วิวาห์ลวงอลวนรัก นิยาย บท 93

ภายในห้องน้ำ

กู้อันหนิงดึงชางเหลียนเอาไว้ พูดขึ้นด้วยความโมโห“หยุดนะ！”

ชางเหลียนหันหน้ามา มองเธออย่างหมดความอดทน

“มีธุระ?”

“คุณรู้อยู่ก่อนแล้วใช่ไหมว่าเธอเล่นเปียโนเป็น? ก็เลยจงใจมากระตุ้นให้ฉันไปยุเธอขึ้นไปแสดงบนเวที?”

ชางเหลียนเผยให้เห็นถึงสีหน้าที่เหมือนกำลังมองคนโง่งี่เง่า

ก่อนหน้านี้เธอไม่ได้คิดที่จะทำอะไรกู้หรันเลยจริงๆ

ถึงยังไงก็เป็นแค่ผู้ช่วยตัวเล็กๆคนหนึ่งเท่านั้น แม้ว่าจะอยู่ข้างกายของสีโม่เฉิงก็ตาม แต่ก็ไม่มีค่าพอที่จะให้เธอไปใส่ใจ

แต่ก่อนหน้านี้ ตอนที่อยู่ในห้องโถงงานเลี้ยง สีโม่เฉิงกลับบอกจะจีบเธอ

ชางเหลียนก็เลยเยาะเย้ยขึ้นมาในใจ

คนที่กล้ามาปรารถนาในตัวของพี่โม่เฉิง ล้วนแต่เป็นศัตรูกับเธอทั้งสิ้น

ดังนั้น เธอจึงแอบไปที่หลังเวที แอบเตือนให้กู้อันหนิงใช้วิธีการนี้ในการจัดการกับเธอ

แต่กลับคิดไม่ถึง ว่าขยะชิ้นนี้จะไร้ประโยชน์แบบนี้

ฉวยโอกาสไม่สำเร็จแถมยังเสียหายอีกไม่พอ ตอนนี้ยังมีหน้าวิ่งแจ้นมาโทษเธออีก?

ชางเหลียนพูดขึ้นอย่างเย็นชา“ถ้าสมองคุณมีปัญหา ฉันแนะนำให้คุณไปหาหมอนะ จะได้ไม่ถูกคนที่นี่จับตัวไปเพราะคิดว่าเป็นบ้า”

กู้อันหนิงโมโหถึงขีดสุด

แต่ถึงยังไงชางเหลียนก็ไม่ได้สนใจเธออีก พูดจบ ก็เดินเข้าไปในห้องส้วมทันที

กู้อันหนิงยืนอยู่ตรงนั้นสักพัก เนื่องจากสถานภาพของอีกฝั่ง ก็เลยไม่กล้าทำอะไรเธอ

สุดท้าย ก็ทำได้แค่เดินจากออกไปด้วยความโมโห

ชางเหลียนเข้าห้องน้ำเสร็จ ก็ออกมาจากห้องส้วม

มองทิศทางที่กู้อันหนิงเดินจากออกไป สบถคำด่าออกมาอย่างเย้ยหยัน“นังโง่！”

……

งานเลี้ยงดำเนินต่อมาจนกระทั่งจบลงที่เวลาห้าทุ่ม

สีโม่เฉิงกับกู้หรันไม่ได้พักอาศัยอยู่ที่ห้องที่ท่านชางเตรียมเอาไว้ให้กับพวกเขา

แต่ว่าไปเข้าพักที่โรงแรมอีกแห่งหนึ่งแทน

การเตรียมการนี้ ทำให้กู้หรันรู้สึกผ่อนคลายลงไปไม่น้อย

เธอกลัวจริงๆ กลัวว่าความสัมพันธ์ของตัวเองกับสีโม่เฉิงจะถูกคนรู้เข้า

โดยปกติแล้ว กำไลที่หน้าตาคล้ายๆกันมันมีเยอะมาก

แต่ที่เหมือนกันเป๊ะๆ……

เขายื่นมือออกไปหยิบกำไลที่อยู่ในมือของกู้หรันมา

มองดูพลางพูดถามขึ้น“คุณแน่ใจเหรอว่าเหมือนกันเป๊ะๆเลย?”

“ฉันแน่ใจ”

เนื่องจากตอนนั้น เธอเพิ่งจะได้รับมา ก็เลยอยากจะทำความเข้าใจกับมันให้ชัดเจนแจ่มแจ้ง อยากรู้ว่ามันมีความลับอะไรอยู่กันแน่ ดังนั้นก็เลยตรวจสอบตรวจดูลูบคลำซ้ำไปซ้ำมาอยู่ตั้งหลายครั้ง

ลวดลายทั้งหมดที่อยู่บนกำไล เธอจำได้อย่างแม่นยำ

สีโม่เฉิงหันมองไปที่เธอ พูดขึ้นด้วยเสียงนิ่งขรึมจริงจัง“ผมรู้จักผู้เชี่ยวชาญทางด้านหยกมามากมาย เดี๋ยวผมถ่ายรูป แล้วเอาไปถามกับเขาให้คุณสักหน่อยไหม?”

กู้หรันนิ่งชะงักไปเล็กน้อย

ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม จู่ๆก็มีความรู้สึกแปลกๆขึ้นมา

ความรู้สึกแบบนั้นมันบอกไม่ถูกว่าคืออะไร แต่รู้สึกว่ามันไม่สงบรู้สึกกระวนกระวายอยู่ไม่น้อย เหมือนกับว่าความลับบางอย่างกำลังจะถูกเปิดเผย

แต่ว่า สุดท้ายเธอก็ฝืนเก็บความรู้สึกนั้นเอาไว้ ก่อนจะพยักหน้า

“ได้ ถ้าอย่างนั้นก็รบกวนคุณด้วยนะ”