งนั้น พี่กู้หรันจะต้องเล่นเปียโนได้ไพเราะกว่าคุณหนูรองแน่ๆเลยใช่ไหม?”

คำพูดนี้ของเธอ ดูผิวเผินแล้วเหมือนกับสนับสนุนกู้หรัน

แต่ความจริงแล้ว กลับกำลังวางแผนล่อลวงเธออยู่

ถึงยังไง……เธอเป็นคนข้างกายของสีโม่เฉิง ถ้าอย่างนั้นจะต้องเป็นคนที่มีความสามารถด้านศิลปะการต่อสู้ทั้งสิบแปดประเภทแน่นอน ดังนั้นเธอจะต้องเล่นได้ไพเราะกว่ากู้อันหนิงเป็นแน่……

แล้วเดี๋ยวถ้าเกิดเธอเล่นออกมาไม่ไพเราะล่ะ?

มันก็จะแสดงว่า เธอไม่เหมาะสมที่จะได้อยู่ข้างกายของสีโม่เฉิง แล้วก็เทียบกับกู้อันหนิงไม่ติดสินะ?

แผนการลับที่กู้หรันฟังออก ทำไมสีโม่เฉิงถึงดูไม่ออกกันล่ะ?

คิ้วที่ขมวดอยู่แล้ว ก็ขมวดแรงขึ้นไปอีก

กู้หรันกลับตบไปที่หลังมือของเขาเพื่อปลอบประโลม

จากนั้น เธอก็ลุกขึ้นยืน

“ในเมื่อคุณชางเหลียนพูดขนาดนี้แล้ว ถ้าอย่างนั้นก็รบกวนพวกคุณช่วยทนฟังหน่อยก็แล้วกันนะคะ”

พูดจบ ก็เดินขึ้นไปบนเวที

กู้อันหนิงรู้สึกตกใจอยู่ไม่น้อย

กู้หรันนี่สมองมีปัญหาใช่ไหม?

เธอทำอะไรเป็นทำอะไรไม่เป็น ตัวเองนั้นรู้ดี เห็นๆอยู่ว่าไม่เคยเรียนเปียโนมาก่อน แต่กลับตอบตกลงขึ้นไปบนเวทีต่อหน้าผู้คนมากมายขนาดนี้?

หลังจากที่รู้สึกตกใจ ก็รู้สึกประหลาดใจขึ้นมาอีกยกใหญ่

เธอเข้าใจแล้ว！

จะต้องเป็นเพราะว่าสีโม่เฉิงอยู่ที่นี่ด้วย เธอก็เลยรู้สึกเกรงใจที่จะปฏิเสธ กลัวว่าเรื่องที่ตัวเองเล่นเปียโนไม่เป็นจะถูกเปิดเผยออกมา ทำให้สีโม่เฉิงรังเกียจ

ดังนั้น ก็เลยต้องจำใจขึ้นไปบนเวทีทั้งที่ไม่อยากทำสินะ

แต่เธอไม่รู้หรือไงว่าอีกเดี๋ยวถ้าเล่นไม่ไพเราะ จะยิ่งขายหน้าขึ้นไปอีก?

จู่ๆกู้อันหนิงก็รู้สึกว่า แผนการล่อลวงนี้ของตัวเองนั้นถูกต้องแล้ว

ถึงยังไง ไม่ว่าเธอจะเล่นหรือไม่เล่น ตัวเองก็ยกยอเธอเอาไว้ซะสูงลิ่วแล้ว ยังไงซะเธอก็จะต้องอับอายขายขี้หน้าอย่างแน่นอน！

พอนึกถึงทุกสิ่งทุกอย่างที่ตัวเองเคยประสบพบเจอมาก่อนหน้านี้ กู้หรันยังไม่ทันได้รับความอับอายขายขี้หน้า กู้อันหนิงก็รู้สึกได้ถึงความสุขที่ห่างหายไปนานมากเอาไว้ล่วงหน้าแล้ว！