วิวาห์ลวงอลวนรัก นิยาย บท 94

ช่วงค่ำในวันนั้น กู้หรันก็ฝัน

ในความฝัน เธอราวกับว่าย้อนกลับไปสมัยที่เป็นเด็ก

แม่นั่งอยู่ใต้ค้างองุ่นตรงลานบ้าน กำลังโบกมืออย่างยิ้มแย้มให้กับเธอ

เธอผูกผมเปียสองข้าง กำลังวิ่งตรงไปหาแม่ด้วยความร่างเริงมีความสุข

แต่ยังไม่ทันได้วิ่งเข้าไปใกล้ คนที่อยู่ใต้ค้างองุ่นก็สลายหายไปราวกับฟองสบู่

กู้หรันมองลานบ้านที่ว่างเปล่า สับสนงุนงงอยู่สักพัก จากนั้นก็ร้องไห้โฮออกมา

กู้หรันก็ร้องจนตื่น

ตอนที่ลืมตาขึ้นมา หนังตาก็รู้สึกเจ็บไม่น้อย

ยื่นมือออกมาขยี้ ปลอกหมอนก็เปียก

เธอลุกขึ้นมานั่ง มองห้องโรงแรมที่แปลกหน้าแปลกตา สีหน้าเต็มไปด้วยความเศร้าหดหู่

เมื่อตะกี้ เธอฝันถึงแม่อีกแล้ว

จริงๆแล้วช่วงหลายปีมานี้ เธอฝันถึงแม่ไม่บ่อยมากนัก

แต่ทุกครั้ง ก็เป็นภาพที่ทำให้รู้สึกเจ็บปวดใจตลอด

เธอก็ไม่รู้เหมือนกันว่า เป็นเพราะตอนกลางวันเธอคิดถึงมันตอนกลางคืนเธอก็เลยฝันถึงหรือว่าเดิมทีแม่อยากที่จะบอกใบ้อะไรกับตัวเองกันแน่

กู้หรันนั่งอยู่สักพัก ก็จัดการกับอารมณ์ที่อยู่ภายในใจ ก่อนจะลุกขึ้นไปอาบน้ำ จากนั้นก็ออกไป

สีโม่เฉิงรออยู่ข้างล่างเรียบร้อยแล้ว

พอเห็นสีหน้าของเธอไม่ค่อยดี ก็พูดขึ้นมาด้วยความเป็นห่วง“นอนหลับไม่ดีเหรอ?”

กู้หรันตอบมาส่งเดช ไม่ค่อยกล้ามองตาของเขา

สีโม่เฉิงขมวดคิ้วเล็กน้อย

แต่ก็ไม่ได้ถามอะไรมากมาย

แต่ตอนที่ออกไป ก็เอาเชื้อเพลิงที่เตรียมเอาไว้เรียบร้อยแล้วเปลี่ยนไปเป็นเฮลิคอปเตอร์

พอกลับมาถึงเมืองJ เขาก็พูดกับกู้หรัน“วันนี้ไม่ต้องรีบไปบริษัท กลับไปพักผ่อนสักหน่อยเถอะ”

กู้หรันอึ้งตะลึงไป กำลังคิดที่จะปฏิเสธ

เขากลับพูดขึ้นแกมบังคับขึ้นมา“นี่เป็นคำสั่ง”

กู้หรัน“……”

ทำไมจู่ๆถึงรู้สึก ว่าเธอเป็นลูกน้องของสีโม่เฉิงกันนะ?

ผู้ช่วยตัวปลอมกลับกลายเป็นตัวจริงแล้วอย่างนั้นเหรอ?

แต่เขาพูดขนาดนี้ ถ้าเธอปฏิเสธอีก มันก็จะดูไม่รู้ผิดชอบชั่วดีไปหน่อย

ยิ่งไปกว่านั้น วันนี้บริษัทก็ไม่มีเรื่องอะไรสำคัญด้วย

ดังนั้น กู้หรันก็เลยพูดตอบกลับไป