วิวาห์ร้าย:คลั่งรักเจ้าสาวแสนสวย นิยาย บท 7

ณ ห้องประชุม

เสิ่นฉีเดินตามหลังเยี่ยมั่วเซวียนเข้ามา การปรากฏตัวของเธอทำให้ทุกคนประหลาดใจ

ทุกคนรู้ว่าข้างๆเยี่ยมัวเซวียนมีแค่เซียวซู่คนเดียวมาโดยตลอด แต่มาวันนี้มีผู้หญิงมาคนหนึ่ง ดังนั้นทุกคนจึงสงสัยเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของคนหญิงคนนี้

ไม่ใช่ว่าเสิ่นฉีไม่เคยเป็นผู้ช่วย แต่เธอไม่เคยเห็นฉากใหญ่ๆแบบนี้มาก่อน ห้องประชุมของเยี่ยซื่อกรุ๊ปมีขนาดใหญ่มาก ท้ายที่สุดคือกลุ่มผู้นำของเป่ยเฉิง

ทันทีที่เธอเข้ามา เสิ่นฉีก็รู้สึกถึงการใช้อำนาจบังคับและกดดันของที่นี่ ไหล่ของเสิ่นฉีห่อลงอย่างไม่รู้ตัว เธอยอมรับสายตามากมายแล้วเดินตามเยี่ยมั่วเซวียนกับเซียวซู่เข้ามา

จนเธอมายืนนิ่งๆ สายตาของทุกคนก็จับจ้องมาที่เสิ่นฉี

“ประธานเยี่ย ท่านนี้คือ?”

เยี่ยหลิ่นหานดำรงตำแหน่งรองประธานของเยี่ยซื่อกรุ๊ปและตัวเขาเองก็นั่งอยู่ในที่ประชุม เขาแปลกใจเล็กน้อยที่เห็นเสิ่นฉีเข้ามาด้วย

เสิ่นฉีรู้สึกประหม่าจนกำมุมเสื้อของตัวเองแน่น เธอพยายามอย่างเต็มที่เพื่อบอกตัวเองว่าอย่างกังวล เธอค่อยๆเงยศีรษะขึ้น ในขณะที่สบตากับทุกๆคน เธอก็พบกับสายตาที่มองมาด้วยความอบอุ่น

นั่นคือเยี่ยหลิ่นหาน

ดวงตาทั้งสองประสานกัน รอยยิ้มอ่อนโยนปรากฏขึ้นบนหน้าของเยี่ยหลิ่นหาน เขาพยักหน้าให้เสิ่นฉีเล็กน้อย

ในทันทีที่เสิ่นฉีรู้สึกว่าตัวเองไม่กังวลอีกต่อไป เธอก็เม้มปากแล้วส่งยิ้มให้เยี่ยเลิ่นหาน

เสิ่นฉีรู้สึกว่าเยี่ยหลิ่นหานเป็นคนที่อ่อนโยนจริงๆ

การกระทำเล็กๆน้อยๆเหล่านี้ล้วนตกอยู่ในสายตาของเยี่ยมั่วเซวียน

มีแสงเย็นๆสะท้อนออกมาจากดวงตาของเขา และดวงตาที่แหลมคมก็หรี่ตาลง “ผู้ช่วยพยาบาล”

“ฮะ?”

ทุกคนไม่รู้ว่าทำไม ผู้ช่วยพยาบาลที่เยี่ยมั่วเซวียนพูดหมายความว่าอย่างไร

แม้แต่เสิ่นฉีก็ไม่เข้าใจ

“ประธานเยี่ย ท่านพูดว่าเมื่อกี้เธอคือใครนะ”

ดวงตาของเยี่ยมั่วเซวียนราวกับลูกตาที่สามารถทำลายได้ในคืนที่มืดมิด เขาเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย “พยาบาลที่ปู่จ้างมา มีหน้าที่ดูแลชีวิตประจำวันของฉัน”

คำพูดที่รุนแรงทำให้ใบหน้าของเสิ่นฉีซีดลงเล็กน้อย เธอมองไปที่เขา

ชัดเจนว่าเธอมาเป็นผู้ช่วยเขา แล้วจู่ๆเธอมาเป็นผู้ช่วยพยาบาลได้อย่างไร

“กาแฟ” เยี่ยมั่วเซวียนพูดอย่างเย็นชาในขณะที่เธอกำลังคิดไตร่ตรองอยู่

เสิ่นฉียืนนิ่งไม่ขยับไปไหน จนกระทั่งเซียวซู่ขยิบตาให้ เธอถึงมีปฏิกิริยากลับมา เสิ่นฉีรีบเดินออกจากห้องประชุมเพื่อไปชงกาแฟทันที

เมื่อเธอกลับมา การประชุมก็ได้เริ่มขึ้นแล้ว เสิ่นฉีวางกาแฟข้างหน้าเยี่ยมั่วเซวียน

เยี่ยมั่วเซวียนทำเพียงแค่จิบเล็กน้อย ก่อนจะขมวดคิ้ว “มันหวานเกินไป ไปทำมาใหม่!”

หลังจากนั้นในห้องประชุมก็ได้ยินเพียงเสียงจับผิดจู้จี้ของเยี่ยมั่วเซวียนตลอดเวลา

“จืดเกินไป”

ปัง!

ภรรยาของนาย ก่อนที่สี่คำนี้จะถูกพูดออกไป ก็ถูกเซียวซู่ขัดจังหวะเสียก่อน “มันก็แค่กาแฟหนึ่งถ้วยเท่านั้น ท่านประธานเยี่ยปล่อยวางไปสักหน่อยไหมครับ”

ดูเหมือนว่าเยี่ยหลิ่นหานอยากจะพูดอะไรเพื่อเสิ่นฉีมากกว่านี้ แตเสิ่นฉีกลับตะโกนออกไปข้างหน้าว่า “ฉันจะทำให้ท่านประทานเยี่ยอีกถ้วย”

เมื่อพูดจบเธอก็หยิบถ้วยแล้วเดินออกไป

หนึ่งถ้วย สองถ้วย สามถ้วย...

ไม่ว่าการประชุมจะดำเนินไปนานขนาดไหน เสิ่นฉีก็วิ่งกลับไปกลับมาตราบเท่าที่เยี่ยมั่วเซวียนยังไม่พอใจอยู่ตลอด และเธอก็ไม่ประท้วงแม้แต่ครั้งเดียว

ในตอนท้ายของการประชุม เธอก็ยังคงชงกาแฟอยู่

เซียวซู่ที่ยืนอยู่ข้างๆเห็นว่าเธอทนไม่ไหวแล้ว เมื่อเห็นว่าทุกคนออกไปหมดแล้ว เขาก็กระซิบข้างๆเยี่ยมั่วเซวียนแล้วพูดว่า “คุณชายเยี่ย พอได้แล้วไหมครับ แค่ลงโทษเธอก็พอแล้ว”

เยี่ยมั่วเซวียนหัวเราะเย้ยหยัน “ผู้หญิงแบบนี้ ถ้าไม่ทำกับเธอแบบนี้ เธอจะรู้ไหมว่าอะไรคือ ’รู้ว่ายากลำบากก็ควรถอยไป’ ”

เขาอยากจะรู้ว่าเธอจะทนไปได้นานขนาดไหน

นับไม่ถ้วนแล้วว่ากี่แก้ว เสิ่นฉีเหนื่อยจนหมดสติไปต่อหน้าต่อตา เธอแทบจะทนไม่ไหวแล้ว ตอนที่เธอเข้าไปเสิร์ฟกาแฟในห้องประชุมอีกก็ไม่พบเงาของเขาแล้ว

เขายังไม่ได้บอกเลยว่าเธอทำผ่านหรือเปล่า ก็หายตัวไปแบบนี้เลย?

เสิ่นฉีวางกาแฟลงบนโต๊ะ แล้วหันหลังเดินออกไป

เมื่อลงมาชั้นล่าง เธอก็บังเอิญเห็นรถจัดพิเศษสำหรับเยี่ยมั่วเซวียนขับออกไปจากเยี่ยซื่อกรุ๊ปพอดี

และเธอ...ก็ถูกทิ้งอีกครั้ง