วิวาห์ลวงอลวนรัก นิยาย บท 92

กู้หรันหันมองสีโม่เฉิงหนึ่งที

เห็นเขาไม่ได้คัดค้านต่อต้านอะไร ก็เลยตอบสนองกลับมา

“ค่ะปู่ชาง”

ท่านชางเงยหน้าขึ้นมามองเธอ พูดยิ้มๆด้วยความปลื้มใจ“เล่นได้ดีจริงๆ บอกปู่หน่อยสิ ว่าทำไมถึงเล่นเพลงนี้?”

กู้หรันยิ้มเล็กน้อย

“สมัยที่ปู่ชางเป็นวัยรุ่นท่านก็เป็นนายพลวัยละอ่อน ต่อสู้ในสนามรบมาร่วมสิบปี ตอนที่ฉันเป็นเด็กก็ชอบฟังแม่เล่าเรื่องของท่านให้ฟัง เสียดายที่ไม่ได้เห็นท่าทางที่ทรงพลังองอาจของท่านในสมัยเป็นวัยรุ่นกับตาตัวเอง ก็เลยขอยืมเพลงนี้มาแสดงถึงความชื่นชมของฉันสักหน่อย หวังว่าปู่ชางจะชอบนะคะ”

ท่านชางพยักหน้า พูดยิ้มๆ“ฉันชอบมากๆ”

เสียงเปียโนของกู้หรันทำให้เขานึกถึงเรื่องราวในอดีตต่างๆนานา

เรื่องราวมากมายที่ถูกลืมเรือนและถูกเก็บเข้ากรุไปนานแสนนานเหล่านั้น

เขายกมือขึ้นมากวักไปข้างหลัง พ่อบ้านตรงเข้ามาทันที พูดด้วยความเคารพนอบน้อม“ครับคุณท่าน”

ปู่ชางพูดกระซิบกับเขาเบาๆไม่กี่ประโยค

พ่อบ้านจากออกไป

ผ่านไปประมาณไม่กี่นาที ก็กลับมาใหม่

ตอนที่กลับมาอีกครั้ง ในมือก็ถือกล่องไม้จันทร์มาด้วยหนึ่งกล่อง

ท่านชางรับกล่องมา ยื่นให้กับกู้หรัน

“แม่หนู เปิดออกดูสิ”

กู้หรันรับมา ก่อนจะเปิดออกดูด้วยความอยากรู้ กลับพบว่าข้างในมีกำไลสีใสแวววาวอยู่หนึ่งวง

สีหน้าตกใจขึ้นมาทันที

ท่านชางพูดยิ้มๆ“ขอบใจที่เธอเล่นเพลงที่เพราะขนาดนี้ให้กับฉันนะ ฉันเองก็ไม่มีของอะไรที่จะมอบให้กับเธอ กำไลวงนี้เป็นของที่ภรรยาของฉันเหลือทิ้งเอาไว้ให้ ฉันเก็บเอาไว้ก็ไม่มีประโยชน์อะไร มอบให้กับเธอก็แล้วกัน ไม่ใช่ของที่มีมูลค่าอะไรมากมาย คุณภาพก็ไม่ได้ถือว่าดีมาก หวังว่าเธอจะไม่รังเกียจนะ”

กู้หรันมองท่านชาง แววตาดูแปลกประหลาดไม่น้อย

ที่เธอรู้สึกช็อกตกใจ ไม่ใช่เพราะว่าของที่คุณท่านมอบให้กับเธออย่างเดียวเท่านั้น

แต่เป็นเพราะว่า กำไลนี้……เธอเคยเห็นมาก่อน！

พูดแบบนี้ไม่ได้สิ